Κι ενώ ετοίμαζα ένα κείμενο για μια ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα προέκυψε κάτι διαφορετικό που με έκανε να αλλάξω γνώμη. Ήταν ο πρώτος αγώνας του πρωταθλήματος motoGP για τη φετινή χρονιά. Κάτι εντελώς διαφορετικό από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Παρακολούθησα και τον μικρό αγώνα σπριντ του Σαββάτου και τον μεγάλο αγώνα της Κυριακής. Τι αποκόμισα; Πρώτα από όλα το ότι ο κόσμος αλλάζει κι αλλάζουν μαζί του και οι πρωταγωνιστές.
Αλλά ας πάμε αρκετές δεκαετίες πίσω, στην πιο κρίσιμη χρονιά της δεκαετίας του 1970, συγκεκριμένα στη χρόνια του 1974, στη χρονιά της πετρελαϊκής κρίσης και της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο. Τότε ακριβώς είχε γίνει η ας την πούμε μεταγραφή του προηγούμενου αιώνα στον χώρο των αγώνων μοτοσικλέτας. Τότε ο πιο επιδραστικός αναβάτης που εμφανίστηκε ποτέ, ο Ιταλός Τζιάκομο Αγκοστίνι μετακινήθηκε από την ιταλική Αουγκούστα στην ιαπωνική Γιαμάχα αλλάζοντας την ιστορία – είχε προηγηθεί μια δεκαετία πριν η μετακίνηση του άλλου αναβάτη θρύλου, του Μάικ Χέλιγουντ πάλι από την Αουγκούστα στον άλλο ιαπωνικό Κολοσσό, στη Χόντα, χωρίς όμως να φέρει τα προσδοκούμενα αποτελέσματα.
Η μεταγραφή όμως του Αγκοστίνι λειτούργησε καταλυτικά, μετά από ένα χρόνο ο συγκεκριμένος αναβάτης κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα με τη Yamaha ανοίγοντας το δρόμο για την κυριαρχία των ιαπωνικών εργοστασίων για δεκαετίες στα Γκραν Πρι. Yamaha, Suzuki και Honda εναλλάσσονταν στα πρωταθληματικά βάθρα μέχρι το 2007, όταν ο Στόινερ με τη Ντουκάτι του, πήρε το παγκόσμιο πρωτάθλημα. 32 ολόκληρα χρόνια ολοκληρωτικής κυριαρχίας των Ιαπώνων είχε τερματιστεί και 17 χρόνια μετά φτάσαμε στην εξαφάνιση των ιαπωνικών μοτοσυκλετών από τις πρώτες θέσεις (εκτός δεκάδας όλες οι Χόντα και όλες οι Γιαμάχα). Το ίδιο Σαββατοκύριακο δε, είχαμε και την πρώτη νίκη κινεζικής μοτοσυκλέτας (cfmotor) στη μικρή κατηγορία.
Στη μεγάλη κατηγορία κυριάρχησαν οι μοτοσυκλέτες της Ντουκάτι, ενώ πολύ καλά πήγαν οι KTM αλλά και οι Arpilia (το Σάββατο) ο Εσπαργάρο ανέβηκε στην τρίτη θέση στρίβοντας καταπληκτικά. Ο περσινός παγκόσμιος πρωταθλητής ο Μπαγκνάια συνέχισε από εκεί που είχε τελειώσει πέρσι, κερδίζοντας με άνεση τον μεγάλο αγώνα, o Μπίντερ με την ΚΤΜ πήρε δύο δεύτερες θέσεις βελτιώνοντας τη θέση της μοτοσυκλέτας που οδηγεί, ο Μάρτιν με τη νίκη του στον αγώνα του Σαββάτου έδειξε ότι είναι σε καλή κατάσταση και εξελίσσεται, ενώ ο μεγάλος Μαρκ Μάρκες έδειξε ότι μαθαίνει σιγά σιγά τη νέα του μοτοσυκλέτα δίνοντας υποσχέσεις για μελλοντικά βάθρα.
Θα σταθώ σε δύο αναβάτες που με εντυπωσίασαν χωρίς όμως να πάρουν απόλυτα αποτελέσματα: Τον Εσπαργάρο που στο σπριντ ήταν εξαιρετικός και τον Ακόστα που έδειξε πόσο ταλαντούχος είναι. Από αύριο Παρασκευή ξεκινάει το τριήμερο του επόμενου αγώνα και όλοι περιμένουμε για να δούμε αν ότι είδαμε στον πρώτο θα παγιωθεί ή θα υπάρξουν αλλαγές κι εκπλήξεις. Οι ιαπωνικές μοτοσυκλέτες όντως έχουν υποχωρήσει πολύ. Θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξει αντίδραση από τις ομάδες τους κάποιες από τις οποίες ακόμα πρωταγωνιστούν στα σούπερ μπάικς για να υπάρξει ανταγωνισμός κι ενδιαφέρον. Από την άλλη στο επίπεδο των αναβατών κυριαρχούν η ιταλική και η ισπανική σχολή, με σφήνα να έχει μπει ο Νοτιοαφρικανός Μπίντερ και δίχως καθόλου Αμερικανούς. Ο δεύτερος αγώνας θα γίνει στην Πορτογαλία, στην πίστα του Αλγκάβρε με τις δοκιμές να ξεκινάνε αύριο.
Καλό τριήμερο!
