Ο last year Παναθηναϊκός, η Φενέρ που άντεξε, η Μονακό των highlight, ο Ολυμπιακός που χάθηκε και το ελληνικό μπάσκετ που πνίγηκε στο ίδιο του το δηλητήριο.
Δύσκολο πρωινό Σαββάτου το σημερινό για τους περισσότερους από τους Έλληνες φιλάθλους που παρακολούθησαν τους ημιτελικούς του F4 του Αμπού Ντάμπι χθες το βράδυ. Καθώς όποια ελληνική ομάδα από τις δύο κι αν υποστήριζαν δεν την είδαν να πετυχαίνει αυτό που ονειρεύονταν.
Για το Φενέρμπαχτσε – Παναθηναϊκός
Πρώτος δεν τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός. Και δεν τα κατάφερε γιατί πήγε να κερδίσει τον δικό του ημιτελικό μέσω του τίτλου που έφερε πηγαίνοντας στο Άμπου Ντάμπι. Με λίγα λόγια δηλαδή περίμενε η Φενέρμπαχτσε να κάνει στην άκρη απλά επειδή οι παίκτες του Άταμαν ήταν οι εν ενεργεία Πρωταθλητές Ευρώπης.
Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Η Φενέρ παρενέβη στο διάβα των “πράσινων”, μπόρεσε να αντιμετωπίσει την συνήθως ανυπότακτη δύναμη που ονομάζεται Κέντρικ Ναν παρά τους 19 πόντους του και από ένα σημείο και μετά ανάγκασε τον Παναθηναϊκό να παίζει μόνο αυτό που του αρέσει, αλλά και που όταν δεν πιάνει απλά μεγαλώνει το πρόβλημα. Όπως εχθές όπου ο MVP της κανονικής περιόδου μην έχοντας τη συμπαράσταση του Κώστα Σλούκα (2 πόντοι) έχασε τον κρίκο που τον ενώνει με τους υπόλοιπους και έφτασε να αποκοπεί πλήρως από την υπόλοιπη ομάδα αποσιωποιώντας έτσι και την εκπληκτική επιθετικά εμφάνιση των Τσέντι Όσμαν (22 πόντοι) και Τζεράιαν Γκραντ (15 πόντοι).
Όπως βλέπετε δεν είπαμε κουβέντα για την άμυνα των “πράσινων”. Και δεν είπαμε διότι αυτή δεν υπήρξε στην πραγματικότητα. Αφού οι αντίπαλοι την ξεχαρβάλωσαν κινώντας συνεχώς τη μπάλα στην επίθεση και βρίσκοντας ελεύθερα σουτ που είτε έμπαιναν και έμοιαζαν μεγάλα είτε χάνονταν και κρατούσαν τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι παρότι αυτός δεν αντιμετώπισε ποτέ τη λαίλαπα αρχικά του Ταρίκ Μπιμπέροβιτς (15 πόντοι) κι έπειτα του αναπάντεχου leader Ντεβόν Χολ (18 πόντοι – 6,9 πόντοι μέσο όρο στη σεζόν).
Σημείο καμπής του ματς πρέπει να θεωρείται το τέλος της τρίτης περιόδου. Όπου οι Πρωταθλητές Ελλάδας μείωσαν στο δίποντο (42-40) με τον Ναν να βρίσκει μερικές λύσεις με ατομικές ενέργειες, χωρίς όμως να ταράξει αυτό τους “Τούρκους”, που βασίστηκαν στην ψυχραιμία του ΜακΚόλουμ (13 πόντοι) και του Μπόλντουιν, οι οποίοι συνέβαλαν με δύο τρίποντα ο ένας και μια ασφαλή χαρτογράφηση μιας επίθεσης ο άλλος στη διατήρηση των ίδιων και των συμπαικτών τους στη ζώνη ασφαλείας τους, που βρισκόταν σε μια διαφορά άνω των δύο κατοχών (+8 πόντοι).
Κάπως έτσι και εφόσον όλα πήγαν από την αρχή μέχρι το τέλος βάσει σχεδίου για τον άλλοτε σπουδαίο πλέι μέικερ των ευρωπαϊκών γηπέδων, Σαρούνας Γιασκεβίτσιους, η δική του Φενέρ επιβλήθηκε αυτών που ήθελαν όλοι να κερδίσουν με το κολακευτικό για την απόδοση τους 82-76 και έχει την τύχη πλέον να κρατά με το ένα χέρι το τρόπαιο που φιλοδοξεί να γίνει για δεύτερη φορά δικό της.
Για το Ολυμπιακός – Μονακό
Το δρόμο του “αιώνιου” αντιπάλου από την Αθήνα ακολούθησε και εκείνος από τον Πειραιά. Καθότι, το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα, το οποίο βρέθηκε στο Άμπου Ντάμπι με την αποστολή να φέρει στην Ελλάδα το τρόπαιο και αντί αυτού στην καλύτερη θα φέρει μαζί του μερικά τοπικά αναμνηστικά από τα μέρη των Αράβων. Κι αυτό διότι δημιουργήθηκε την ώρα του χθεσινού αγώνα η αίσθηση ότι “εμείς οι πρώτοι της regular season θα πάμε στον τελικό της Κυριακής γιατί ήμασταν οι πρώτοι της regular season.
