Τα χρόνια πριν το πόλο, η Γλυφάδα, η εννιαετία στον Ολυμπιακό που ανέβηκε σε όποια κορυφή επιθυμούσε και το γκολ με την Ιταλία που της χάρισε το ο όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη δική μας προσπάθεια να αποτυπώσουμε το ποια καταλαβαίνουμε ότι είναι η Νικόλ Ελευθεριάδου που μέχρι πρότινος βλέπαμε να ανεβοκατεβαίνει τις πισίνες και πολύ συχνά να σκοράρει κρίσιμα γκολ που ήταν αύξαναν την ομαδική και την προσωπική της τροπαιοθήκίτε οδήγησαν συνολικά το ελληνικό πόλο γυναικών σε κορυφές και πολύ σπουδαίες στιγμές.
Η μητέρα της που την έσπρωξε στο νερό και ο εαυτός της που την έστειλε να βρει το πεπρωμένο της
Όπως έχει πει η ίδια η Νικόλ στην μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στη Μαρία Κουβέλη και το SPORT24 ήταν η μητέρα της εκείνη που την ώθησε από μικρή ηλικία να ασχοληθεί με το νερό και τα αθλήματα που το αφορούν. Ξεκινώντας από την κολύμβηση συνεχίζοντας με την συγχρονισμένη κολύμβηση και φτάνοντας στο πόλο στα 12.
Η πενταετία στη Γλυφάδα και και τα χρόνια στον Ολυμπιακό που συνάντησε την κορυφή και δεν την άφησε ποτέ
Πρώτη της ομάδα ήταν η Γλυφάδα. Με την οποία μπορεί να μην έφτασε σε κάποια σημαντική διάκριση αλλά έκανε όσα πρέπει για να ξεχωρίσει και να μεταπηδήσει στα 17 της στην ομάδα του Ολυμπιακού.
Στον οποίο βρέθηκε ως ένα νεαρό κορίτσι με προοπτική και πλέον αποχωρεί ως μια γυναίκα που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες της εποχής της στο άθλημα της.
Ενδιάμεσα βέβαια για να τα καταφέρει χρειάστηκε να πιέσει τον εαυτό της. Όχι μόνο μέχρι τα όρια αλλά πέρα ή και πολύ πέρα από αυτά. Προκειμένου να βρει το στοιχείο που όχι μόνο θα την φτάσει αλλά θα τη διατηρήσει κιόλας στην κορυφή. Τελικά τα κατάφερε. Είδε ότι τα στοιχεία της, η σωματοδομή και η δύναμη της, της επιτρέπουν όχι να πλησιάζει την εστία αλλά να προσπαθεί να βρει τα δίχτυα αυτής από μακριά. Με σουτ αρκετά δυνατά και αρκούντως έξυπνα ώστε να υπερνικούν στις περισσότερες περιπτώσεις με τρόπο εντυπωσιακό τις αντίπαλες πορτιέρε, οι οποίες υποκλίθηκαν στην Νικόλ και τους “ερυθρόλευκες” συμπαίκτριες της.
Δίνοντας την ευκαιρία σε αυτή την παρέα που στην πορεία έγινε οικογένεια να στεφθεί Πρωταθλήτρια Ελλάδας οκτώ φορές, Πρωταθλήτρια Ευρώπης άλλες τρεις και μια φορά να κατακτήσει το LEN Trophy.
Η Νικόλ με το γαλανόλευκο σκουφάκι
Όσον αφορά τώρα την Νικόλ ως παιδί της Εθνικής, αυτό το κορίτσι είχε μάθει από μικρό σε αντίθεση με εκείνο της Γλυφάδας. Καθώς, δεν είχε απλά τη φιλοδοξία να πετύχει αλλά κατάφερνε κιόλας από πολύ νωρίς να περατώνει τους στόχους που έθετε. Χάρη βέβαια και στο υπόλοιπο ταλέντο που υπήρχε στους κύκλους της Εθνικής Ομάδας σε κάθε ηλικιακή κατηγορία.
Έτσι, έφτασε σε αλλεπάλληλα βάθρα και κάποιες φορές πρωτιές σε επίπεδο εφήβων. Για να έρθει η δεύτερη θέση στην Ευρώπη σε επίπεδο γυναικών το 2022 και η τέταρτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα τον χειμώνα που μας πέρασε.
