Η “θυσία” του Αστόρι στο βωμό του σύγχρονου ποδοσφαίρου και το “καμπανάκι” που δεν άκουσε κανείς.
Πέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που ο Νταβίντε Αστόρι βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου που είχε καταλύσει η αποστολή της Φιορεντίνα ενόψει του επικείμενου αγώνα της με την Ουντινέζε.
Πέντε χρόνια στη διάρκεια των οποίων η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου δεν είδε ποτέ τον Νταβίντε Αστόρι να φεύγει απ’ τη ζωή, δεν άκουσε ποτέ το “καμπανάκι” που από τύχη και χάρη στους ισχυρούς οργανισμούς των ποδοσφαιριστών δεν έχει χτυπήσει πένθιμα ακόμα περισσότερες φορές.
Ο Αστόρι δεν είναι πια εδώ. Ο Έρικσεν άφησε την τελευταία του πνοή στο γήπεδο και την ανέκτησε χάρη στην άμεση δράση των γιατρών και παρόλα αυτά η FIFA όχι απλά αδιαφορεί, αλλά πάει προς την άκρως αντίθετη κατεύθυνση πολλαπλασιάζοντας όχι τις ημέρες ξεκούρασης των ανθρώπων που παράγουν το προϊόν της, αλλά τις αφορμές για να προβληθεί αυτό.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ σε ένα – δύο χρόνια από σήμερα κείμενα σαν αυτό, ανθρώπων που έχουν περισσότερη επιρροή από εμένα στα δρώμενα του ποδοσφαίρου, να αλλάξουν την πορεία του αθλήματος που αγαπάμε.
