Ακόμα και το οπαδιλίκι για λόγους επικοινωνιακούς έχει τα όρια του και εγώ εδώ και μέρες μετά την νίκη της Lazio κόντρα στην Roma με 3-2 προσπάθησα να κρατηθώ και να μην γράψω κάτι ούτε καν στα Social Media, αλλά η στάση αυτού του τύπου που δηλώνει προπονητής και απέχει περίπου εδώ και 6 χρόνια από την πραγματική ουσία του προσωνύμιο που του έχουν κολλήσει σαν special one ήταν πραγματικά γραφική. Έτσι αναγκάζομαι σήμερα να γράψω…
Αρχικά η Lazio πέτυχε μια βαρβάτη για να μην την πω αλλιώς νίκη απέναντι στην Roma του Μουρίνιο, που μετά τις σφαλιάρες στα χωριά και βλέπε το 3-2 εκτός κόντρα στην Hellas Verona άρχισε να πουλάει οπαδιλίκι, ώστε να δικαιολογήσει τα χάλια της ομάδας του, ενώ θεώρησε ότι μια νίκη κόντρα στην Lazio στο Olimpico θα του δώσει την ευκαιρία να πιστοποιήσει κάπως ότι είναι και προπονητής. Έτσι αφού στα γκολ της Roma πανηγύριζε σαν να σήκωνε το Champions League, όταν η ομάδα του έπειτα βρέθηκε πίσω στο σκορ από τον τεράστιο Anderson που ήταν σε μαγική βραδιά και το προπονητικό στήσιμο του Sarri που παρέδωσε μαθήματα προπονητικής με το τσιγάρο στο χέρι στον Πορτογάλο, τότε άρχισε να φωνάζει και διαμαρτύρεται σε κάθε φάουλ και σε κάθε ενέργεια μέχρι το τέλος…
Ένα τέλος φυσικά που δεν ήθελε να έρθει ποτέ καθώς με το σφύριγμα της λήξης είδε για πρώτη φορά αλλά οι παίκτες του για 3η φορά τον Αετό της Lazio να υψώνεται στο Olimpico, οι Laziali να γίνονται ένα κουβάρι και να ακούγεται το Grande Lazio σε όλο το στάδιο. Θα κουραστείς να το βλέπεις και να το ακούς αυτό Ζοζέ για όσα χρόνια μείνεις στη Roma αν μείνεις με το οπαδιλίκι που πουλάς…
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό άρχισε από την επόμενη μέρα να εκθειάζει την ομάδα του, να μην μιλάει καθόλου για μπάλα, να μην παραδέχεται την ήττα του, να μην λέει το απλό ότι παίξαμε και χάσαμε όπως ένας απλός και λογικός άνθρωπος του ποδοσφαίρου αλλά μετά από μια εβδομάδα, μιλάει για αδικίες και μάλιστα χτες το απογείωσε λέγοντας ότι: “Χάσαμε από μια μικρή ομάδα…“.
