Τρία αδέρφια – Τρία χρυσά μετάλλια
Η πρώτη φορά; Όχι.
Η τελευταία; Σίγουρα όχι.
Χρυσά μετάλλια απέσπασαν τα αδέρφια Γρηγοριάδη (Μελίνα, Σοφία και Αλέξανδρος, κατά ηλικιακή σειρά) στο 6ο Κύπελλο Ρίψεων που διεξήχθη στην Θεσσαλονίκη.
Την Κυριακή 25.04.2021 είχα την ευκαιρία να συναντηθώ για μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με την Σοφία και τον Αλέξανδρο, ενώ η Μελίνα συμμετείχε μέσω τηλεφώνου, καθώς βρίσκεται στην πόλη στην οποία συνεχίζει τις σπουδές της. Στην παρέα μαζί μας ήταν και η μητέρα τους, Ζωή, η οποία μας μίλησε από την οπτική του γονέα των πρωταθλητών.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε με αυστηρή τήρηση όλων των μέτρων προστασίας της υγείας κατά της πανδημίας που επιβάλλει το υγειονομικό πρωτόκολλο.
Ακολουθεί η συνέντευξη:
Πότε ξεκινήσατε με τον αθλητισμό; Έπαιξε ρόλο το αθλητικό παρελθόν της οικογένειας;
Σοφία: «Ξεκινήσαμε από πάρα πολύ μικροί. Στην αρχή πηγαίναμε στο γήπεδο για να βλέπουμε τους μεγαλύτερους αθλητές πως γυμνάζονται. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το αθλητικό παρελθόν της οικογένειας, ειδικά με τον πατέρα μου που έκανε στίβο και συγκεκριμένα δισκοβολία (σ.σ. ο πατέρας τους, Ιωάννης Γρηγοριάδης, είναι ο εν ενεργεία πρόεδρος του ΣΚΑ Δράμας) όπως επίσης έπαιξε ρόλο και το ότι η μεγαλύτερη μας αδερφή, η Μελίνα, ασχολείται χρόνια με το ακόντιο και πρωταγωνιστεί. Όσο περισσότερο ασχολούμαστε, τόσο περισσότερο μας αρέσει, με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που είμαστε αυτή τη στιγμή».
Αλέξανδρος: «Στην αρχή έκανα άλλα αθλήματα, όπως για παράδειγμα έκανα επί κοντώ, μέχρι να καταλήξω στο ακόντιο. Είχα την αδερφή μου την Μελίνα που με βοηθούσε, καθώς ασχολούμαστε και οι δύο με τον ακοντισμό, ενώ μαζί με την βοήθεια του προπονητή μου καταστάλαξα εκεί γιατί με εξέφραζε περισσότερο».
Μελίνα: «Ο μπαμπάς. Αυτός ήταν ο λόγος που πήγα πρώτη φορά γήπεδο και αυτός είναι ο λόγος που συνέχισα τον αθλητισμό και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Θυμάμαι η πρώτη επαφή με τον στίβο έγινε στο δημοτικό και συγκεκριμένα στα πρώτα χρόνια του δημοτικού, 7-8 χρονών περίπου».
Ζωή: «Τα παιδιά ξεκινάνε τον στίβο από 6 χρονών. Σε εκείνη την ηλικία μπαίνουν για πρώτη φορά στο στάδιο και γνωρίζουν όλα τα αθλήματα. Στη συνέχεια, στα 12 τους, τα κατατοπίζουν πιο αναλυτικά σχετικά με τις απαιτήσεις του κάθε αθλήματος και τότε διαλέγουν σε ποιο άθλημα θα πάνε. Αυτό ισχύει για όλους».
Ο πρώτος αγώνας της σεζόν. Συναισθήματα! Πώς νιώσατε, με δεδομένο ότι είχατε αρκετό καιρό χωρίς αγωνιστικές υποχρεώσεις;
Αλέξανδρος: «Προσωπικά, μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε γιατί είδαμε πολύ κόσμο με τον οποίο είχαμε αγωνιστεί ξανά μαζί και με «έψησε» να συνεχίσω και να βρω τις παλιές καλές συνήθειες».
