Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 1974 στην περιοχή της Γλυφάδας. Είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθορφαιριστης που αγωνίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του σε μία μόνο ομάδα, τον Παναθηναϊκό. Έχει ύψος 2,05 μ., αγωνιζόταν στη θέση του σμολ φόργουορντ και θεωρούταν ένας από τους πιο σημαντικούς και ταλαντούχους αθλητές της γενιάς του, με έφεση στο σκοράρισμα αλλά και στις ηγετικές του ικανότητες μέσα στο παρκέ.
Είναι ο πολυνίκης του αθλήματος στην Ελλάδα καθώς έχει κατακτήσει 25 τίτλους, ενώ αποτελεί και μία από τις 50 κορυφαίες προσωπικότητες στην ιστορία της Ευρωλίγκα. Διετέλεσε αρχηγός του Παναθηναϊκού για περίπου μία δεκαετία και συνολικά αποτελεί μία από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του συλλόγου. Μετά την απόσυρσή του ως αθλητής, συνεχίζει να υπηρετεί τον σύλλογο ως γενικός διευθυντής. Υπήρξε επίσης για μια πενταετία (2015-2020) γενικός διευθυντής των τμημάτων υποδομής-ακαδημίας του Παναθηναϊκού και για δέκα χρόνια τιμ μάνατζερ (2010-2020.
Σταδιοδρομία
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης ξεκίνησε την καριέρα του το 1986 στην Γλυφάδα και την ομάδα της Α.Ν.Ο Γλυφάδας, όπου από εκεί μεταγράφηκε το 1990 στον Παναθηναϊκό. Ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος πήρε τη γενναία απόφαση να ανταλλάξει τον κορυφαίο πολίστα, Δημητρη Σελετόπουλο, με τον Αλβέρτη και έτσι ουσιαστικά έκανε το ντεμπούτο του με τον ΠΑΟ το 1990-91. Τα πρώτα του χρόνια στην ομάδα δεν συνοδεύτηκαν από μεγάλες επιτυχίες, καθώς ο πρώτος του τίτλος με τον Παναθηναϊκό ήρθε μετά από τρεις σεζόν παρουσίας του, με το «Τριφύλλι» να κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας κόντρα στον Άρη Θεσσαλονίκης.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του 22χρονου Αλβέρτη ήρθε το 1996 στο Φάιναλ Φορ στο Παρίσι, όταν και ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρώτο Ευρωπαϊκό της ιστορίας του, με τον ίδιο να σημειώνει 13 πόντους στον ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ και 17 στον τελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα, μπαίνοντας στην καλύτερη πεντάδα του Φάιναλ Φορ. Την ίδια χρονιά, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε και το μοναδικό Διηπειρωτικό της ιστορίας του, με τον Αλβέρτη φυσικά στην σύνθεσή του. Το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, ήρθε το 1998, δηλαδή μετά από 8 χρόνια παρουσίας στην ομάδα. Ο αντίπαλος στους τελικούς ήταν ο ΠΑΟΚ, με τους «πράσινους» να κατακτούν τελικά το πρωτάθλημα, νικώντας στη σειρά των τελικών 3-2.
Μετά από μια απροσδόκητη αποτυχία στο να φτάσει στο Top 8 της Ευρωλίγκα κατά τη σεζόν 1998–99, ο Αλβέρτης κέρδισε έναν ακόμη τίτλο στο Ελληνικό Πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό στον τελικό, αφού έσπασε το πλεονέκτημα έδρας και κέρδισε το τελικό πέμπτο παιχνίδι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Στην σεζόν 1999–00, έχοντας χάσει ένα σημαντικό μέρος της σεζόν λόγω τραυματισμού, ο Αλβέρτης επέστρεψε στην ώρα του. Παίζοντας αποτελεσματικό μπάσκετ, βοήθησε τον Παναθηναϊκό να κερδίσει τον δεύτερο τίτλο της Ευρωλίγκα στη Θεσσαλονίκη, καθώς και το τρίτο συνεχόμενο τίτλο του ελληνικού πρωταθλήματος, νικώντας τον ΠΑΟΚ στον τελικό. Μαζί με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ηγήθηκε του Παναθηναϊκού στο σκορ στην τελική σειρά πλέι οφ, με μέσο όρο 15,7 πόντους ανά παιχνίδι.
