Οι ομάδες μας ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ πρωταγωνιστούσαν πριν χρόνια στο πρωτάθλημα της EUROLEAGUE φτάνοντας κάθε χρόνο σε τελικούς final for ή χάνοντας στο καλάθι την πρόκριση.
Εδώ και κάποια χρόνια δυστυχώς και κυρίως λόγω μειωμένου budget δεν καταφέρνουν να έχουν την πορεία των προηγούμενων ετών. Η αποχώρηση μεγάλων παικτών, “η ώριμη” ηλικία κάποιων άλλων έχει φέρει σε ανάλογη καθοδική πορεία και τους δύο. Είναι τελικά τα χρήματα που καθορίζουν την ποιότητα των ομάδων ;Εξαρτάται από την φτωχή παραγωγική διαδικασία των Ελλήνων παικτών τα τελευταία χρόνια ; Φυσικά και ναι. Τι πρέπει να γίνει για να επανέλθουν οι ομάδες μας σε πρωταγωνιστικό ρόλο;
Είναι κοινή παραδοχή των ειδικών ότι το “ψάρι βρωμάει από το κεφάλι” και ότι εάν δεν αλλάξει το αναπτυξιακό μοντέλο παραγωγής νέων παικτών στο ελληνικό μπάσκετ δεν πρόκειται να δούμε ξανά μεγάλους παίκτες όπως οι Διαμαντίδης, Σπανούλης, κ.λ.π. Η προπόνηση των παιδιών που στηρίζεται σε προπονητικά πλάνα περιορισμού του τρόπου επίθεσης από μικρές ηλικίες δεν αποδίδουν πλέον και όλοι το ξέρουν αυτό. Τα παιδιά που μπαίνουν σε καλούπια επιθετικά χάνουν το ταλέντο τους και περιορίζονται σε προπονητικά απαρχαιωμένες μεθόδους τακτικών και συστημάτων. Ένα παιδί για π.χ. 9 χρόνων, έχει ανάγκη να διασχίσει το γήπεδο σε όλο του το μήκος και πλάτος ,να κάνει λάθος ακόμα και όταν ο προπονητής φωνάζει απέξω “δώσε πάσα” . Το λάθος που δεν επιτρέπεται στα πρωταθλήματα των παιδιών “τα ευνουχίζει” μπασκετικά και σιγά σιγά το παιδί εγκαταλείπει από την έλλειψη εμπιστοσύνης του ίδιου του προπονητή του. Παιδιά χάνονται επειδή στην ηλικία των 9 απελπίζονται εφόσον όλοι επικεντρώνονται στα παιδιά που από νωρίς δείχνουν πιο έτοιμα και ασχολούνται αποκλειστικά με αυτούς. Το αποτέλεσμα “αγχώνει” τους προπονητές , οι οποίοι και χρησιμοποιούν κυρίως παίκτες που είναι από νωρίς έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε αγωνιστικές υποχρεώσεις ασύμβατες βέβαια με την ηλικία τους.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου πανελλαδικά, ενιαία προπονητικά πλάνα, πιστοποίηση ακαδημιών, εκπαίδευση προπονητών, περισσότερο παιχνίδι(διπλό), έλεγχος των προσόντων των προπονητών κ.λ.π. Πρέπει οι προπονητές-γυμναστές να “φτιάχνουν” πρώτα αθλητές , έπειτα χαρακτήρες και τελευταία μπασκετμπολίστες.
Τα παιδιά γίνονται παίκτες μόνο όταν τους δοθούν ευκαιρίες, οι ομάδες γίνονται μόνο όταν τα παιδιά μάθουν να παίζουν ολοκληρωτικό μπάσκετ της παλιάς αλάνας!!! Οι τακτικές , τα συστήματα μαθαίνονται ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία. Η νοοτροπία , ο χαρακτήρας , τα ειδικά μπασκετικά χαρακτηριστικά των παιδιών (ποικιλία κινήσεων κ.λ.π.) φτιάχνονται μόνο στις μικρές ηλικίες. Ας αφεθούν οι μικροί αθλητές να χαρούν το παιχνίδι , να νιώσουν την μαγεία της μπάλας , να τρέξουν το γήπεδο και να γνωρίσουν κάθε του σπιθαμή, να σουτάρουν , να πασάρουν , να κάνουν Lay up . Ασκήσεις εκμάθησης σε συνδυασμό με παιχνίδι είναι το μυστικό της εξέλιξης ενός αθλητή. Κάποτε στο μπάσκετ δεν υπήρχαν ακαδημίες και τα παιδιά παρόλα αυτά ήξεραν να κάνουν τα βασικά και αγαπούσαν το άθλημα μιμούμενοι τους μεγάλους αθλητές Γκάλη, Γιαννάκη κ.λ.π. . Με μια μπάλα “βαρούσαν” σουτ ώρες ατέλειωτες και αυτό ήταν η προπόνηση τους. Σήμερα που υπάρχουν οι ακαδημίες έχουν την ευκαιρία να διδαχθούν από έμπειρους προπονητές τα μυστικά του πιο ωραίου αθλήματος που προσφέρει συγκινήσεις με τις εναλλαγές του σκορ.
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός και οι άλλες ομάδες ας επενδύσουν σε προπονητές που προάγουν το παιχνίδι, που δημιουργούν αθλητές, χαρακτήρες…..
Keep looking for the game!!!
