Ο Κώστας Χατζής, ο άνθρωπος που «έσπασε τα κοντέρ» συμμετοχών το 2022, γράφοντας την δική του ιστορία στην Β’ Εθνική, ως ο μακροβιότερος παίκτης της κατηγορίας, μίλησε στο Αθλητικό Κόσμο σε μια αποκλειστική συνέντευξη.
Μπορεί τα Σαββατοκύριακα να τον θαυμάζουμε ως εν ενεργεία ποδοσφαιριστή στα γήπεδα, ο ίδιος όμως καταφέρνει να συνδυάζει αυτό που αγαπά περισσότερο, την μπάλα, με τον ρόλο του επιχειρηματία στο χώρο της εστίασης. Ο 38χρονος Λαρισαίος χαφ μας μίλησε για τις στιγμές του με τις ομάδες της Λάρισας, για την νέα εμπειρία της Γ’ Εθνικής, τις αντίξοες συνθήκες που βίωσε στην Β’ Εθνική και αναφέρθηκε σε αναμνήσεις από ιδιαίτερες ποδοσφαιρικές στιγμές που έζησε, ενώ μας αποκάλυψε και τους ποδοσφαιρικούς του στόχους για το μέλλον.
• Κώστα πώς ήταν η εμπειρία σου από τις ομάδες της πόλης σου με τις οποίες έχεις αγωνιστεί και που ομολογουμένως έχεις χτίσει μία ισχυρή παράδοση;
«Έπαιξα και στις 3 ομάδες που είναι στην πόλη, που ήτανε στις επαγγελματικές κατηγορίες. Πρώτα στην ΑΕΛ, μετά στον Απόλλωνα και μετά στον Ηρακλή Λάρισας. Στα 25 που ήμουνα στην ΑΕΛ, εντάξει, τώρα μιλάμε για μεγάλη εμπειρία. Επειδή είμαι και ΑΕΛ, ήταν ένα όνειρο, σαν παιδί που ήμουνα, πάντα να παίξω στην ΑΕΛ. Ξαφνικά ήρθα στην ΑΕΛ, με έναν – ίσως ο καλύτερος προπονητής που συνεργάστηκα ποτέ – με τον Chris Coleman και με πολύ υψηλού επιπέδου παίκτες όπως ήταν ο Boa Morte, Césinha, δηλαδή κάτι παίκτες που έπαιζαν Premier League και ξαφνικά ζούσα ένα όνειρο, έλεγα: «Τι γίνεται;». Εντάξει, ήταν τεράστια η εμπειρία με την ΑΕΛ, δεν το συζητάω και από εκεί άρχισα να καταλαβαίνω την μεγάλη πίεση που έχει ο πρωταθλητισμός. Πρωταθλητισμό έκανα όλα τα χρόνια, αλλά εκεί ήταν που είχαμε όλο αυτόν τον κόσμο. Με τον Απόλλωνα Λάρισας που ήμουνα 6 χρόνια, δηλαδή που ήταν η μοναδική ομάδα που έκατσα πολλά χρόνια, εντάξει, ήταν άλλες εμπειρίες. Και εδώ πέρα μία ομάδα από το μηδέν, με πολλά προβλήματα από την αρχή, καταφέραμε κάποια στιγμή να είμαστε έτοιμοι να βγούμε Α’ εθνική και μας το στέρησαν, μας πήγαν -3 και ακόμα να μάθουμε για ποιο λόγο μας πήγανε -3, ένας Θεός ξέρει. Και τα τελευταία χρόνια που πήγα στον Ηρακλή Λάρισας, ήταν και η πρώτη φορά στα 18 χρονιά, ρεκόρ, που είμαι σαν ποδοσφαιριστής και έριξα ομάδα. Δεν είχα ρίξει ποτέ ομάδα και κατάφερα και έριξα τον Ηρακλή. Εντάξει πήγαμε σε πολύ δύσκολο κομμάτι, προσπαθήσαμε, δεν τα καταφέραμε και έτσι, ίσως έκλεισε και ο κύκλος μου στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη Β’ Εθνική, μετά από 18 χρόνια να ρίξω και μια ομάδα».