Βλακωδώς βέβαια δεν υπολόγισαν ποτέ πως στον απέναντι πάγκο κάθεται ο άνθρωπος που επανέφερε και εκπλήρωσε για χάρη του οργανισμού τους την απαίτηση να μη σταματήσουν να βρίσκονται εκεί που ήταν και εχθές με σκοπό να διεκδικήσουν όποιον τίτλο είναι διαθέσιμος. Γι’ αυτό και ο Βασίλης Σπανούλης, που δεν θα δήλιαζε ούτως ή άλλως μπρος στη συγκυρία ενός τόσο μεγάλου παιχνιδιού απέναντι στο σύλλογο που λατρεύει, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και απέδειξε πως όταν όταν η συνθήκη το επιτρέπει δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι αυτός ο νικητής.
Κομβικοί υπήρξαν για τη Μονακό πέρα από τον Μάικ Τζέιμς (17 πόντοι, 7 ασίστ) που θα ήταν εκεί και ο εκ Λαυρίου εκπορευόμενος (2020-21) Άλφα Ντιαλό (22 πόντοι), αλλά και ο πιο “unexpected hero” του F4, Μαμ Τζαϊτέ (11 πόντοι). Οι τρεις τους ξεπέρασαν τα προβλεπόμενα όρια τους και δημιούργησαν για τους “Μονεγάσκους” την υπεραξία που δεδομένα είχαν ανάγκη πριν το τζάμπολ για να ξεπεράσουν (έστω και οριακά) τον σκόπελο αυτών που έρχονταν για να περάσουν από πάνω τους.
Παρά ταύτα ο Ολυμπιακός δεν ήταν στην “Etihad Arena”. Ή αν ήταν, βρέθηκε μόνο σε ότι έχει να κάνει με τα σώματα όσων φορούν το σήμα του. Γιατί το μυαλό του δεν ήταν, το πνεύμα τους, το οποίο σήκωνε όλη τη σεζόν ένα πολύ συγκεκριμένο βάρος, λύγισε ακριβώς τη στιγμή που αυτό πολλαπλασιάστηκε όπως ολοκάθαρα φάνηκε όταν ο Βεζένκοβ δεν έβρισκε με τίποτα το σουτ που θα τον ξεκλείδωνε και παράλληλα ο Γιώργος Μπαρτζώκας τον κρατούσε στο γήπεδο δίνοντας του πολλές περισσότερες ζωές από αυτές που άντεχαν οι υπόλοιποι πριν βρεθούν στα σχοινιά. Θέση που ίσως και να είχαν γλιτώσει αν ο Έλληνας προπονητής εμπιστευόταν περισσότερο τον Άλεκ Πίτερς και τη βοήθεια που μπορεί να δώσει το αξιόπιστο σουτ του.
Ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελεί φυσικά ο Εβάν Φουρνιέ, ο οποίος κερδίζει μια παράγραφο μόνος του γιατί η διαδρομή του στο χθεσινό ματς ήταν η αντίθετη από εκείνη του Κέντρικ Ναν. Διότι ο Γάλλος σε αντίθεση με τον Αμερικανό σούπερ σταρ όσο περνούσε η ώρα κλιμάκωνε την επίδραση του στην ομάδα του διατηρώντας τις ελπίδες της για νίκη σχεδόν μέχρι την έναρξη της “crunch time”. Αλλά όχι μετά από εκεί. Επιτρέποντας, σε αυτόν που αγαπά την νίκη περισσότερο κι από την την οικογένεια του, να κερδίσει τον σπουδαιότερο αγώνα της ιστορίας του μέχρι τον επόμενο. Με το απόλυτα ενδεικτικό της μεγάλης επιτυχίας σκορ 68-78.
Κλείνοντας κι ενώ πριν σταθούμε στη συγκινητική επανεμφάνιση του Ματίας Λεσόρ (7 πόντοι, 14:37 συμμετοχής) στο παρκέ και το σπουδαίο σερί του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος έφτασε τις 6 σε 6 ημιτελικούς Final 4 ως παίκτης ή προπονητής, θα βάλουμε τελεία με μια σύσταση. Μια σύσταση προς όλους εμάς που δημόσια ή ιδιωτικά εκφραστήκαμε με τρόπο, ο οποίος υποδείκνυε ότι παίζουν και οι άλλοι, απλά επειδή οι ομάδες μας έπαιξαν όσο χρειάζεται για να βρεθούν εκεί που βρέθηκαν χθες βράδυ. Ας σταματήσουμε λοιπόν να μεγαλώνουμε αυτό που μας συμβαίνει κι ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν. Και τότε να είστε σίγουροι πως και ελληνικό τελικό θα δούμε και θα τον απολαύσουμε.