Ξεχωριστή βέβαια θέση κρατήσαμε στο κείμενο μας, όπως πιστεύουμε ότι κάνει και εκείνη στην καρδιά της, για το χάλκινο του Αϊντχόφεν. Διότι αυτό το μετάλλιο δεν ήταν μόνο μια διάκριση. Απεναντίας αποτέλεσε το εισιτήριο που έστειλε την ίδια τη νεαρή πολίστρια και τις συμπαίκτριες της πρώτα στο τρίτο σκαλί του βάθρου κι έπειτα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Διαδικασία από την οποία το ελληνικό πόλο γυναικών απουσίαζε για 16 χρόνια και πλέον θα βρισκόταν εκεί χάρη στη Νικόλ. Που έχοντας βάλει τσεκ στο σημαντικότερο κουτάκι της καριέρας της, αποφάσισε σήμερα να βάλει τέλος στην αθλητική της ζωή. Μόλις στα 26 της. Πολύ απλά γιατί φτάνει τόσο.
Τα λόγια της Νικόλ για το αντίο
“Κάποιες φορές οι λέξεις δεν αρκούν για να αποδώσουν μια ιστορία στην ολότητά της κι εγώ νιώθω πως ό,τι και να γράψω παρακάτω είναι αδύνατον να αντικατοπτρίσει όσα έζησα μαζί σας αυτά τα εννιά υπέροχα χρόνια.
Θυμάμαι σαν σήμερα, την ημέρα που υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Είχα μεγάλο άγχος κι άλλη τόση προσμονή για το νέο μου ξεκίνημα, όμως πώς να φανταζόμουν, ότι ήταν απλά η αρχή για ενα τόσο μεγάλο και όμορφο κεφάλαιο της ζωής μου.
Πώς θα μπορούσα να φανταστώ ότι ο τεράστιος αυτός σύλλογος – συνώνυμο του πάθους για τη νίκη και ακούραστος κυνηγός κορυφών, δεν θα μου χάριζε μόνο απίστευτες επιτυχίες, αλλά θα με διαμόρφωνε και ως άνθρωπο. Ότι θα με μάθαινε να διεκδικώ, να μην φοβάμαι και να μην θεωρώ τίποτα ακατόρθωτο.
Τώρα που ήρθε η ώρα να κλείσει ο κύκλος της αθλητικής μου καριέρας, δεν τολμώ να φανταστώ πιο ιδανικό φινάλε. Έχοντας κατακτήσει τα πάντα με τον Ολυμπιακό και κυρίως το δικαίωμα να τον θεωρώ παντοτινή μου οικογένεια.
Η απόφαση να «κρεμάσω» το σκουφάκι μου είναι απολύτως συνειδητή και με βρίσκει πιο γεμάτη και πιο πλήρη από ποτέ. Γι΄ αυτό και δεν κλαίω επειδή τελείωσε. Χαμογελάω επειδή συνέβη…
Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Πρόεδρο του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, τον κ. Μιχάλη Κουντούρη για την πίστη του στο πρόσωπο μου, αλλά και για την άριστη συνεργασία μας. Ευχαριστώ πολύ όλους τους προπονητές μου, τους βοηθούς προπονητών, την team manager και τον φυσιοθεραπευτή μας καθόλη την διάρκεια των χρόνων αυτών. Όλοι τους με βοηθήσαν να φτάσω εκεί που ονειρευόμουν.
Το πιο μεγάλο ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου, ανήκει στις συμπαίκτριες μου. Μαζί δημιουργήσαμε αναμνήσεις ζωής και πανηγυρίσαμε κάθε τίτλο σε Ελλάδα και Ευρώπη! Είναι τρομερό το τι μπορεί να συμβεί όταν δέσει μια ομάδα.
Τέλος, θα ήθελα εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον κόσμο του Ολυμπιακού, από τον οποίο έχω εισπράξει τόση αγάπη. Ήσασταν πάντα εκεί κι έχετε όλοι μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.”
Δείτε ακόμη:
Ελευθερία Πλευρίτου: Αφήνει το λιμάνι και γίνεται Μαγυάρα