• Όσον αφορά το ρεκόρ, θα ήθελα να μου μιλήσεις για αυτό. Πώς ήταν τα συναισθήματά σου όταν ήρθε αυτή η ολοκλήρωση του ρεκόρ;
«Να σου πω την αλήθεια δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, δεν το έβαλα ποτέ στο μυαλό μου. Εντάξει, πάντα υπήρχε ο στόχος να παίξεις στην Α’ Εθνική, αλλά πως το φέρνανε πάντα οι συγκυρίες, κάτι γινότανε και με έφερναν στη Β’ Εθνική. Και ξαφνικά, ήμουν στον Απόλλων Σμύρνης το 14’ και ήμουν η τελευταία συνέντευξη του Πολυχρονίδη από τον «Τροχό της τύχης» που έκανε εκπομπή στον ΟΤΕ TV, γιατί τότε είχα ήδη σπάσει το ρεκόρ, ήμουν στα 11 χρόνια ως εν ενεργεία ποδοσφαιριστής στη Β’ Εθνική και μετά φτάσαμε και στα 16 χρόνια, που το κατείχε ένας ποδοσφαιριστής της Προοδευτικής και κατάφερα μετά από 2 χρόνια να το σπάσω. Εντάξει μετά το κυνηγούσα κιόλας, δηλαδή αφού έφτασα εκεί, λέω: «Ευκαιρία είναι να σπάσω το ρεκόρ, τουλάχιστον να κάνω κάτι να μείνει!».
• Θυμάσαι αν υπήρξαν πανηγυρισμοί από την ομάδα εκείνη τη μέρα που έσπασες το ρεκόρ;
«Εντάξει, δεν το συζητάμε και εγώ πρώτος-πρώτος μέσα μου ένιωθα ότι κάτι πέτυχα. Ότι και να γίνεις στο ποδόσφαιρο έχεις πετύχει βέβαια, αλλά ήρθε και μια ολοκλήρωση. Εντάξει, χαρά, πανηγυρισμοί και από οικογένεια πάνω από όλα, γιατί πάντα η οικογένεια μου, σε όλο το κομμάτι το ποδοσφαιρικό, ήταν δίπλα μου, αλλά και από τους συμπαίκτες μου».
• Θέλω να μου πεις πώς σε βρίσκει το σήμερα;
«Σήμερα έκανα την πρώτη μου ερασιτεχνική συμμετοχή στην Γ’ Εθνική, στο Κεραμίδι. Για να καταλάβεις, τους πήγα γλυκά στην πρώτη μου συμμετοχή εκεί, γιατί δεν είχα ξαναπαίξει. Είμαι στον Εθνικό Κεραμιδίου, σε μια ομάδα που είναι προπονητής ο κύριος Μόρας και γυμναστής ο Αντρέας ο Τσιρβούλης πού είναι και κουμπάρος μου. Με φέρανε εκεί και πραγματικά τους ευχαριστώ, γιατί πήγα και είδα μια οργάνωση από έναν κύριο -ο Πρόεδρος λέγεται Στέλιος Καλαϊτζίδης- απίστευτη, με 3 γήπεδα στη σειρά, χαλιά, γυμναστήριο, με Veo κάμερες, δηλαδή χαρά να είσαι ποδοσφαιριστής. Ξαναένιωσα ποδοσφαιριστής μετά από πολλά χρόνια».
• Επειδή υπάρχουν πάρα πολλά νεαρά άτομα στην ομάδα, έχεις και το ρόλο του μέντορα στην ομάδα;
«Πιστεύω για αυτό και με πήρε και ο Μόρας, δηλαδή πιο πολύ ήθελε αυτό το κομμάτι, γιατί η ομάδα έχει αρκετά νέα παιδία και ήταν μια ομάδα που ήταν 2 χρόνια στην Γ’ Εθνική, υπήρχε πολύ ήρεμα και ήθελε λίγο να ταράξουμε τα νερά. Τον Βαγγέλη τον συνάντησα σαν συνάδελφό, σαν ποδοσφαιριστή και προπονητή στον Απόλλωνα και από εκεί κατάλαβε πως είμαι ένας προπονητής μέσα στο γήπεδο. Για αυτό και ίσως με ήθελαν συχνά οι προπονητές, γιατί είμαι ένας προπονητής μέσα στο γήπεδο, μιλάω, κατευθύνω, μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας και γι αυτό με πήραν πιο πολύ, να είμαι προπονητής μέσα στο γήπεδο».