Την επόμενη σεζόν, ο Αλβέρτης βοήθησε οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στον τελικό της Σουπρολίγκα ανδρών 2000-01, με μέσο όρο 13,4 πόντους ανά παιχνίδι. Οι Πράσινοι έχασαν από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στον τελικό. Όσο για το ελληνικό πρωτάθλημα, ο Ολυμπιακός είχε και πάλι μια πολύ συμπαγή ομάδα εκείνη τη χρονιά, με τους Ντίνο Ράντζα, Ντέιβιντ Ρίβερς και Νίκο Οικονόμου. Μετά την ισοπαλία στην τελική σειρά στο 2–2, ο Αλβέρτης σημείωσε 23 πόντους στο πέμπτο παιχνίδι, προσφέροντας έτσι στον Παναθηναϊκό έναν ακόμη τίτλο στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Αφού κέρδισε τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, η δίψα του Αλβέρτη για τίτλους δεν υποχώρησε. Στη σεζόν 2001–02 ηγήθηκε της επίθεσης του Παναθηναϊκού μαζί με τους Μποντιρόγκα, Μουλομερόβιτς και Κουτλουάι, με μέσο όρο 10,2 πόντους ανά παιχνίδι. Βρέθηκε για τρίτη συνεχόμενη φορά σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και εναντίον της Κίντερ Μπολόνια, σημείωσε 11 πόντους, δείχνοντας στοιχεία ηγέτη σε όλο το παιχνίδι, με τον Παναθηναϊκό και τον ίδιο να κατακτούν το τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο.
Λόγω της ανακαίνισης του Ολυμπιακού Κλειστού Γηπέδου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να μετακομίσει στο Κλειστό του Σπόρτιγκ χωρητικότητας 2500 για τη σεζόν 2002-03. Κατά συνέπεια, ο προϋπολογισμός του συλλόγου μειώθηκε σχεδόν κατά το ήμισυ, βλάπτοντας έτσι τη δυναμική της ομάδας. Παρόλα αυτά, ο Παναθηναϊκός ηγήθηκε στην κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα με ρεκόρ 11-3. Μετά από κατά μέσο όρο 12,7 πόντους ανά παιχνίδι στα τρία πρώτα παιχνίδια, η απόδοση του Αλβέρτη έπεσε λόγω τραυματισμού που τον έκανε να χάσει τα υπόλοιπα τρία παιχνίδια. Ως αποτέλεσμα, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό της Ευρωλίγκα χωρίς τον φυσικό του ηγέτη. Στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, ο Αλβέρτης ήταν εκεί για να διαβεβαιώσει την κυριαρχία του ΠΑΟ, κερδίζοντας τον πέμπτο τίτλο του σε έξι σεζόν. Με μέσο όρο 12 πόντους ανά παιχνίδι στους τελικούς εναντίον της ΑΕΚ, ψηφίστηκε το MVP του Ελληνικού πρωταθλήματος. Πριν από αυτό, είχε οδηγήσει τους Πράσινους στο πρώτο τους τίτλο στον Κύπελλο Ελλάδας από το 1996, σημειώνοντας 22 πόντους στον τελικό εναντίον του Άρη και βγήκε MVP του τουρνουά.
Η σεζόν 2003-04 παρουσίασε πολλές ομοιότητες με την προηγούμενη, καθώς ο Παναθηναϊκός παρέμεινε στο Κλειστό του Σπόρτιγκ. Παρόλο που ο Αλβέρτης είχε μέσο όρο 11,2 πόντους ανά παιχνίδι και παρέχοντας ηγετικό ρόλο στα αποδυτήρια, η σεζόν του στην Ευρωλίγκα τελείωσε και πάλι με τραυματισμό στο τέταρτο παιχνίδι του Top 16 κατά της Μπαρτσελόνα. Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να φτάσει ξανά στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα. Ο έκτος τίτλος του Αλβέρτη στην Ελληνική Λίγκα ήρθε έχοντας 11 πόντους κατά μέσο όρο στα πλέι-οφ, συμπεριλαμβανομένων 21 πόντων έναντι του Ολυμπιακού στους προημιτελικούς. Ο τελευταίος ήταν η έβδομη και τελευταία φορά που υπήρξε πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού σε ένα ματς πλέι-οφ.
