Στον τελικό προκρίθηκε η Εθνική μας Ομάδα στο πόλο των ανδρών νικώντας τη Σερβία με 13-7.
Τις τελευταίες μέρες που στη χώρα μας η συζήτηση περί ηρώων και μη έχει φουντώσει με αφορμή την πτώση του μοιραίου Canadair, υπάρχει μια ομάδα που φορά τα “γαλανόλευκα” και κολυμπά κάπου πολύ μακριά από εδώ μη σταματώντας να μας κάνει περήφανους. Αυτή δεν είναι άλλη από την Εθνική μας Ομάδα στο πόλο των ανδρών που θα είναι μεταλλιούχος σε ένα ακόμα παγκόσμιο πρωτάθλημα και κοίτα πιο καθαρά από ποτέ την κορυφή του κόσμου.
Οι παίκτες του Θοδωρή Βλάχου αντιμετώπισαν τη Σερβία σε ένα remake του τελικού των Ολυμπιακών Αγώνων προ διετίας που όμως δεν εξελίχθηκε, ευτυχώς για εμάς, καθόλου με τον ίδιο τρόπο. Αφού το εθνικό μας συγκρότημα ήταν καταιγιστικό και “πλημμυρισμένο” από αυτοπεποίθηση με αποτέλεσμα να φτάσει εύκολα εν τέλει στην νίκη – πρόκριση που τη στέλνει αυτόματα πέρα από τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.
Ο αγώνας
Το εναρκτήριο οκτάλεπτο της αναμέτρησης ξεκίνησε με τις δύο ομάδες να βρίσκονται κοντά στο σκορ και την εθνική μας να προηγείται και να βρίσκει λύσεις και τις δύο φορές που ισοφαρίστηκε. Η συμβολή του Κώστα Κάκαρη μάλιστα κατέστη σημαντικότατη στη θέση του φουνταριστού, καθώς ο Έλληνας αποτέλεσε δυσεπίλυτο πρόβλημα για την αντίπαλη άμυνα κερδίζοντας συνεχόμενες αποβολές και πετυχαίνοντας σημαντικά και πολύ δύσκολα τέρματα.
Εν συνεχεία στη δεύτερη περίοδο ήταν και το διάστημα κατά το οποίο ξεδιάλυνε κατά πολύ η έκβαση του αγώνα. Διότι πρόκειται για το οκτάλεπτο όπου η ομάδα μας δεν δέχθηκε καμένα γκολ χάρη στην πολύ σπουδαία επίδοση της στην άμυνα. Ο Μάνος Ζερδεβάς αλλά και τα δοκάρια σταματούσαν κάθε προσπάθεια των ολοένα και πιο αγχωμένων Σέρβων που ενώ έμεναν στο μηδέν είδαν τους παίκτες μας να τους φιλοδωρούν με τρία τέρματα.
Με το πέρας της ανάπαυλας αυτό που συνέβη θα πρέπει να καταγράφει ιστορικά. Οι Έλληνες παίκτες απειλούσαν με όποιο τρόπο επιθυμούσαν την αντίπαλη εστία πετυχαίνοντας μάλιστα και άλλα τρία τέρματα. Στον ίδιο αριθμό έφτασαν και οι παίκτες της πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβικής σχολής, χωρίς ωστόσο αυτό να αποτελεί κίνδυνο για το “γαλανόλευκο” σύνολο που είχε ήδη εδραιώσει την υπέροχη του.
Κάπως έτσι, το τελευταίο διάστημα του αγώνα κατέστη εν πολλοίς διαδικαστικό αφού ακόμα και αν οι αντίπαλοι μας έβρισκαν κάποιο τέρμα, οι δικοί μας απαντούσαν άμεσα “ψαλιδίζοντας” τις όποιες ελπίδες των εταίρων Βαλκάνιων και επίδοξων διεκδικητών της κορυφής του κόσμου, Σέρβων όλο και περισσότερο. Φτάνοντας σε τέτοιο σημείο που ήταν αναγκαίο για αυτούς να οριοθετήσουν τη ζημιά. Όπως και συνέβη στο τέλος.
Ελλάδα (Θοδωρής Βλάχος): Ζερδεβάς, Τζωρτζάτος, Φουντούλης, Γενηδουνιάς, Αργυρόπουλος – Κανακάκης, Δερβίσης, Γκιουβέτσης, Σκουμπάκης, Παπαναστασίου, Καλογερόπουλος, Γκίλλας, Αλαφραγκής, Χαλυβόπουλος, Κάκαρης, Νικολαΐδης.
Σερβία (Ούρος Στεβάνονιτς): Μίτροβιτς, Μίσοβιτς, Ράσοβιτς, Ραντούλοβιτς, Ραντζέλοβιτς, Λάζιτς, Μιλόγεβιτς, Ντράσοβιτς, Γιάκσιτς, Γιάνκοβιτς, Ούμποβιτς, Βούτσινιτς, Μαρτίνοβιτς, Γκαβρίλοβιτς, Ντιμιτρίεβιτς.