• Εσύ έχεις σκεφτεί καθόλου το κομμάτι της προπονητικής;
«Να σου πω την αλήθεια, δεν έχω μπει ακόμα σε αυτό το τρυπάκι, δεν ξέρω τι θα κάνω. Το «UEFA C» το έχω πάρει εδώ και 8 χρόνια, αλλά δεν είμαι ακόμα στη φάση του τι θα κάνω μετά, αν ασχοληθώ με την προπονητική, με τις ακαδημίες, με παιδάκια. Δεν ξέρω ακόμα αυτή τη στιγμή, δηλαδή προς παρόν είμαι στο μαγαζί που είμαστε και το μυαλό μου είναι ακόμα στο «Παίζω μπάλα» και στο κατάστημα που έχω».
• Καταφέρνεις να είσαι ποδοσφαιριστής και επιχειρηματίας. Πώς ακριβώς τα συνδυάζεις αυτά μέσα στη ζωή σου, μέσα στην καθημερινότητά;
«Αυτό ήταν ο βασικός στόχος, δηλαδή από το ποδόσφαιρο να κάνεις κάτι μετά και εγώ κατάφερα να το συνδυάσω, γιατί έμεινα στη Λάρισα για αυτό το λόγο. Ήρθα στη Λάρισα στα 32 μου, που για μένα ένας ποδοσφαιριστής έχει την καλύτερη ηλικία για να παίξει ποδόσφαιρο από τα 28 έως τα 34, γιατί εκεί ωριμάζει. Ήρθα λοιπόν να μείνω στη Λάρισα και είδα πως το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια παραπαίει, όπως λέω δηλαδή και στο βιντεάκι που κάναμε με τον Π.Σ.Α.Π.Π και είπαμε αλήθειες και έχουμε κι άλλα πολλά να πούμε. Το ποδόσφαιρο κάθε χρόνο πάει και χειρότερα, δυστυχώς που το λέω, αλλά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο -γιατί για το ερασιτεχνικό δεν γνωρίζω- κάθε χρόνο πάει και χειρότερα. Εγώ ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς και κατάφερα να είμαι και ποδοσφαιριστής, να κάνω αυτό που αγαπάω μια ζωή και είναι το επάγγελμά μου και να ανοίξω το μαγαζί που έχω, το κατάστημα και να τα συνδυάζω. Πολύ κούραση, δεν το συζητάω, αλλά έπρεπε να κοιτάξω και το μέλλον μου, παρόλο που ήμουν και μικρός, έπρεπε να το κοιτάξω για να έχω κάτι πιο σίγουρο».
• Πριν το μαγαζί, υπήρχανε δυσκολίες, όπως αυτές που ακούσαμε στο ντοκιμαντέρ του Π.Σ.Α.Π.Π που συμμετείχες και εσύ ;
«Γενικά στη Β’ Εθνική μόνο δυσκολίες έχει, δεν υπάρχει δηλαδή κάτι ευνοϊκό. Για να καταλάβεις, όταν ήρθα να κάνω το κατάστημά και ήρθα στον Απόλλων Λάρισας, ήμουν σε μία ομάδα στον Αγροτικό Αστέρα, που ήταν ο κύριος Θεοδωρίδης πρόεδρος που σε πλήρωνε, όχι 1 του μηνός, 28 του προηγούμενου μήνα, δηλαδή από τους καλύτερους προέδρους, αλλά τα λεφτά που έπαιρνες δεν σου έφταναν! Δηλαδή παίζεις, λείπεις από την οικογένειά σου, λείπεις από το σπίτι σου και για ποιο λόγο; Και αυτό κάθε χρόνο πάει και χειρότερα. Δηλαδή φτάνουνε σε σημείο τώρα οι ποδοσφαιριστές να πληρώνουν για να παίξουν, δηλαδή η κατάντια του ποδοσφαίρου επαγγελματικά, για αυτό βλέπουμε και τόσο χαμηλό το επίπεδο. Και όπως ακούστηκε και στο ντοκιμαντέρ, δεν ήξερες πότε παίζεις, ποτέ δεν παίζεις, άμα έχουνε ρούχα να κάνουμε σήμερα προπόνηση, άμα έχουμε γήπεδο, δεν ξέραμε την Κυριακή άμα οριστεί ο αγώνας γιατί μπορεί να έχουμε π.χ. θέμα με τους διαιτητές. Δηλαδή αυτή τη στιγμή το ποδόσφαιρο μόνο ποδόσφαιρο δεν είναι. Σαν ποδοσφαιριστής, για αυτό το είπα και προηγουμένως, πήγα στο Κεραμίδι και ασχολούμαι πρώτη φορά με το ποδόσφαιρο και δεν ασχολούμαι με όλα τα άλλα, δηλαδή δεν με ενδιαφέρει τίποτα, μπαίνω μέσα και λέω θα κάνω την προπόνηση μου, επαγγελματίας, και θα φύγω. Είχα χρόνια να το ζήσω αυτό».
