Στο άκουσμα του ονόματος Σερβία άπειρες είναι οι θύμησες που κατακλύζουν το μυαλό που αυτομάτως πηγαίνει και στα χρόνια της υπερηχητικής Γιουγκοσλαβίας.
Και πως μην γίνει αυτό όταν οι “πλάβι” έχουν υπάρξει σε εννέα τελικούς εκ των οποίων οι πέντε έχουν λήξει με αυτούς νικητές και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις θριαμβευτές;
Αναλυτικά, οι “ορλόβι” έχουν σηκώσει το τρόπαιο το 1970 στα εδάφη της πάλαι ποτέ πατρίδας τους και ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, το 1978 στις Φιλιππίνες, το 1990 στην Αργεντινή, το 1998 στην Αθήνα και το 2002 στην Ινδιανάπολη.
Ακολουθούν ιστορίες από κάθε μια από αυτές τις κατακτήσεις:
1970: Γιουγκοσλαβία – Βραζιλία 80-55
Πρόκειται για μια εποχή στην οποία το μπάσκετ ήταν ως παγκόσμιο brand σε εμβρυακή μορφή. Μοναδική κοιτίδα ωριμότητας αποτελούσε η εξ’ αρχής κραταιά Σοβιετική που παρά το γεγονός πως δεν βρέθηκε στον τελικό ήταν αυτή που είχε στις τάξεις της τον κορυφαίο παίκτη του τουρνουά. Αυτός ήταν ο θρυλικός Σεργκέι Μπέλοφ που απέδειξε περίτρανα πως δεν χρειάζεται να είσαι νικητής για να είσαι ο καλύτερος.
1978: Γιουγκοσλαβία – Σοβιετική Ένωση 82-81
Η επόμενη νικηφόρα φορά έρχεται από τα ίδια χώματα που σήμερα θα διαρκέσουν τον έκτο τους τίτλο. Αντίπαλοι οι Σοβιετικοί από τους οποίους έχασαν τέσσερα χρόνια πριν και την ίδια ώρα δημιουργούνται οι πρώτες “σπίθες” αυτής της αιώνιας μπασκετικής κόντρας. Το αξιοπερίεργο για τον αγώνα αυτόν ήταν ότι διεξήχθη εν μέσω ενός τυφώνα που σάρωσε την περιοχή της διοργάνωσης ξεκινώντας λίγο μετά το τζάμπολ του τελικού και τελειώνοντας λίγο πριν την κόρνα της λήξης. Χαρακτηριστικές είναι οι μαρτυρίες που αναφέρουν ότι οι παίκτες βγαίνοντας από το γήπεδο είδαν μπροστά τους μια εικόνα απόκοσμη με τα πάντα γύρω τους κατεστραμμένα.
1990: Γιουγκοσλαβία – Σοβιετική Ένωση 92-75
Η τελευταία κόντρα των δύο αυτών φημισμένων “αυτοκρατοριών” του αθλήματος συνέβη στο Μπουένος Άιρες και στο γήπεδο που 40 χρόνια πριν είχε διεξαχθεί το παρθενικό Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας. Εκεί με τον Ντράζεν, τον Ντίβατς, τον Κούκοτς, τον Πάσπαλι και τον Ζντοβτς στη σύνθεσή τους οι Γιουγκοσλάβοι πέρασαν ένα ευχάριστο, μέχρι την ώρα των πανηγυρισμών, βράδυ στο “Λούνα Παρκ”. Τότε όμως την, την ώρα που αγκαλιάζονταν στο κέντρο του γηπέδου περιχαρείς για αυτό που πέτυχαν ήρθε μια στιγμή που ανακάτεψε την πολιτική με τον αθλητισμό και εν τέλει χάλασε μια αδελφική φιλία. Αφού ένας φίλαθλος της ομάδας μπήκε στο γήπεδο ανεμίζοντας την κροατική σημαία. Γεγονός που όταν αντιλήφθηκε ο Ντίβατς επιλήφθηκε του ζητήματος αρπάζοντας και πετώντας μακριά τη σημαία. Κίνηση που πλήγωσε ανυπολόγιστα τον αείμνηστο Ντράζεν που είδε το σύμβολο της ιδιαίτερης πατρίδας του να ευτελίζεται.
1998: Ρωσία – Γιουγκοσλαβία 62-64
Τα ονόματα και οι εθνολογικές υποστάσεις μπορεί πλέον να είχαν αλλάξει. Αυτό που έμενε ίδιο ωστόσο ήταν το ταλέντο στις δύο χώρες που έφτασαν στον τελικό της Αθήνας. Οι Σέρβοι είχαν αντέξει στον ημιτελικό έναντι της Ελλάδας παίρνοντας σύμφωνα με μαρτυρίες άδικα σφυρίγματα. Ενώ στον τελικό επιβίωσαν σε ένα ματς θρίλερ που όπως βλέπετε κρίθηκε στις λεπτομέρειες.
2002: Γιουγκοσλαβία – Αργεντινή 84-77
Στην Ινυιανάπολη έλαμψαν τρία άστρα και την ίδια στιγμή ένα κατεδαφίστηκε με τρόπο όχι τόσο εκκωφαντικό όσο στο τρέχον Παγκόσμιο ή σε αυτά της Κίνας το ’19 και της Ιαπωνίας το 2006. Μιλάμε για την Team USA που σε αντίθεση με τη Γερμανία του Ντιρκ Νοβίτσκι, την Αργεντινή του Μάνου Τζινόμπιλι και την Γιουγκοσλαβία του Ντέγιαν Μποντιρόγκα και των υπολοίπων, διέγραψε μια καταστροφική πορεία στην έκδοση του θεσμού που φιλοξενούσε.
Το μόνο που μένει τώρα είναι να δούμε αν το ποσοστό νίκης των Σέρβων πλέον θα ανέβει από το 55,5% στο 60%.
Δείτε ακόμη:
FIBA World Cup 2023: Με μάτι που γυαλίζει για το τρόπαιο που θαμπώνει οι Γερμανοί
