Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου ένα λεύκωμα, «Ένας αιώνας Νίκη Βόλου», αφιερωμένο στη Νίκη Βόλου που πέρσι τον Αύγουστο, έκλεισε 100χρονια ζωής. Ξεφυλλίζοντάς το δε γίνεται να μη συγκινηθείς, όταν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει με ιστορίες και παραστάσεις από αυτή την ομάδα. Μιας και ο Γιώργος όλες αυτές τις ιστορίες τις ονομάζει ρετρό και είναι πολύ όμορφες, επιτρέψτε μου μια πολύ μικρή αφιέρωση σε μια ομάδα που έφερε στη πόλη του Βόλου το ποδόσφαιρο και που γαλούχησε και εξακολουθεί ολόκληρες γενιές προσφύγων και μη. Μόνο που επειδή το αφιέρωμα είναι πολύ μεγάλο γιατί ξεκινά από την ίδρυσή της, εδώ θα πω όσα αφορούν μια συγκεκριμένη σεζόν, τη σεζόν που ο δικός μου ο πατέρας έπαιξε στην ιστορικότερη ομάδα του Βόλου, οδηγώντας τη με τους συμπαίκτες του εκείνη τη χρονιά, στα μεγάλα σαλόνια της Α’ εθνικής. Πρόκειται για τη σεζόν 1960-61.
Τότε που έγραψε ιστορία μία ατέλειωτη σεζόν για τη Νίκη, που ολοκληρώθηκε όμως με τον καλύτερο τρόπο και την άνοδο στην Α’ Εθνική. Η Νίκη τη σεζόν 1960-61, που ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 1960 και ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 1961, έδωσε εκτός από τους αγώνες του τοπικού πρωταθλήματος, μπαράζ, για να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, 18 αγώνες για τη Β’ Εθνική, 6 αγώνες για την τελική φάση κατάταξης και έναν Κυπέλλου.
Αυτή η σεζόν ολοκληρώθηκε θριαμβευτικά, με τους κυανόλευκους να πανηγυρίζουν την ιστορική άνοδο στην Α’ Εθνική, που έκανε τους πρόσφυγες στη Νέα Ιωνία, να κλαίνε από χαρά και να φουσκώνουν από περηφάνεια. Και για να καταλάβετε τι σήμαινε η Νίκη Βόλου για τα παιδιά που έπαιζαν τότε πάντα ερασιτεχνικά και χωρίς χρήμα, σας παραθέτω κάποιες δηλώσεις των τότε ιερών τεράτων της εποχής εκείνης (δηλαδή των πρωταγωνιστών της).
- Τάσος Μανιατάκης: Η αγάπη του κόσμου δεν αγοράζεται με τίποτα. Αν χάναμε, ντρεπόμασταν να βγούμε από το σπίτι μας.
- Δήμος Κολοβός: Όποιος περνούσε μέσα από τη Νίκη Βόλου και κέρδιζε, έβαζε υποψηφιότητα, για να γίνει πρωταθλητής Ελλάδος.
- Λευτέρης Καλλιοντζής: Όσα δεινά υπήρχαν, ήμασταν έτοιμοι να τα υποστούμε όλα.
- Νίκος Τζίνης: Η Νίκη ήταν σχολή ποδοσφαίρου.
- Δημήτρης Λαλές: Πρώτα κοιτούσα τη φωτογραφία της Νίκης και μετά κοιμόμουν.
- Γιώργος Τσιμπερίδης: Θυσιαζόμασταν γι’ αυτό που κάναμε.
- Δημήτρης Κοκκινάκης: Η Νίκη και η Ευαγγελίστρια ήταν, δεν είχε τίποτα άλλο η Ν. Ιωνία.
Και πολλές ακόμη δηλώσεις παλαιότερων και νεότερων ποδοσφαιριστών και παραγόντων για τη μεγάλη ομάδα της Ν. Ιωνίας, τις οποίες τις συναντά κανείς στο βιβλίο της Νίκης. Όλους αυτούς φυσικά τους τους παραπάνω που έβαλα δηλώσεις τους, ο πατέρας μου τους είχε συμπαίκτες και προσωπικούς φίλους. Ακόμη και σήμερα όταν βρίσκεται με κάποιους από αυτούς καθώς οι περισσότεροι δε βρίσκονται στη ζωή, αναπολούν με πολλή νοσταλγία εκείνες τις στιγμές που έπαιζαν όχι σε χορτάρι αλλά στο χώμα, που δεν έπαιρναν μία, που μάτωναν για τη φανέλα και το όνομα της ομάδας, που το συμβόλαιο τους ήταν δύο παστές σε ένα ζαχαροπλαστείο και που πράγματι όταν έχαναν θυμάμαι να μου λέει πως όλη εκείνη τη βδομάδα μέχρι το επόμενο παιχνίδι, δε τολμούσαν να βγουν από ντροπή έξω από το σπίτι τους. 100 χρόνια μετά, για την ακρίβεια 101, τίποτα δε θυμίζει εκείνες τις όμορφες μέρες, όταν το ποδόσφαιρο ήταν μόνο ρομαντικό…
- Λευτέρης Σαμαράς: Το καλύτερο τέρμα της μεγάλης Νικάρας εκείνης της εποχής. Ο πιτσιρικάς που στα 16,5 κλήθηκε να παίξει εντελώς τυχαία για πρώτη φορά σα τερματοφύλακας και που συνέβαλε στην άνοδο της ομάδας στα μεγάλα σαλόνια. Ο δικός μου ο μπαμπάς.