• Εσύ, σε προσωπικό επίπεδο, ποια είναι η πιο δύσκολη χρονιά που θυμάσαι;
«Έχω περάσει δύσκολα! 2 χρόνια ειδικά στον Απόλλων Λάρισας ήταν πάρα, πάρα πολύ δύσκολα, δηλαδή, όπως είπα πάλι και στην συνέντευξη του Π.Σ.Α.Π.Π, τάιζα τους ποδοσφαιριστές εγώ, γιατί δεν είχαν να φάνε, τους πετούσαν από τα ξενοδοχεία, τους κλείδωναν τα πράγματα γιατί χρωστούνε στα ξενοδοχεία και δεν μπορούσαν να πάρουν τα πράγματα και βρίσκανε τρόπους που να κοιμηθούνε και να έρθουν να φάνε ένα πιάτο φαί, που ήταν πολύ δύσκολα. Αλλά σε γενικές γραμμές, επειδή ήμουν πιο μικρός, δεν τα έπαιρνα τόσο σοβαρά γιατί είχα τον ενθουσιασμό μου να κάνω το κάτι παραπάνω, δηλαδή τα παρέβλεπα. Δηλαδή έζησα άλλες καταστάσεις, πιο σκληρές, π.χ. στον Ιωνικό που δεν θέλω να τα πω, δηλαδή κάτι πράγματα τρελά, Καλαμάτα, Διαγόρα, υπήρχαν στιγμές σε όλες τις ομάδες που ήταν πιο σκληρές από όλες τις απόψεις, δηλαδή και να μην πληρώνεσαι και ένα έχεις και τραμπουκισμούς και να υπάρχουν και πολλά πράγματα».
• Πως συνέβη και εσύ, ένα παιδί από την ένδοξη Βερδικούσια, έκανες τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα με Κ20 του Ολυμπιακού;
«Εγώ ξεκίνησα από την Ακαδημία του Προμηθέα και μέσω μεικτής… Εκεί με ανακάλυψαν στην ουσία και εννοείται, ευχαριστώ τους γονείς μου πάνω από όλα, πού 16 χρονών με άφησαν να πάω μόνος μου στην Αθήνα. Είναι πολύ σκληρό για έναν γονιό να αφήσει το παιδί του να πάει στην Αθήνα. Βέβαια ναι, στον Ολυμπιακό, σε ακαδημία, με φαγητό, με τα πάντα, αλλά πάλι δεν παύει να είσαι ένα δεκαεξάχρονο παιδί που πάει να παίξει μπάλα. Και μέσω της μεικτής με είδανε, ήταν τότε ο κύριος Μίχος και ο κύριος Καραπιάλης προπονητές, γιατί παίξαμε ΕΠΣ Πειραιά με ΕΠΣ Λάρισας, με είδανε, έτυχε να είμαι καλός σε όλα τα παιχνίδια που παρακολούθησαν και έτσι πήγα στον Ολυμπιακό. Βέβαια στον Ολυμπιακό, μετά από 4 χρόνια, γιατί για μένα ήταν το σημείο 0, εκεί άρχισα να μαθαίνω το ποδόσφαιρο, την τακτική, πώς είναι το ποδόσφαιρο, τι γίνεται και μετά από εκεί και πέρα ξεκίνησε μια πορεία, δηλαδή αυτή που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Καλή για μένα, γιατι δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου, γιατί παντού, με τα καλά και τα κακά, πέρασα πολύ ωραία. Για εμένα πλέον έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος που παίζουνε τα παιδιά, δηλαδή υπάρχει μόνο η ακαδημία, δεν υπάρχει η