Ο Παναθηναϊκός που το έκανε όπως το 2012, η Ντόρτμουντ που επιστρέφει στο “Wembley” 11 χρόνια μετά και η ανάγκη της “κοκκινης” υπέρβασης που μπορεί να στείλει τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης.
Το παρακάτω κείμενο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που βλέπουν τον αθλητισμό ως μια ακούραστη γεννήτρια ιστοριών που συνήθως μπλέκονται όμορφα και δημιουργούν αποτελέσματα που αφήνουν σύξυλους τους αριθμούς και εξηγούνται επαρκώς μόνο από τη μοίρα. Γιατί μόνο αυτοί θα καταλάβουν πως η ποδοσφαιρική Ντόρτμουντ του 2013 σε συνδυασμό με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό του 2012 μπορούν να επηρεάσουν τον μπασκετικό Ολυμπιακό του 2024.
Ας προσπαθήσουμε όμως να το εξηγήσουμε αυτό και για τους υπόλοιπους. Εκείνους που στέκονται στα σερί και τους αριθμούς. Οι οποίοι βλέπουν το 18-0 υπέρ της έδρας σε Game 5 στα play – off της Euroleague και τελειώνουν (κάπως αυθέρετα και άδικα) τον δρόμο του Ολυμπιακού στη διοργάνωση.
Game 5: Παναθηναϊκός – Μακάμπι Τελ Αβίβ (2024)
Που ήδη έχει έναν ελληνικό σύλλογο στο φετινό της Final 4. Μετά την επικράτηση του Παναθηναϊκού επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ με σκορ 81-72. Αποτέλεσμα το οποίο βοηθά του “πράσινους” να πετύχουν τον πρώτο από τους μεγάλους στόχους που είχαν θέσει και ζητούσε επίμονα το μονίμως γεμάτο ΟΑΚΑ που τους έσπρωξε στο Βερολίνο. Ακριβώς όπως δώδεκα χρόνια πριν. Όταν η ομάδα της Αθήνας κέρδισε ξανά τους “Ισραηλινούς” σε ένα αξιομνημόνευτο και τότε Game 5 που τους έστειλε στην Κωνσταντινούπολη. Στο τελευταίο τους μέχρι χθες Final 4. Δημιουργώντας έτσι την πρώτη συνθήκη (από τις δύο) που ευνοεί με βάση το “πεπρωμένο” και μόνο τον “μισητό” αντίπαλο που κατοικοεδρεύει στη θάλασσα του Πειραιά.
Game 5: Παναθηναϊκός – Μακάμπι Τελ Αβίβ (2012)
Την ίδια ώρα που για τη δεύτερη έκανε τη δουλειά ο Ματς Χούμελς. Ο οποίος αρχικά χρίστηκε MVP του πρώτου ημιτελικού ανάμεσα σε Ντόρτμουντ και Παρί και έπειτα έβαλε το γκολ που χρειάζονταν οι “Βεστφαλοί” και πιο πολύ ο Μάρκο Ρόις για να γράψουν μαζί το ιδανικότερο τέλος. Ο ένας στην τελευταία του χρονιά στα κιτρινόμαυρα και οι υπόλοιποι σε μια από τις πιο παράξενες σεζόν στην ιστορία της ομάδας. Που γυρίζει στο Λονδίνο 11 χρόνια μετά με μόνο σκοπό να πάρει ότι της στέρησε η κραταιά Μπάγερν Μονάχου και ο Άριεν Ρομπέν με το σαδιστικό πλασέ του στο 89ο λεπτό εκείνου του τελικού. Που πόνεσε πολύ τον σύλλογο της κοιλάδας του Ρουρ. Αποτελώντας μια μακρόχρονη πληγή για αυτόν.
Παρί Σεν Ζερμέν – Ντόρτμουντ
ΤΣΣΚΑ Μόσχας – Ολυμπιακός (2012)
Πληγή σαν αυτές που κουβαλά στο “σώμα” του το “ερυθρόλευκο” σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα από τα δύο τελευταία final 4. Που έληξαν άδοξα για αυτό. Με δύο buzzer beater, τα οποία προήλθαν από δύο εκ των κορυφαίων σουτέρ της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας (Μίσιτς, Γιούλ). Και που θα ξεχαστούν μόνο αν η “Mercedes – Benz Arena” γεμίσει με κόκκινα και άσπρα κονφετί. Δίνοντας πραγματική υπόσταση στους “κιτρινοπράσινους” οιωνους. Και με την υποσημείωση ότι ο Ολυμπιακός πριν θα έχει γίνει η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Euroleague που “σπάει” την έδρα του αντιπάλου σε πέμπτο παιχνίδι.
Ολυμπιακός – Ρεάλ Μαδρίτης (2013)
Δείτε ακόμη:
Ο Παναθηναϊκός στο F4 του Βερολίνου!
