«Ένα λεπτό, δεν θέλω πολύ. Τι είναι αυτό ρε;
Ήθελα να γράψω, αλλά θέλω όσα πω να βγουν από την καρδιά μου. Ήρθα μικρός εδώ, έγινα άνδρας, έγινα πατέρας και έγινα ένας από σας. Σας οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στον κύριο Σάντος που με έφερε εδώ, αυτός με έκανε να αγαπήσω ξανά το ποδόσφαιρο.
Και σε εσάς. Τι να πω για εσάς; Την αγάπη, τη στήριξή σας στις καλές και τις δύσκολες στιγμές θα κρατήσω στην καρδιά μου. Έφυγα στη Γερμανία και σας είχα υποσχεθεί κάτι. Είμαι γεμάτος, γιατί κράτησα την υπόσχεση και είμαι πραγματικά υπερήφανος που είμαι μέλος της τεράστιας ιστορίας αυτής της μεγάλης ομάδας.
Ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια Σαββίδη, δυστυχώς ο πρόεδρος δεν μπόρεσε να έρθει εδώ, γιατί με έφερε σπίτι μου. Αυτό εδώ μπορώ να το φωνάζω σπίτι μου. Ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ και να φωνάξω εδώ πάνω τη γυναίκα και την κόρη μου.
Γιατί χωρίς αυτές δίπλα μου δεν θα μπορούσα να φτάσω εκεί που έφτασα ως ποδοσφαιριστής, αλλά κυρίως ως άνθρωπος. Ήταν εκεί τις καλές και τις κακές στιγμές, μου έδωσαν δύναμη να σηκωθώ και να παλέψω και χωρίς αυτές σίγουρα δεν θα έφτανα ως εδώ. Σας ευχαριστώ, σας αγαπώ.
Στο τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που είναι εδώ και φορούν προς τιμήν μου τη φανέλα μου. Είναι τιμή μου. Με κάποιους για λίγο, με άλλους για πολύ δουλέψαμε μαζί. Είμαι περήφανος, είμαι τυχερός που έχω δουλέψει με όλους αυτούς, τους ποδοσφαιριστές, τους φροντιστές, τους φυσιοθεραπευτές.