αλάνα όπως παίζαμε εμείς, δεν έχουν μάθει το παιχνίδι στο τσιμέντο. Υπάρχουν μόνο τα γήπεδα, είναι τελείως διαφορετικό το ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή. Αν πεις τώρα σε ένα παιδί 16 χρονών να πάει μόνο του στον Ολυμπιακό, πιστεύω οι γονείς, όπως και εγώ, που έχω 2 παιδιά τώρα, δεν ξέρω αν θα το άφηνα να πάει. Αν είναι κάτι το «Ουάου», να φύγει ας πούμε και να πάει στο εξωτερικό, θα έλεγα από 12 χρονών ότι το ακολουθήσω και εγώ, γιατί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν βλέπω κάτι πολύ σημαντικό. Αυτή τη στιγμή, είναι μια περίοδος που ο ΠΑΟΚ δείχνει κάτι σοβαρό και φαίνεται σε αυτό που κάνουνε γιατί βλέπουμε, πέρα από τους 2-3 παίκτες που παίζουν στον ΠΑΟΚ και τον Garcia που πήγε στις Σέρρες πήρε άλλους 2 παίκτες από εκεί και παίζουν Α’ Εθνική. Δείχνουν κάτι σοβαρό».
• Γενικότερα, πως βλέπεις την Α’ Εθνική αυτή τη στιγμή;
«Αυτή τη στιγμή -για εμένα πάντα- βλέπω το καλύτερο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής των τελευταίων χρόνων, γιατί οι 4 πρώτοι είναι ομάδες που θα αγωνιστούν μέχρι την τελευταία στιγμή για το πρωτάθλημα. Φέτος δεν είναι όπως κάθε χρόνο, που έπαιρνε ο Ολυμπιακός τα λεφτά του Champions League, έκανε υπερομάδα και οι άλλες δεν ακολουθούσαν. Αυτή τη στιγμή έχει μοιραστεί η πίτα σε όλους και βλέπουμε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Βέβαια το επίπεδο έχει πέσει γιατί δεν βλέπουμε τα ονόματα που βλέπαμε παλιά, βλέπουμε άλλους παίκτες. Αυτό που με στενοχωρεί πάρα πολύ είναι πώς παίζουν πάρα πολύ ξένοι στην Α’ Εθνική και μπράβο στον Πανσερραϊκό και στη Λαμία που παίζουν καλά και τους βγάζω το καπέλο στις Σέρρες γιατί από τους 11 παίκτες, οι 8-9 παίκτες πέρυσι ήταν Β’ Εθνική και είναι όλοι Έλληνες κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δηλαδή πρέπει να το γυρίσουμε κάποια στιγμή αυτό, να σταματήσει η ξενομανία. Δεν μπορούν οι Έλληνες παίκτες να παίξουν στο Βόλο ή στον Παναιτωλικό; Γατί να μην πάμε ξανά σε αυτό το μοτίβο; Δεν σου λέω για τους 4 μεγάλους, στις άλλες 10 ομάδες όμως που είναι από κάτω, γιατί να μην υπάρχουν Έλληνες παίκτες; Ακόμα και μέτριους παίκτες, αλλά που θα γίνουνε κάτι».
• Μιας και βρισκόμαστε στο κεφάλαιο Α’ Εθνική, είχες δηλώσει σε μια παλαιότερη συνέντευξη ότι: «Θα προτιμούσα να έχω παίξει και να έχω αγωνιστεί στην Α’ Εθνική, παρά το ρεκόρ συμμετοχών στη Β’ Εθνική».