Η σεζόν 2004-05 σήμαινε προσαρμογή για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Ο ρόλος του άλλαξε, ερχόμενος πια από τον πάγκο και μη έχοντας βασικό ρόλο σε όλα τα παιχνίδια. Ωστόσο, ερχόταν από τον πάγκο ως spot shooter, δίνοντας στην ομάδα πολύτιμο σκορ και εμπειρία. Μαζί με τους νέους πρωταγωνιστές της ομάδας (Δημήτρη Διαμαντίδη, Γιάκα Λάκοβιτς και Μάικλ Μπατίστ), ο ΠΑΟ έφτασε στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα στη Μόσχα, χάνοντας ωστόσο από την Μακάμπι Τελ Αβίβ των Γιασικεβίτσιους και Πάρκερ. Ο Αλβέρτης τελείωσε τη σεζόν της Ευρωλίγκα με μέσο όρο 8,4 πόντους ανά παιχνίδι, το χαμηλότερο από την πρώτη του σεζόν στην διοργάνωση το 1993-94. Ωστόσο, πήρε ένα άλλο τρόπαιο της Ελληνικής Λίγκας, έχοντας κατά μέσο όρο 12 πόντους ανά παιχνίδι εναντίον της ΑΕΚ στους τελικούς.
Κατά τη δέκατη έκτη σεζόν του με τον Παναθηναϊκό, ο Αλβέρτης είχε τον ίδιο ρόλο με τον προηγούμενο χρόνο. Βγαίνοντας από τον πάγκο, βοήθησε την ομάδα του να φτάσει στα προημιτελικά της Ευρωλίγκα, όπου κατά έκπληξη πολλών αποκλείστηκε έχοντας το πλεονέκτημά έδρας από την τότε Τάου Κεραμικά. Στο τελευταίο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, οι πράσινοι είχαν την ευκαιρία να στείλουν το παιχνίδι στην παράταση, όμως ο Αλβέρτης αστόχησε υπό πίεση σε τρίποντο 3΄΄ πριν το τέλος του αγώνα. Αυτή η απογοήτευση ανακουφίστηκε ελαφρώς από την νίκη εναντίον του Ολυμπιακού με σκούπα (3-0) στους Τελικούς του Ελληνικού Πρωταθλήματος.
Η σεζόν 2006–07 ήταν υπέροχη για τον Παναθηναϊκό, καθώς κέρδισαν τον τελικό της Ευρωλίγκα στην Αθήνα, καθώς και το ελληνικό πρωτάθλημα και το ελληνικό κύπελλο, κάνοντας έτσι το Τρίμπλ Κράουν. Η συμβολή του Αλβέρτη δεν ήταν σημαντική στο γήπεδο, αλλά ο αρχηγός των Πρασίνων ήταν έτοιμος να υπηρετήσει την ομάδα του όποτε τον χρειαζόταν.
Η σεζόν 2007–08 επιβεβαίωσε ότι, ο Αλβέρτη ήταν η ψυχή των Πρασίνων, παρόλο που η συνεισφορά του στο γήπεδο ήταν και πάλι περιορισμένη. Ο ΠΑΟ κέρδισε τόσο το Ελληνικό Πρωτάθλημα όσο και το Ελληνικό Κύπελλο για άλλη μια φορά.
Η σεζόν 2008–09 ήταν η τελευταία του στο ρόστερ, καθώς ο ρόλος του ήταν εκείνη τη στιγμή απλώς συμβολικός ωστόσο αποχαιρέτησε την ενεργό δράση κερδίζοντας το δεύτερο Τρίμπλ Κράουν της καριέρας του, με τον Διαμαντίδη που ήταν τότε αρχηγός της ομάδας, να καλεί τον Αλβέρτη (παρόλο που ήταν εκτός αποστολής), ώστε να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο της Ευρωλίγκα.
Με το «τριφύλλι» κέρδισε συνολικά τα πρωταθλήματα Ελλάδος των περιόδων 1997-98, 1998-99, 1999-2000, 2000-01, 2002-03, 2003-04, 2004-05, 2005-06, 2006-07, 2007-08, 2008-09, χάνοντας μόνο το πρωτάθλημα της σεζόν 2001-02 από την ΑΕΚ, και τα κύπελλα Ελλάδος του 1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009.
Σε διεθνές επίπεδο κέρδισε την Ευρωλίγκα το 1996, 2000, 2002, 2007 και 2009. Το 1996 κατέκτησε και το Διηπειρωτικό, ενώ το 2007 και το 2009 πέτυχε το Τριμπλ Κραουν.
Συμμετείχε 12 φορές στο Ελληνικό All Star Game, και αναδείχτηκε μια φορά MVP το 2001, ενώ νίκησε στο διαγωνισμό τρίποντων τρεις συνεχόμενες φορές (ρεκόρ) το 1996 1996 και 1997 (και έκτοτε σταμάτησε να συμμετέχει στο διαγωνισμό).
