Στα 12 της χρόνια κάνει τα πρώτα της ενεργά βήματα στην Κωπηλασία, ενώ σχεδόν στον πρώτο μήνα της ζωής της επισκέπτεται με τους γονείς της ένα Αθλητικό Σωματείο Κωπηλασίας. Πάντα με τον πατέρα της στο πλευρό της, ο οποίος αρχικά ως αθλητής και μετέπειτα ως προπονητής του Όμιλου Φίλων Θαλάσσης Θεσσαλονίκης, την «ενώνει» με το κουπί και την εντάσσει στο άθλημα και ουσιαστικά κάπως έτσι ξεκινάει μία σπουδαία καριέρα για την 28χρονη πλέον εξαιρετική αθλήτρια του Ναυτικού Ομίλου Μαυροχωρίου Καστοριάς, που γεννήθηκε στην Κοζάνη και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.
Ο λόγος για τη χάλκινη Ολυμπιονίκη του Παρισιού και «ασημένια» στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας του Τορόντο, Ζωή Φίτσιου, την οποία ο «Αθλητικός Κόσμος» έχει την τιμή και τη χαρά να φιλοξενεί σήμερα (30/08) σε μία αποκλειστική και απολαυστική συνέντευξη.
- Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα κέρδισες χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο στο διπλό σκιφ και ασημένιο στο μονό σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι η καλύτερή χρονιά της καριέρας σου αυτή;
«1000%. Πήρα δύο μετάλλια, που δεν είχα στη συλλογή μου. Παγκόσμιο μετάλλιο είχα, αλλά όχι στην κλασική κωπηλασία. Είχα στην κωπηλασία ανοιχτής θαλάσσης στο beach sprint, το οποίο μπαίνει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 2028. Αυτά τα δύο μετάλλια είναι υψίστης σημασίας για μένα και σίγουρα πέτυχα τον υψηλότερο στόχο που είχα θέσει όταν πρωτοξεκίνησα την ενασχόλησή μου με το άθλημα».
- Ποια στοιχεία θεωρείς πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο ώστε να φτάσετε με τη Μιλένα Κοντού στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παρίσι;
«Είμασταν έτοιμες να το καταφέρουμε, αυτός ήταν ο πιο σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας. Και είμασταν έτοιμες να το κάνουμε, διότι χτίσαμε τους εαυτούς μας σαν προσωπικότητες και σαν αθλήτριες, με τέτοιο τρόπο όλο αυτό το διάστημα, ώστε να είμαστε ικανές να διεκδικήσουμε κάτι τέτοιο. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν αρκεί μόνο να προπονείσαι, πρέπει να προπονείσαι σωστά… και δίπλα μας είχαμε βέβαια τους προπονητές μας, που μας έδειξαν τον σωστό τρόπο. Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια αθλητές, οι οποίοι προπονούνται καθημερινά και έχουν τα όνειρά τους για να συμμετέχουν σε μία Ολυμπιάδα αλλά και να κατακτήσουν ένα μετάλλιο κάποια στιγμή. Θεωρώ πως δουλέψαμε πολύ σωστά και είμασταν απόλυτα συγκεντρωμένες».
- Είναι πιο εύκολο το διπλό σκιφ ελαφρών βαρών από το μονό; Προτιμάς κάποιο από τα δύο;
«Δεν θα έλεγα πως κάποιο από τα δύο είναι πιο εύκολο, είναι δύο εντελώς διαφορετικά αγωνίσματα. Κάθε διαφορετικό σκάφος στο άθλημά μας, είναι κι ένα άλλο είδος κωπηλασίας, μία άλλη διάλεκτος αν θέλετε. Πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου σε μία διαφορετική συνθήκη, σε μία άλλη λειτουργία. Ακόμα και τα προσωπικά στοιχεία μιας κωπηλάτριας, αλλάζουν από σκάφος σε σκάφος. Αλλιώς θα κωπηλατήσεις στο μονό, αλλιώς στο διπλό. Το διπλό χρειάζεται συνεργασία, το μονό απαιτεί φοβερή αυτοσυγκέντρωση και αυτοπειθαρχεία. Δεν μπορώ να πω ό,τι μου αρέσει κάποιο περισσότερο από τα δύο και να τα ξεχωρίσω, μου αρέσουν εξίσου και τα δύο».