«Ναι, το είπα γιατί πάντα έφτανα στην πηγή και ποτέ δεν έπινα νερό, με τουλάχιστον 6 ομάδες και το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή πάντα είναι να φτάνει στο πιο ψηλό επίπεδο, δεν το συζητάμε αυτό. Για εμένα σημαίνει μια πίκρα, γιατί έφτανες, έλεγες: «Τώρα, τώρα, τώρα» και ξαφνικά δεν γινότανε και σκέφτεσαι πως γίνεται ρε φίλε; Αν κοιτάξω τα παιχνίδια μου, τα καλύτερα παιχνίδια τα έκανα με Α’ Εθνική γιατί είναι τελείως διαφορετικό το ποδόσφαιρο. Κάθε κατηγορία που πέφτεις είναι και χειρότερα. Δηλαδή στην Α’ Εθνική είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, δεν συγχωρείται το λάθος, αλλά έχεις χώρο, μπορείς να εξελιχθείς. Γιατί να μην κάνω αυτές τις 1, 2, 3 συμμετοχές, να δοκιμάσω τον εαυτό μου στην Α’ Εθνική και αν δεν μπορούσα ας έπαιζα μετά ξανά Β’ Εθνική. Αυτό είναι που μου λείπει σε αυτό το κομμάτι».
• Με ομάδα Α’ Εθνικής, που να έχεις αγωνισθεί αντίπαλος, ποια είναι η πιο ιδιαίτερη στιγμή που θυμάσαι;
«Εντάξει, έχω παίξει με όλους της Α’ Εθνικής αντίπαλος, ειδικά στα κύπελλα και τα λοιπά. Εντάξει, η καλύτερη ομάδα που έπαιξα, ήταν ο Ολυμπιακός μέσα στο «Καραΐσκάκη», δηλαδή κάποια στιγμή έχω μία φωτογραφία που έχω την μπάλα και έχω Dominguez, Fuster, Φορτούνη, δηλαδή ξαφνικά βλέπεις 3 παίκτες, 3 ονόματα τεράστια και να είσαι εσύ στη μέση, κάτι που είναι ονειρικό, θα το έχεις μια ζωή, δηλαδή κάτι που θυμάσαι. Αλλά όλες οι ομάδες που έχεις παίξει… Πάντα όταν παίζεις με κάποιον από πιο πάνω κατηγορία, πάντα είσαι και λίγο πιο συγκεντρωμένος, πιο τσίτα σε όλο το κομμάτι. Αλλά για μένα, μέσα στο Καραϊσκάκη ίσως ήταν από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει».
• Θα επιστρέψω λίγο στη δήλωση αυτή που είχες κάνει και θέλω να σε ρωτήσω το εξής: Αν ήταν να παίξεις αύριο στην Α’ Εθνική, με ποια από τις ομάδες που έχεις αγωνιστεί στο παρελθόν, σαν ενδεκάδα, σαν κλίμα, θα ήθελες να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση στην ‘Α Εθνική;
«Με την ΑΕΛ, δεν το συζητάω! Δηλαδή εντάξει είμαι ΑΕΛ, το δηλώνω, δηλαδή δεν είναι κάτι που το κρύβω εδώ και πολλά χρόνια. Είναι όνειρο να ήμουν με την ΑΕΛ εκεί, γιατί όταν ήρθα στην ΑΕΛ ήταν να παίξουμε Α’ Εθνική και ξαφνικά βγήκε ένας νόμος και πέσαμε εμείς και ανέβηκε η Δράμα, γι’ αυτό σου λέω είναι πάντα οι συγκυρίες. Να τρελαίνεσαι! Δηλαδή αν με ρωτούσες αυτή τη στιγμή, δεν θα ήθελα ούτε με Ιωνικό, ούτε Απόλλωνα Σμύρνης και τα λοιπά, θα ήθελα με την ΑΕΛ. Δηλαδή, πραγματικά όπως στο λέω, θα ήθελα να το ζήσω αυτό τον παλμό με την ΑΕΛ και να την κάνω αυτή τη συμμετοχή».
