Δεν έχω κρύψει ποτέ πως εμπιστεύομαι τον Ρουί Βιτόρια. Άλλωστε, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να τον εμπιστευτεί κανείς. Πρώτος και καλύτερος λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός πως εκεί που το «τριφύλλι» βρισκόταν συνέχεια στις θέσεις 8 με 9, έφτασε ένα βήμα από το να διεκδικεί το πρωτάθλημα, αλλά και μία ανάσα από τα προημιτελικά του Conference League.
Όμως κάπου στον Φλεβάρη όπως είναι φυσικό άρχισαν τα προβλήματα, τα οποία ας αναλογιστούμε αν έφταιγε. Οι συνεχόμενοι μυϊκοί τραυματισμοί, που ήταν αποτέλεσμα της κάκιστης προετοιμασίας. Οι τραυματισμοί που ήρθαν από το παιχνίδι στη Φινλανδία. Αλλά και κάποια αρνητικά αποτελέσματα που ήταν αποτέλεσμα των τραυματισμών που αναφέραμε παραπάνω, καθώς δεν υπήρχε βάθος στον πάγκο της ομάδας.
Στη μεταγραφική περίοδο ο σύλλογος ενισχύθηκε με δύο ποδοσφαιριστές που βοήθησαν τα μέγιστα. Ειδικά η περίπτωση του Μανώλη Σιώπη είναι από τις λίγες, με τις επιδόσεις του να τον έχουν κάνει να είναι από τους λατρεμένους του κόσμου του Παναθηναϊκού.
Ας πάμε να δούμε τώρα όμως σε όσα του προσάπτουν ποια είναι; Πρώτον πως ο Παναθηναϊκός δεν παίζει καλή μπάλα… το θέμα είναι να παίζει μπάλα και να μην παίρνουμε αποτελέσματα ή να παίρνουμε νίκες, έστω και στο 80’, έστω και 1-0; Πως ηττηθήκαμε με 4-2 από τον Ολυμπιακό, με σύστημα που δεν είχε εξτρέμ, όμως όταν ο Ντραγκόφσκι που ομολογουμένως δεν είναι κακός, δέχεται ένα τέρμα στα 40’’ φταίει το σύστημα που κατέβασε ο Βιτόρια;
Και για να μη λέτε πως λέω μόνο τα καλά του Βιτόρια, θα σας πω πως ένα παιχνίδι που δεν διαχειρίστηκε καθόλου καλά ήταν εκείνο στη Λαμία. Στα άλλα όλα προσπάθησε και κανείς δεν πρέπει να τα βάζει μαζί του.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τον Βιτόρια στον πάγκο του και τη νέα χρονιά, ώστε να χτίσει κάτι σωστό. Γιατί αλλιώς ο Παναθηναϊκός θα μπει πάλι σε μία λογική να χτίζει και να γκρεμίζει, κάτι που δεν θα βοηθήσει αν θέλει πραγματικά κάποια στιγμή να φτάσει στους τίτλους.