Σοφία: «Ένιωσα πάρα πολύ ωραία γιατί είδα τους συναθλητές μου που είχα πολύ καιρό να τους δω. Ένιωσα πολύ όμορφα που μπήκα πάλι στο αγωνιστικό κλίμα που μου είχε λείψει αρκετά. Νιώθω ότι με την Covid – 19 έχουμε πολλές ελλείψεις και πρέπει να βιαστούμε να προλάβουμε την κατάσταση που ήμασταν πριν και να φτάσουμε στην τότε απόδοση μας».
Μελίνα: «Ενθουσιασμένη σίγουρα. Ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα και την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κ23 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας. Το κύπελλο στην Θεσσαλονίκη ήρθε βέβαια σε όλους μας ξαφνικό, γιατί δεν μας είχαν ενημερώσει καθόλου για το πρόγραμμα των αγώνων, λόγο της όλης κατάστασης με την πανδημία. Παρόλα αυτά, πήγαμε για την εμπειρία και είμαστε σίγουρα ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα».
Ζωή: «Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της προπόνησης των παιδιών έγινε στο σπίτι. Τα περισσότερα παιδιά δεν κατάφεραν να αγνωνιστούν όπως έπρεπε. Ο μπαμπάς των παιδιών μεσολάβησε ώστε να δημιουργήσει έναν ειδικό χώρο άθλησης στο σπίτι , ο οποίος είναι πολύ βασικός, ελλείψει της «κανονικής» προπόνησης στο στάδιο».
Τι σας έλειψε περισσότερο από την καθημερινότητα σας μακριά από το στάδιο;
Αλέξανδρος: «Αυτά που μου έλειψαν περισσότερο είναι η καθημερινή προπόνηση στο στάδιο και η όλη ρουτίνα που είχαμε πριν την πανδημία, η οποία μας κρατούσε σε συνεχή δράση».
Σοφία: «Ο χώρος, το μέρος όπου κάναμε τις βολές, η αίσθηση της συνάθλησης με τους συναθλητές μας. Το συναίσθημα του αγώνα, του υγιούς ευ αγωνίζεσθαι. Είχαμε την αδελφή μας στο σπίτι και μας βοηθούσε, μας εμψύχωνε. Έπαιξε σημαντικό ρόλο, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχαμε τον προπονητή δίπλα μας».
Μελίνα: «Ουσιαστικά χάσαμε έναν αγώνα, που ήταν νωρίτερα από το κύπελλο στην Θεσσαλονίκη, ο οποίος αναβλήθηκε. Εκτός σταδίου, ευτυχώς είχαμε όλο τον χειμώνα, όπου ο καιρός συχνά δεν βοηθάει την προπόνηση σε εξωτερικό χώρο, τα βάρη στο σπίτι, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που έφτιαξε φέτος ο μπαμπάς. Στο γήπεδο στο χωριό (Αργυρούπολη Δράμας) μπορέσαμε να κάνουμε κάποιες βολές, ωστόσο δεν ήταν στα ίδια επίπεδα με τα προηγούμενα χρόνια και την καθημερινή προπόνηση στο στάδιο. Βέβαια, ίσως να ήταν καλύτερα, γιατί έτσι υπήρχε η ιδιωτικότητα στα βάρη και η άνεση στον χώρο».
Ζωή: «Οι αγώνες γίνονται συνήθως τέτοια εποχή, την άνοιξη. Το πανευρωπαϊκό της Σοφίας για το Κ18 το ακύρωσαν, αν και η ίδια ήταν έτοιμη για μεγάλα πράγματα εκεί και είχε υψηλές δυνατότητες. Βασικό πρόβλημα από την όλη κατάσταση που προέκυψε και ωθεί τα παιδιά σε προπόνηση εκτός σταδίου, είναι ότι δεν έχουν την πολύτιμη καθοδήγηση του προπονητή τους».