- Ένα χρυσό σε Ολυμπιακούς Αγώνες θα εκπληρώσει όλα τα όνειρά σου στην Κωπηλασία;
«Σίγουρα σε κάθε διοργάνωση κυνηγάμε το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, ωστόσο δε θεωρώ πως ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες θα με έκανε πιο χαρούμενη απ’ ότι είμαι αυτή τη στιγμή. Το σίγουρο είναι πως το χρυσό θα μπορούσε να είναι ο επόμενός μου στόχος και πιθανότατα να είναι ο επόμενος μου στόχος, διότι πάντα θέλουμε να εξελισσόμαστε και να προχωράμε μπροστά. Προσωπικά μετά από την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες που είναι ήδη επιτυχία από μόνη της, έρχεται η επιθυμία μέσα μου να συμμετάσχω ξανά μετά από 4 χρόνια. Μετά από τον τελικό, σου έρχεται η επιθυμία του μεταλλίου. Μετά από το μετάλλιο, να έρθει και το επόμενο μετάλλιο».
- Πέρα από μία μεγάλη διάκριση ή ένα μετάλλιο, ο χρόνος που θα σημειώσεις στον αγώνα είναι σημαντικός για έναν αθλητή;
«Στην Κωπηλασία, επειδή είναι άθλημα που διεξάγεται σε εξωτερικό χώρο, παίζουν καθοριστικό ρόλο πολλοί παράγοντες, ως προς τον χρόνο που θα κάνουμε. Δηλαδή, αν κωπηλατήσεις σε μία λίμνη με πολύ αέρα, ροή στο νερό και πάρα πολλή ζέστη, η οποία ζέστη μαλακώνει το στάσιμο νερό και το κάνει πιο ελαφρύ, έρχονται γρήγοροι χρόνοι… χωρίς να προσπαθήσεις ιδιαίτερα. Αν βρεθείς στην Καστοριά για παράδειγμα το χειμώνα, που το νερό είναι παγωμένο και πολύ συμπαγές, οι χρόνοι είναι τρομακτικά αργοί. Επομένως πάντοτε έχουμε κάποιες σταθερές και επειδή έχουμε εμπειρία μπορούμε κατευθείαν να καταλάβουμε πως είναι το νερό, πόσο πολύ φυσάει και που περίπου πρέπει να κυμαίνονται οι χρόνοι μας».
- Για ποιους λόγους θα έπρεπε ένα νέο παιδί να ασχοληθεί με την κωπηλασία και όχι με το ποδόσφαιρο;
«Προσωπικά νιώθω τεράστια ευλογία που είχα την ευκαιρία σαν παιδί να μεγαλώσω μέσα σε ένα σωματείο. Παρότι ο πατέρας μου ήθελε να ασχοληθώ με το κουπί (χωρίς ωστόσο να είναι απόλυτοι οι γονείς μου), έχω περάσει από πολλά αθλήματα μέχρι να επιλέξω τι θέλω τελικά να κάνω. Μέσα σε ένα σωματείο δημιουργούνται ισχυροί δεσμοί μεταξύ των συναθλητών και των προπονητών, καθώς μοιράζεσαι όμορφες στιγμές, ζεις σε μία ομάδα, μεγαλώνεις με πειθαρχεία στόχους και επιμονή, εισπράττεις τόσα θετικά εναύσματα, τα οποία είναι ανεκτίμητης αξίας για έναν άνθρωπο ειδικά στις μέρες μας, όπου τα παιδιά ειδικά μέσα στην πόλη έχουν τόσο περιορισμένες κινητικές δραστηριότητες. Θεωρώ ότι η κωπηλασία δεν είναι απλά ένα γήπεδο που θα πάρουν μία μπάλα και θα εκτελέσουν ένα «έργο» με τη μπάλα. Η κωπηλασία είναι πολλά περισσότερα, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με έναν εξοπλισμό που δεν έχει ο καθένας τη δυνατότητα να δει. Μπορούν να μπούνε μέσα στη λίμνη ή στη θάλασσα, να γνωρίσουν την πόλη τους από μία άλλη οπτική πλευρά και επίσης το άθλημά μας είναι τρέξιμο, είναι ποδήλατο, είναι γυμναστήριο, είναι κινητικές ασκήσεις. Όλα αυτά θεωρώ πως ο κόσμος δεν τα γνωρίζει, αλλά προσωπικά δεν γνωρίζω άνθρωπο που έχει ξεκινήσει ή έχει βρεθεί έστω και μία μέρα σε ναυταθλητικό σωματείο και αποφάσισε την επόμενη πως δεν θέλει να ξαναβρεθεί εκεί».
