Ο Βόσνιος μέσος της Λάτσιο Σέναντ Λούλιτς αποτέλεσε ίσως την πιο χαρακτηριστική περίπτωση εργατικού και τιμίου μεσοεπιθετικού στα όσα χρόνια αγωνίστηκε στην Λάτσιο και στην Εθνική Βοσνίας και λέω στα όσα καθώς από χθες επίσημα ο Λούλιτς ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση και τα γήπεδα…
Ήρθε σε μια χρονική στιγμή όπου ο Ιταλικός σύλλογος της Ρώμης δεν ήταν και στα καλύτερα του παρόλα αυτά όμως ακόμα και στα χρόνια του Ιντζάκι πήρε φανέλα βασικού και απέδειξε ότι τίποτα και σε καμία ηλικία δεν θα μπορούσε να σταματήσει την δαιμονιώδη φόρμα του… Οι σειρήνες από το Μιλάνο που ακούγονταν και η ανάγκη της Λάτσιο για άμεσο ρευστό και μάλιστα 15 εκ. ευρώ όπως ακούγονταν από το 2015 τον άφησαν παγερά αδιάφορο όπως και την διοίκηση και μετά το καλοκαίρι του 2015 οριστικοποιήθηκε η συμφωνία των δύο πλευρών και ο Βόσνιος παίκτης έριξε άγκυρα..
Μέχρι το 2012 ήταν αυτό το οποίο προαναφέραμε παραπάνω ένας τίμιος, εργατικός, μαχητικός μεσοεπιθετικός του οποίου η ποδοσφαιρική αξία έδειχνε ακόμα και στην συνείδηση των Ultras της Lazio να έχει ένα ταβάνι και ένα συγκεκριμένο κόστος μεταπώλησης… Όλα όμως για τον ίδιο άλλαξαν το 2013 και ήταν μέρα μεσημέρι καθώς σε μια χρόνια που τα ντέρμπι της αιώνιας πόλη έμοιαζαν λίγο αδιάφορα αγωνιστικά και η Ρόμα από μεριά της ήταν σε μια φάση μεταβατική διοικητικά, ο Λούλιτς έμελλε να γίνει ο μοιραίος άνθρωπος όχι μόνο για την γαλάζια πλευρά της αιώνιας πόλης αλλά για ολόκληρη.
Ο τελικός του coppa italia στο Olimpico στις 26 Μαΐου 2013 είναι ίσως η επιτομή της απόλυτης δικαίωσης, δόξας και αναγνώρισης για τον ίδιο μιας και το έχει παραδεχτεί σε αρκετές συνεντεύξεις πως αυτή θα είναι η μέρα που θα θυμάται πάντα μετά το τέλος της καριέρας του. Ο τελικός Κυπέλλου Ιταλίας εκείνης της χρονιάς είχε το χρώμα και την οσμή του απόλυτου ντέρμπι της Ρώμης και έτσι ήταν καθώς ο τροπαιούχος δεν κέρδιζε μόνο τον τίτλο του κυπελλούχου αλλά έπαιρνε και το εισιτήριο της Ευρωπαϊκής εξόδου και κυρίως το γόητρο της λεγεώνας… Το παιχνίδι εκείνο το απόγευμα από αγωνιστικής πλευράς έμοιαζε μοιρασμένο μέχρι το 60′ και όλα έδειχναν πως αν δεν άλλαζε κάτι από τύχη η’ από αποβολή και τραυματισμό οι δύο ομάδες μπορεί να πήγαιναν και στην παράταση…
Αλλά σε μια στιγμή και καθώς η Λάτσιο είναι στην επίθεση από τα Δεξιά με τον Μάουρι, μια πάσα και μια κάθετη δεξιά του Καντρέβα προς τον Λούλιτς που είχε μπει στα αριστερά της μικρής περιοχής της Ρόμα με ένα γύρισμα του σώματος του που έχει μείνει μέχρι σήμερα σε φωτογραφία, κάνει ένα πλασέ και γράφει το 0-1 μέσα στο olimpico σκορ το οποίο δεν άλλαξε μέχρι το τέλος του παιχνιδιού… Αυτό το οποίο ακολούθησε με το σφύριγμα της λήξης στις κερκίδες του σταδίου, στους δρόμους της Ρώμης αλλά και μέσα στο γήπεδο ήταν πρωτόγνωρο… Όλοι οι Λατσιάλι παίκτες και τεχνικό team ένα κουβάρι πάνω από τον Βόσνιο σκόρερ και μέσα στο πανηγύρι με την απονομή του βαρύτιμου τροπαίου και ο Λούλιτς με τον Αετό της Λάτσιο στο δεξί χέρι να πανηγυρίζει για εκείνη την στιγμή που τα φώτα στην σκηνή έπεσαν τόσο δυνατά και του χάρισαν μια αναγνώριση και μια ανάμνηση που θα τον συνοδεύει πάντα… Σε έναν τελικό και ένα τρόπαιο που ήταν το πιο πολύτιμο από πλευράς αξιοπρέπειας και εμβληματικότητας για την μεγαλύτερη ομάδα της Ρώμης.
Ένα αντίο λοιπόν στον παίκτη που αποτέλεσε το κλασικό παράδειγμα του τι σημαίνει να γίνεσαι σε μια στιγμή τόσο αγαπητός και τόσο μισητός μαζί…
