Τα “Ημερομήνια” του 48ου πρωταθλήματος

Η διαδρομή εννέα μηνών μέσα σε ενενήντα λεπτά ή αλλιώς: “Πώς ο Ολυμπιακός έφτασε στην κατάκτηση του τίτλου”.

Το ενενηντάλεπτο του Ολυμπιακού κόντρα στην ΑΕΚ δεν ήταν σε καμία περίπτωση ενδεικτικό της δυναμικής των πρωταθλητών Ελλάδας και των λόγων που τους έστεψαν ως τέτοιους το βράδυ της 13ης Απριλίου. Θα μπορούσε, πάντως, σίγουρα η διακύμανση του αγώνα να παραλληλιστεί με την πορεία της ομάδας προς τον τίτλο στην διάρκεια των μηνών που προηγήθηκαν. Κάτι σαν… “Ημερομήνια” αλλά όχι ως πρόβλεψη, παρά σύνοψη.

Τα “Ημερομήνια” είναι μια πανάρχαια μέθοδος πρόβλεψης του καιρού για όλο τον ερχόμενο χρόνο, παρατηρώντας τον καιρό του Αυγούστου για 12 ημέρες, εκ των οποίων κάθε μια αντιπροσωπεύει τον καιρό των επόμενων μηνών. Δηλαδή, η πρώτη ημέρα για τον καιρό του Αυγούστου, η δεύτερη για του Σεπτεμβρίου, η τρίτη για του Οκτωβρίου κ.ο.κ.

Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε (όσον αφορά στην Super League) επιτυχώς μία πορεία περίπου εννέα μηνών με ένα ενενηντάλεπτο ανωτερότητας επί του αντιπάλου. Με ένα ενενηντάλεπτο πίστης στο πλάνο, χωρίς πολλές αλλαγές προσώπων (τρεις όλοι κι όλοι οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο, εκ των οποίων ένας στο 90′), με ήρωα τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί και ενορχηστρωτή τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.

Ως γενική εικόνα, τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικά όλης αυτής της πορείας μέχρι τον τίτλο. Όπως και στο αμιγώς αγωνιστικό σκέλος – και πάρα τις απουσίες και τις αλχημείες – το σύνολο του Μεντιλίμπαρ έμεινε πιστό στις αρχές του: ψηλή πίεση, άμεσο ποδόσφαιρο, αλληλοκαλύψεις, έμφαση στην αμυντική λειτουργία και ατελείωτα τρεξίματα.

Μιας που είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις το αγωνιστικό σκέλος να περνά σε δεύτερη μοίρα, πίσω από αφιερώματα και άρθρα-συνόψεις, κρίνω πως αξίζει η προσπάθεια αντιστοίχισης του ενενηντάλεπτου της στέψης με την εννεάμηνη πορεία προς αυτή.

Στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, το ξεκίνημα των “ερυθρόλευκων” ήταν αρκετά νευρικό, με λάθη, σε μια προσπάθεια των ποδοσφαιριστών να βρουν τα πατήματά τους στο γήπεδο. Χωρίς κάτι επιζήμιο, αλλά με απουσία της συνήθους ενέργειας. Αντίστοιχα, στο πρώτο κομμάτι της σεζόν, οι Πειραιώτες δεν έπειθαν αλλά αυτό δεν τους κόστιζε, καθώς κατέγραψαν τρεις νίκες στις ισάριθμες πρώτες αγωνιστικές. Η αρχική αστάθεια έδωσε την θέση της στην αβεβαιότητα και τον προβληματισμό, η ομάδα (και το ντέρμπι εν γένει) αδυνατούσε να βρει ρυθμό και το πρώτο μισό ολοκληρώθηκε ανώδυνα μεν, με αρκετά σημεία που απαιτούνταν βελτιώσεις δε. Όπου “απουσία ρυθμού” βάλτε “μία νίκη σε πέντε αγωνιστικές” στο διάστημα από τέλη Σεπτεμβρίου ως 27 Οκτωβρίου και όπου “ανώδυνα” αντιστοιχεί ο τερματισμός στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου.

Η ταχύτητα του Ολυμπιακού άλλαξε με την εκκίνηση του δεύτερου μισού και το ίδιο συνέβη με τις ισορροπίες. Τόσο στο χθεσινό παιχνίδι όσο και στην εξέλιξη της σεζόν. Οι Πειραιώτες ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι από την σέντρα της επανάληψης μέχρι περίπου το εβδομηκοστό λεπτό, έχοντας δημιουργήσει αρκετές καλές στιγμές και σκοράροντας στο 58′, αξιοποιώντας δηλαδή στο έπακρο τις ανάσες της διακοπής και με πίστη στις ικανότητές τους για ένα σημαντικό διάστημα του παιχνιδιού. Σημαντικό όσο και το εντυπωσιακό αήττητο σερί 18 αγωνιστικών και σχεδόν πέντε μηνών, στην διάρκεια του οποίου οι -πια- πρωταθλητές Ελλάδας εδραιώθηκαν στην πρώτη θέση και αύξησαν την απόσταση από τους διώκτες τους. Για να έρθει ο επίλογος, με διαχείριση αποτελέσματος και δυνάμεων, εφόσον το αποτέλεσμα έμοιαζε αδύνατο να αλλάξει, βάζοντας στην εξίσωση και την κατάσταση των αντιπάλων.

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου μέσα από ένα μονοπάτι πολύ περισσότερο δύσβατο από όσο περιγράφεται με αυτό το κείμενο. Το πέτυχε βασισμένος σε σταθερές (πρόσωπα και αγωνιστικές αρχές) που έμειναν αναλλοίωτες, εξελίχθηκαν και δουλεύτηκαν ώστε να χαρακτηρίζουν μέχρι και το… κόψιμο της κορδέλας στο τέλος του αγώνα.