Το 2010, ήταν στους 50 υποψήφιους για να βρεθεί στην καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκα για την δεκαετία 2000-2010, δεν κατάφερε ωστόσο να μπει στην τελική δεκάδα.
Τιμές
Την 1η Ιουλίου του 2009, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος της περιόδου, από τον Παναθηναϊκό, κάνοντας έτσι το δεύτερο “Triple Crown” στην ιστορία του, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, σε ηλικία 35 ετών.
Στις 11 Οκτωβρίου του 2009 αποθεώθηκε από 20.000 φιλάθλους σε ειδική τελετή-φιλικό αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας , που διοργάνωσε ο Παναθηναϊκός για να τιμήσει τον μεγάλο αρχηγό της ομάδας, με αφορμή την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Η φανέλα του Αλβέρτη με το νούμερο #4, αποσύρθηκε από την ομάδα σε ένδειξη τιμής και κοσμεί τον ουρανό του Ολυμπιακού Κλειστού Γυμναστηρίου.
Σε ψηφοφορία αθλητικής εφημερίδας τον Ιούλιο του 2009, οι αναγνώστες ανέδειξαν τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, στην πρώτη θέση των 100 σημαντικότερων προσωπικοτήτων κατά τον πρώτο αιώνα ζωής του συλλόγου.
Τον Σεπτέμβριο του 2015 βραβεύτηκε σε ειδική τελετή που διοργάνωσε ο Παναθηναϊκός (Honouring our legacy) ως μέλος της καλύτερης πεντάδας στην ιστορία της ομάδας, μαζί με τους Δημήτρη Διαμαντίδη, Ντέγιαν Μποντίρογκα, Αντώνη Φώτση και Στόγιαν Βράνκοβιτς.
Εθνική Ελλάδας
Υπήρξε βασικό στέλεχος της Εθνικής ομαδας για πολλά χρόνια με 155 διεθνείς συμμετοχές και 1605 πόντους (μ.ο: 10.35). Πρωτοεμφανίστηκε το 1993 στην εθνική ομάδα. Από το 1999 μέχρι και το 2004 υπήρξε ο αρχηγός της εθνικής ομάδας.
Το 1991 κατέκτησε με την Εθνική Παίδων το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων και το 1992 με την Εθνική Ελπίδων το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ελπίδων.
Αγωνίστηκε σε πέντε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα το 1995, 1997, 1999, 2001 και 2003. Μεγάλης σημασίας τρίποντα στην πορεία του στα Ευρωμπάσκετ ήταν πρώτα στις 27 Ιουνίου 1997 όταν με τρίποντο του στην εκπνοή έκανε το 78-76 υπέρ της εθνικής κόντρα στην Βοσνία. Επίσης στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ 2001, η Εθνική μας ομάδα βρισκόταν στο -2 με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία κι έχει την τελευταία επίθεση, ενώ υπολείπονταν 3 δευτερόλεπτα. Ο Παπαλουκάς πάσαρε στον Φράνκι (0/3 τρίποντα ως τότε) κι αυτός, κάνοντας ένα βήμα πίσω από τα 6.25μ (τότε), σκόραρε κάνοντας το Ελλάδα-Ιταλία 83-82. Ο τεχνικός των Ιταλών, Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, χαρακτήρισε «masterpiece» («αριστούργημα») αυτό το τρίποντο του Αλβέρτη.
Το 1996 πήρε μέρος στην Ολυμπιάδα στην Ατλάντα, το 1998 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, και το 2004 στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, όπου αναδείχθηκε πέμπτος ολυμπιονίκης. Η ολυμπιάδα της Αθήνας ήταν και τελευταία διοργάνωση, στην οποία συμμετείχε ο Αλβέρτης με το εθνόσημο.
To 2005 και ενώ ο προπονητής της ομάδας Παναγιώτης Γιαννάκης σκεφτόταν να τον συμπεριλάβει στην αποστολή, επέμεινε στην απόφασή του να αποσυρθεί από την Εθνική, ώστε η ομάδα να περάσει στην επόμενη γενιά ταλαντούχων αθλητών όπως οι Δημήτρης Διαμαντίδης , Θοδωρής Παπαλουκάς, Βασίλης Σπανούλης, Αντώνης Φώτσης, Νίκος Ζήσης, Σοφοκλής Σχορτιανίτης κ.α.