• Το ρεκόρ των συμμετοχών πιάστηκε. Ποιος είναι επόμενος στόχος για σένα ως ποδοσφαιριστής; Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
«Ως ποδοσφαιριστής τώρα στον Εθνικό Κεραμιδίου, πήγαμε να κάνουμε μια καλή πορεία και ξαφνικά, επειδή μας πάει, πάμε για άνοδο. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και όπως έχω δηλώσει και στον Απόλλωνα πολλές φορές, αλλά και τώρα στον Εθνικό Κεραμιδίου, θέλω να βοηθήσω τα παιδιά, όσο μπορώ βέβαια μέσα από αυτό που κάνω, να μάθουνε το ποδόσφαιρο και να μάθουν να είναι ανταγωνιστικοί σε αυτό που κάνουνε. Αν μου πεις: «Ποιος είναι ο στόχος σου αυτή τη στιγμή;» θα σου πω, ο Εθνικός Κεραμιδίου, που είναι μια ομαδούλα, ένα χωριό, σε 2 χρόνια να βγάλει έναν παίκτη από το Κεραμίδι, που να παίζει σε μια ομάδα Α’ Εθνικής και να έχω βάλει ένα μικρό λιθαράκι για να πάει εκεί».
• Κλείνοντας, μιας και θίξαμε τον ρόλο του μέντορα που έχεις στην ομάδα, τι συμβουλή θα έδινες σε ένα παιδί που αγωνίζεται σε τοπικά πρωταθλήματα και θέλει να φτάσει να αγωνίζεται μελλοντικά σε επαγγελματικό επίπεδο;
«Η συμβουλή για μένα είναι πως το παιδί πλέον πρέπει να αφεθεί ελεύθερο, να μην μπαίνει μπροστά του τόσο πολύ το «Πρέπει» από τόσο μικρή ηλικία, δηλαδή όπως παίζαμε και εμείς στην αλάνα. Το ξαναλέω γιατί στην αλάνα που παίζαμε βάζαμε 2 πέτρες και παίζαμε στα τσιμέντα, κάναμε την ντρίπλα μας, πέφταμε. Θέλω να πω δηλαδή το παιδί να μην είναι συνεχώς με το «Τι πρέπει να κάνω;» αλλά να μείνει ελεύθερο για να βγάλει το ταλέντο του. Από κει και πέρα, εννοείται, πως σε ένα παιδί που ξεκινάει από την αρχή του λες πως θέλει θυσίες αυτό που κάνει, δηλαδή όταν οι άλλοι πηγαίνανε πενταήμερη, εγώ καθόμουν σπίτι, δεν πήγαινα πενταήμερη. Όταν πας να κάνεις κάτι τέτοιο θέλει πολύ δουλειά στο μυαλό σου για το τι θες να πετύχεις και από κει και πέρα, αν μπορεί να φύγει στο εξωτερικό. Συγγνώμη που το λέω για το Ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά αν μπορεί να φύγει να πάει να δουλέψει κάπου έξω, να το κάνει. Δηλαδή βλέπουμε στην Εθνική Ελλάδος, αυτή τη στιγμή, όλοι οι ποδοσφαιριστές της παίζουν στο εξωτερικό και κανένας δεν θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα να παίξει μπάλα στις μεγάλες ομάδες. Δεν είναι τυχαίο που δεν θέλουν να γυρίσουνε. Τους τάζουνε λεφτά και δεν θέλουν να γυρίσουν στην Ελλάδα να παίξουν ποδόσφαιρο, προτιμούν να πάνε στο Βέλγιο ή σε μια άλλη ομάδα ή στην Ολλανδία που είναι οι πιο πολλοί παίκτες αυτή τη στιγμή της Εθνικής, να πάνε να παίξουν εκεί ποδόσφαιρο, παρά να γυρίσουν στην Ελλάδα. Και εγώ αυτό που θα έλεγα σε ένα παιδί είναι να δουλέψει, να αφεθεί ελεύθερο, να κάνει αυτά που θέλει, ότι θέλει πολύ υπομονή αυτό που πάει να κάνει, θέλει πολύ δουλειά μέσα του, γιατί στην εφηβεία υπάρχουν δύσκολες στιγμές. Για να πετύχει το στόχο του, λοιπόν, θέλει πολύ δουλειά και αν μπορεί να πάει να δουλέψει έξω».
- Πηγή φωτογραφικού υλικού: Φωτογραφικό αρχείο του Κώστα Χατζή & Λογαριασμός Instagram του Εθνικού Νέου Κεραμιδίου