Υπό κανονικές συνθήκες, πώς είναι η καθημερινότητα ενός αθλητή – μαθητή; Τι στερείστε προκειμένου να πετύχετε τον στόχο σας;
Αλέξανδρος: «Μετά το σχολείο φεύγω κατευθείαν για προπόνηση, χωρίς να έχω προλάβει να φάω μεσημεριανό, κάνω 2 ή 3 ώρες προπόνηση ή μόνο ασκήσεις, ανάλογα το τι μας βάζει ο προπονητής. Το δύσκολο κομμάτι είναι η προπόνηση μετά το σχολείο, με την όποια κούραση αυτό φέρει, ενώ ακολουθούν τα φροντιστήρια για το σχολείο και το διάβασμα για την επόμενη ημέρα».
Σοφία: «Οι έξοδοι. Άλλες ασχολίες που μας αρέσουν που δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά θα θέλαμε να τις κάνουμε. Υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο που τηρείται αυστηρά με προπόνηση, μαθήματα, και κυρίως ύπνο. Πρέπει να σηκωνόμαστε νωρίς και να μην μένουμε ως αργά ξύπνιοι. Το θετικό; Δεν έχουμε πολλούς περιορισμούς στο φαγητό. Είμαστε πιο χαλαρά, εν αντιθέσει με άλλους αθλητές του στίβου. Ζούμε με ένα πρόγραμμα γενικότερα».
Μελίνα: «Η κατάσταση είναι λίγο δύσκολη αναφορικά με τα ωράρια και την τήρηση τους. Τα μαθήματα στη σχολή έχουν διαφορετικό ωράριο, δεν είναι σαν το σχολείο που είναι μόνο πρωί και έτσι έπρεπε να προσαρμοστώ για να πηγαίνω και γήπεδο και σχολή. Κατά τ’ άλλα με καλό προγραμματισμό όλα γίνονται, δεν θεωρώ ότι πιέζομαι ιδιαίτερα. Είμαι ευχαριστημένη και κάνω αρκετή προπόνηση που ελπίζω να βγει στον αγώνα».
Ζωή: «Από την οπτική της μαμάς, γενικά είναι πολύ κουραστικό το καθημερινό πρόγραμμα. Φροντιστήρια, διάβασμα ,προπόνηση και απευθείας ύπνο. Όλα αυτά με αυστηρή σειρά και την ώρα που πρέπει. Φυσικά, όλα αυτά θέλουν τον ανάλογο προγραμματισμό και την κατάλληλη προετοιμασία, να είναι όλα στην ώρα τους έτοιμα, ειδικά τα ρούχα και ο εξοπλισμός. Υπάρχει το πολύ μια ώρα ελεύθερη για ψυχαγωγία, για παράδειγμα με το κινητό. Αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε στο χωριό και υπάρχει η απόσταση, οπότε πολλές φορές το φαγητό όλης της ημέρας πρέπει να ετοιμάζεται από το πρωί, ίσως και από το προηγούμενο βράδυ, γιατί δεν συμφέρει να γυρίζουν σπίτι μέσα στην ημέρα. Μία και καλή το βράδυ. Ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών, πρέπει να πάνε προπόνηση. Σήμερα δεν νιώθω καλά, θέλω να τεμπελιάσω, αυτά δεν υπάρχουν , πρέπει να γίνει η προπόνηση όπως πρέπει».
Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο αθλητή που ζει σε χωριό να συναγωνίζεται στην προπόνηση άλλους αθλητές από μεγάλα αστικά κέντρα , οι οποίοι έχουν πιο άμεση πρόσβαση σε καλύτερες αθλητικές εγκαταστάσεις;
Σοφία: «Σίγουρα αυτοί στις πόλεις έχουν πιο πολλές διεξόδους στην άθληση, μπορούν πιο άνετα να κάνουν ό,τι θέλουν, με πιο πολλά και πιο ακριβά όργανα, ενώ στις μικρότερες πόλεις δεν δίνουν πολλή σημασία. Πιστεύω ότι με λίγο πείσμα και παραπάνω προσπάθεια, θα τα πάμε ακόμη καλύτερα».
