Στη δεκαετία του ’90 και για αρκετές χρονιές το Ελληνικό πρωτάθλημα ήταν το δεύτερο καλύτερο στον κόσμο πίσω απο αυτό του ΝΒΑ. Σε αυτό συνετέλεσαν τα πολύ μεγάλα ονόματα που πέρασαν απο την άλλη άκρη του Ατλαντικού για να παίξουν στα ελληνικά παρκέ…Dominique Wilkins, Xavier McDaniel, Scott Skiles, Roy Tarpley, Byron Scott, Dino Radja αλλά και Jeff Malone, Rolando Blackman, Cliff Levingston, Eddie Johnson, Willie Anderson, Buck Johnson, Thurl Bailey και η λίστα δεν έχει τελειωμό…
Αυτός όμως που έπαιξε τις περισσότερες χρονιές σε ελληνικές ομάδες και πρόσεφερε τα μέγιστα οδηγώντας τις ομάδες του σε τίτλους ήταν ένα τύπος με ράθυμο στιλάκι που όμως ήταν ένα απο τα μεγαλύτερα αστέρια στο NCAA και αναγνωρισμένος παίχτης στο ΝΒΑ, μιλάμε φυσικά για τον WALTER BERRY!
Δεν θα αναφερθούμε εκτενώς στην εκτός Basket League πορεία του δεν μπορούμε όμως να μήν αναφέρουμε ότι στο St Johns είχε 23,0 πόντους και 11,1 ριμπάουντ ανα παιχνίδι οδηγώντας μαζί με τον Chris Mullin την ομάδα του μέχρι τον ημιτελικό του πρωταθλήματος NCAA το 1985 με αποτέλεσμα οι εμφανίσεις του να τον φέρουν μέχρι το νούμερο 14 στο ντράφτ του 1986 όπου επιλέχθηκε απο τους Portland, o Walter όμως διακρίθηκε κυρίως στο San Antonio και στους Spurs έχοντας 17,6 και 17,4 πόντους τις περιόδους 1986-87 και 1987-88.
Λίγο το ότι ήταν κοντός για τεσσάρι όχι ιδιαίτερα καλός σουτέρ απο μακρινή απόσταση για τριάρι λίγο και ο αντισυμβατικός χαρακτήρας του τον οδήγησαν (ευτυχώς για εμάς) στην Ευρώπη όπου πραγματικά “οργίασε” έχοντας στην Napoli 31,0 πόντους και 12,2 ριμπάουντ και κατόπιν στην ACB Liga και στην Atletico Madrid 33,4 (!) πόντους και 11,7 ριμπάουντ σε 30 παιχνίδια.
Στην Ελλάδα τον έφερε για πρώτη φορά ο Άρης που όμως λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν μπόρεσε να τον κρατήσει για παραπάνω απο τέσσερα παιχνίδια πρωταθλήματος (25,7 πόντοι/αγώνα) . Τη σεζόν 1992-93 αντικατέστησε τον Rod Higgins στον Ολυμπιακό οδηγώντας τον στο Πρωτάθλημα Ελλάδας με 19,9 πόντους, 11 ριμπάουντ και 57% στα δίποντα. Τη σεζόν 1993-94 τον βρίσκουμε στον ΠΑΟΚ όπου κατακτά το Κύπελλο Κόρατς απέναντι στη Στεφανέλ του Μποντιρόγκα όπου μέσα στο Τριέστε δίνει παράσταση με 30 πόντους (11/16) 13 ριμπάουντ και 4 κοψίματα, ενώ στο Πρωταθλημα οδηγεί την ομάδα του στον τελικό κάνοντας μία πολύ καλή σεζόν (22,9 πόντοι 10,6 ριμπάουντ).
Η καλύτερη όμως χρονιά του όπου αναδείχθηκε και MVP της Α1 είναι με τη φανέλα του Ηρακλή. Μια εκπληκτική προσωπική χρονιά με 29,2 πόντους, 13,3 ριμπάουντ ανα αγώνα οδηγώντας τον Ηρακλή στην EuroLeague και ένα βήμα πρίν τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1-2 απο Ταουγκρές).
Παρόλαυτα συνέχισε τη παράδοση να μή μένει σε καμμία ομάδα για δεύτερη σερί χρονιά και μετακόμισε στον Ολυμπιακό για δεύτερη φορά με τον οποίο κατέκτησε ένα ακόμη εγχώριο πρωτάθλημα (17,9π., 8,7ριμπ.) όμως έχασε αρκετά παιχνίδια αφού ταλαιπωρήθηκε απο Ηπατίτιδα πράγμα που επηρέασε την επόμενη του χρονιά στον ‘Αρη όπου ήταν και η χειρότερη του (αντικατέστησε τον Charles Shackleford) με μέσους όρους κοντά στους 11 πόντους και 7,5 ριμπάουντ.
Μετά από έναν χρόνο στην Καντού, ο Μπέρι βρέθηκε και πάλι στο ρόστερ του ΠΑΟΚ για την σεζόν 1998-99 έχοντας βρεί τον παλιό ευατό του και βοήθησε τον «δικέφαλο» να κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδας στο ΣΕΦ απέναντι στην Άεκ όντας ο MVP του Final-4 και 18,7 πόντοι 9,3 ριμπάουντ σε 26 αγώνες στο Πρωτάθλημα. Τα… τελευταία του ένσημα στην Ελλάδα τα «κόλλησε» το 2000 στον Μακεδονικό για λίγα παιχνίδια ενώ ακολούθησε ένα σύντομο πέρασμα από την ιταλική Τζέσι και την Μιράντα της Βενεζουέλας πριν ρίξει τους τίτλους τέλους στην καριέρα του.
Όπως έχει δηλώσει δεν έχει ασχοληθεί με το μπάσκετ έκτοτε ενώ τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει εταιρεία παραγωγής προϊόντων κάνναβης (είναι πολύ διαδεδομένα στις ΗΠΑ), με την ονομασία “CBD“. Τις τελευταίες μέρες ο “Τruth” εθεάθη σε κρουαζιέρα με την αρραβωνιαστικιά του ενώ δεν έχει αλλάξει εμφανισιακά απο εκείνες τις ημέρες που δέσποζε στους αγώνες.
Πέρα απο τις πιρουέτες του, το “κάτι σαν σούτ” του και τη χαρακτηριστική φιγούρα του στα παρκέ θα θυμόμαστε με νοσταλγία και το σύνθημα που τον χαρακτήριζε “στάζει πιπέρι…”
