Οι Ντένβερ Νάγκετς είναι πια και με τη βούλα πρωταθλητές νικώντας τους Μαϊάμι Χιτ με 89 – 94 στον πέμπτο αγώνα της σειράς των φετινών NBA Finals και έκλεισαν έτσι έναν κύκλο αρκετών ομάδων που άξιζαν αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να σηκώσουν ένα πρωτάθλημα.
Για να συμβεί βέβαια αυτό χρειάστηκε να υπερβάλλουν εαυτόν και ο Γιόκιτς με τον Μάρεϊ να μας προσφέρουν απανωτές αλησμόνητες εμφανίσεις στη διάρκεια ολόκληρων των playoffs. Εξού και η κατάκτηση του “MVP των Τελικών” από τον Σέρβο που πέραν όλων των άλλων αποτελεί και το χαμηλότερο draft – pick που κέρδισε ποτέ τον συγκεκριμένο τίτλο όντας το 2014 στο 41 της λίστας των επιλογών.
Οι Νάγκετς λοιπον για να μην γίνουν οι Σανς του Τσαρλς Μπάρκλεϊ ή οι Πέισερς του Ρέτζι Μίλερ ή οι Τζαζ των Στόκτον και Μαλόουν χρειάστηκε να δημιουργήσουν τη νέα Version του διδύμου που έκοψε το δρόμο σε αυτές τις ιστορικές ομάδες. Το Τζόρνταν – Πίπεν έγινε Γιόκιτς – Μάρεϊ και το αποτέλεσμα ήταν εξίσου εκπληκτικό εκείνο των “ταύρων” του Σικάγο. 4-1 έναντι των Χιτ και εκπληκτικό μπάσκετ καθόλη τη διάρκεια των playoffs και ειδικότερα στους τελικούς. Εκεί βέβαια τα άδεια πνευμόνια του Μαϊάμι γιγάντωσαν τη διαφορά και πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι ακόμα και αν ήρθε η νίκη στο Game 2 (108 – 111) το μέλλον για τον Τζίμι Μπάτλερ και την παρέα του ήταν προδιαγεγραμμένο.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν αξίζουν και αυτοί το χειροκρότημα. Η ομάδα του Έρικ Σποέλστρα πάλεψε όλες της τις σειρές και μέχρι τα τελικά της περιφέρειας σάρωσε απέναντι σε όποιον κι αν βρήκε μπροστά της και πάντα με μειονέκτημα έδρας. Αξέχαστο θα μείνει κυρίως στο ελληνικό κοινό το συναπάντημα με τους Μιλγουόκι Μπακς τους οποίους μάλιστα κατέβαλαν και σχετικά εύκολα (1-4) ελέω και του τραυματισμού του Γιάννη που επέστρεψε κάποια στιγμή στο παρκε, αλλά δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να πιάσει τα στάνταρ που τον κατέστησαν ηγέτη των “ελαφιών” και ήταν απαραίτητα ώστε η ομάδα του να υπερκεράσει το εμπόδιο του “καυτού” Μαϊάμι, το οποίο από εκεί και έπειτα αγωνίστηκε λες και πάλευε να αποδείξει σε όλους μας ότι η τύχη του σταμάτησε στο Μιλγουόκι και ότι συνέβαινε από εκεί και πέρα τα πάντα ήταν ικανότητα. Κάτι το οποίο αληθεύει για μια ομάδα που έχει στο ρόστερ της δύο πρώην πρωταθλητές, έναν παίκτη που σεληνιάζεται στην post season και ίσως τον καλύτερο προπονητή σε ολόκληρη τη λίγκα.