- Τι θεωρείς πως έχει κερδίσει και τι έχεις στερηθεί από την ενασχόλησή με τον αθλητισμό;
«Αυτό που έχω κερδίσει είναι σίγουρα αυτό που είμαι μέχρι σήμερα. Κι αυτή που είμαι τώρα είναι επειδή έχω ασχοληθεί με τον αθλητισμό σε αυτό το επίπεδο. Δεν μου αρέσει να λέω ό,τι έχω στερηθεί πράγματα γιατί τα έκανα όλα τόσο συνειδητά. Θυμάμαι στο σχολείο που όλα τα παιδιά μόλις σχολούσαν να πηγαίνουν για καφέ, σε αντίθεση με εμένα που κοιτούσα πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για να τρέξω στο σπίτι να φάω κάτι στα γρήγορα, να φτιάξω την τσάντα μου και να πάρω το λεωφορείο να πάω στον όμιλο. Ποτέ μα ποτέ δεν θυμάμαι να παραπονέθηκα πως στερήθηκα κάτι που δεν πήγα για καφέ, αφού πρώτη μου σκέψη ήταν η κωπηλασία».
- Έχεις σκεφτεί με ποιο άθλημα θα ήθελες να ασχοληθείς αν δεν ήσουν κωπηλάτρια;
«Έχω κάνει πάρα πολλές φορές αυτή τη σκέψη και έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η ερώτηση. Αν δεν ήμουν κωπηλάτρια θα ήθελα να είχα ασχοληθεί είτε με την κολύμβηση, είτε με τον στίβο (στα 200 μέτρα για παράδειγμα), είτε ακόμα και με την ενόργανη γυμναστική».
- Υπάρχει κάποιος αθλητής ή αθλήτρια (ανεξαρτήτως αθλήματος) που θαυμάζεις;
«Ήμουν παθιασμένη και είχα μεγάλο πρότυπο, τον Μάικλ Τζόρνταν. Έχω διαβάσει πολλές συνεντεύξεις του και έχω μάθει πράγματα για τη ζωή του, όπως επίσης και τον τρόπο που σκεφτόταν και που έκανε προπόνηση. Από τους πιο γνωστούς αθλητές στον κόσμο βέβαια, αλλά για μένα ήταν ξεχωριστός».
- Κλείνοντας τη συνέντευξή μας Ζωή, θα σου αναφέρω τα ονόματα πέντε αθλητών και αθλητριών και θα ήθελα να μου λες για τον καθένα 2-3 λέξεις ή αν προτιμάς μερικά λόγια.
Μίλτος Τεντόγλου. «Χαλαρός και ακομπλεξάριστος».
Γιάννης Αντετοκούνμπο. «Μαχήτης και βγαλμένος από τη ζωή».
Λευτέρης Πετρούνιας. «Ο Πετρούνιας είναι ένας άνθρωπος που έχει δύναμη ψυχής. Με όλους αυτούς τους τραυματισμούς που πέρασε, είναι καταπληκτικό ότι έφτασε τα 3 Ολυμπιακά μετάλλια και βέβαια σε ένα τόσο δύσκολο άθλημα όπως είναι οι κρίκοι».
Μιλένα Κοντού. «Η Μιλένα είναι ένα ταλεντάκι. Ό,τι έχει αντέξει τόσες μεγάλες δυσκολίες στην ηλικία της (γιατί εμείς ζούμε μέσα στο Κωπηλατοδρόμιο Σχοινιά 300 μέρες το χρόνο), εγώ της βγάζω το καπέλο».
Ζωή Φίτσιου. «Η Ζωή είναι μία κοπέλα με πάρα πολλή πίστη, η οποία την βοήθησε να ξεπεράσει πολλά κύματα και δυσκολίες. Πολλές φορές όταν όλα έμοιαζαν αδύνατα, έλεγα στον εαυτό μου μη φοβάσαι τίποτα, συνέχισε να πιστεύεις… και τελικά τα ξεπερνούσα όλα. Εκεί που έβρεχε… με μία φράση στον εαυτό μου, ξαφνικά μετά τη βροχή ερχόταν το ουράνιο τόξο, χωρίς να ζοριστώ και χωρίς να έχω υπεραναλύσει αυτό το πρόβλημα».
