36 χρόνια ζωής συμπληρώνει σήμερα ο Λιονέλ Μέσι και εμείς βρήκαμε μια ακόμα αφορμή από τις δεκάδες που μας δίνει για να θυμηθούμε τι έχει κάνει αυτός ο τύπος και είναι τόσο ξεχωριστός
Όλα ξεκινούν λοιπόν στις 24 Ιουνίου του 1987. Όταν στο Ροζάριο της Αργεντινής έβλεπε για πρώτη φορά το φως της μέρας ο μικρός Λίο. Γιος του Χόρχε Οράσιο Μέσι και της Σίλιας Μαρίας Κουτσίνι. Πρόκειται για το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας και σίγουρα για αυτό με την περισσότερη προβολή από όλα.
Αιτία αυτού αποτελεί βέβαια το ταλέντο που από μικρός έδειξε πως έχει ο Λίο στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα ο τρόπος που χειριζόταν τη στρογγυλή “θεά” ήταν τόσο ξακουστός που χάρισε στο νεαρό τότε Αργεντίνο την πρώτη του ξεχωριστή στιγμή. Αναφερόμαστε φυσικά σε εκείνο το μεσημέρι που ο λιλιπούτειος μάγος έκανε την εμφάνιση του στο κέντρο του γηπέδου της Νιούελς προκειμένου να ψυχαγωγήσει το κοινό που ανέμενε την έξοδο του τότε mega star της ομάδας και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Για πολλούς, μετά και τα όσα έχει καταφέρει πια ο Μέσι, η παρουσία των δύο αυτών ανθρώπων στο ίδιο γήπεδο την ίδια στιγμή θεωρήθηκε ότι είναι κάτι σαν κοσμογονία, μια σιωπηρή μετάδοση του χρίσματος και της ευθύνης να παραμείνει η Αργεντινή ψηλά. Μόνο που ο “Pulga” δεν τα κατάφερε μόνο με την “αλμπισελέστε”.
Έτερο πεδίο δράσης του αποτέλεσε η Βαρκελώνη. Εκεί όπου βρέθηκε για χάρη της “La Masia”, ακαδημίας της Μπαρτσελόνα, όντας μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών στα εδάφη της λατινικής Αμερικής. Στους Καταλανούς ωστόσο πέρα από εκείνα που προσέφερε χρωστάει και πολλά ο Αργεντίνος θρύλος διότι ήταν εκείνοι που τον βοήθησαν περισσότερο από κάθε άλλον να αντιμετωπίσει το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε και παραλίγο να του στερήσει την μεγάλη καριέρα που εν τέλει έκανε στο αγαπημένο του άθλημα. Μια καριέρα γεμάτη σταθμούς και φωτεινές στιγμές.
Ο Πεπ και η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών
Πρόκειται για την τριετία 2008 – 2011. Όταν με τον Γκουαρντιόλα στον πάγκο και τους Τσάβι και Ινιέστα ως συνοδοιπόρους εντός των γραμμών ο Μέσι βρέθηκε στην καλύτερη φάση της καριέρας του συμπαρασύροντας και την ομάδα του στην κορυφή. Όπλο το ασταμάτητο τικι – τάκα που κατέληγε στα πόδια ενός τύπου με την απόλυτη ελευθερία μέσα στο γήπεδο. Μια ελευθερία που οδήγησε σε ένα treble, δύο ακόμα πρωταθλήματα και ένα ακόμα Champions League έναντι της δεύτερης καλύτερης ομάδας της εποχής, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η δικαίωση του μόχθου με τα εθνικά χρώματα
Πολλές φορές αντικρίζοντας ένα μενού σε ένα εστιατόριο και ψάχνοντας για τα αγαπημένα μας πιάτα η σκέψη που κυριαρχεί την ώρα της επιλογής όσων θα καταρτίσουν το δείπνο είναι το να μας μείνει στο τέλος στο στόμα μια ωραία επίγευση από τα φαγητά που καταναλώσαμε. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην περίπτωση του εδώ και λίγους μήνες παγκόσμιου πρωταθλητή Λίο Μέσι.
Το εκλεκτό απ’ τα παιδιά του Μαραντόνα, εκείνο που ευθαρσώς όρθωσε το ανάστημα που λείπει στη φυσική μορφή του και έφτασε να αμφισβητεί την παντοκρατορία του μεγάλου Ντιέγκο στις συνειδήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων οπαδών, απόλαυσε την τελευταία διετία το νέκταρ των επιτυχιών που τόσα χρόνια προσπαθούσε με τα εθνικά χρώματα.
Οι χαμένοι τελικοί του 2014 για το Παγκόσμιο Κύπελλο και του 2015 και ’16 για το Κόπα Αμέρικα έδωσαν τη θέση τους στις νικηφόρες προσπάθειες του 2021 και του 2022 όπου ο “Pulga” έφτασε πρώτα στην κορυφή της Λατινικής Αμερικής και έπειτα σ’ αυτή του κοσμου. Στις τελευταίες προσπάθειες. Όταν δεν το περίμενε κανείς. Όταν θα ήταν για τον ίδιο και όποιον τον υποστηρίζει πιο γλυκό.