Αλέξανδρος: «Συμφωνώ, στο ακόντιο ισχύουν ακριβώς τα ίδια».
Σοφία: «Οι βολές είναι πιο δύσκολο να πραγματοποιηθούν στο χωριό. Στο στάδιο είναι καλύτερα, ωστόσο ο εσωτερικός χώρος είναι δυσλειτουργικός. Υπάρχουν ελλείψεις στις εγκαταστάσεις».
Μελίνα: «Είναι δύσκολο σε συνδυασμό με όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, γιατί έχουμε συνέχεια την μετακίνηση. Μπορεί να το επιβεβαιώσει και η μαμά, στον γυρισμό, όταν ερχόταν να μας πάρει με προορισμό το χωριό, κοιμόμουν στο αμάξι, όπως και ο Αλέξης! Είναι σχετικά καλό το στάδιο που προπονούμαστε, μόνο τον χειμώνα έχει θέμα , επειδή δεν υπάρχει κλειστός χώρος για βολές, ενώ βάρη και βολές γίνονται σε ένα χώρο που είναι και άλλοι αθλητές με αποτέλεσμα να υπάρχει δύσκολη συνεννόηση. Είναι κουραστικό, χρειάζεσαι την επιβράβευση των αγώνων για να μη δίνεις σημασία στις στερήσεις».
Υπάρχει στήριξη από την πολιτεία στο έργο σας;
Σοφία: «Όταν έχουμε μεγάλες εκδηλώσεις, με όλους τους δραμινούς συλλόγους, όσοι ασχολούνται σε αρμόδιες θέσεις, προσπαθούν να εκφράσουν τα παράπονα τους στις αρμόδιες αρχές, να κινήσουν το ενδιαφέρον του Δήμου και της πολιτείας για να βοηθήσουν τους αθλητές, να καταφέρουν στο δρόμο προς την επιτυχία. Τα προβλήματα όσο δεν τα λύνεις, γίνονται περισσότερα».
Μελίνα: «Θέλω μόνο να προσθέσω ότι όλα τα όργανα που χρησιμοποιήσαμε φέτος τα αγόρασε ο μπαμπάς μας, κατόπιν δικής μας παραγγελίας. Κανείς δεν πήρε πρωτοβουλία να ασχοληθεί μαζί μας από την πολιτεία και κανείς έδωσε σημασία. Κανείς δεν πόνταρε σε μας. Ωστόσο, μία τοπική αλυσίδα σουπερμάρκετ αγόρασε δύο ακόντια για τον Αλέξανδρο κατά παραγγελία του προπονητή του».
Ζωή: «Φέτος, τα ακόντια του Αλέξανδρου ήταν χορηγία ιδιώτη! Πολλές φορές χρειάζεται η ιδιωτική πρωτοβουλία για να συμπληρώνει τις ελλείψεις του κράτους. Μεγάλο και χρόνιο πρόβλημα στο στάδιο που αθλούνται τα παιδιά είναι το ταρτάν και οι κερκίδες. Βοήθεια, βέβαια, υπάρχει στο βαθμό που είναι δυνατό ακόμη και από τους ίδιους τους γονείς. Για παράδειγμα, φέτος ο μπαμπάς τους αγόρασε το ακόντιο για την Μελίνα».
Αλέξανδρε, ατομικό ρεκόρ με ρίψη στα 61,06 μέτρα στο ακόντιο, κατέκτησες τη 1η θέση και το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία Κ18. Πώς αισθάνθηκες; Γνωρίζω ότι ήταν ένας στόχος που τον ήθελες καιρό. Μάλιστα, κατάφερες να τον πετύχεις ξεπερνώντας έναν σημαντικό τραυματισμό! Πώς αισθάνεσαι;
«Σχετικά με τον τραυματισμό, νιώθω ωραία γιατί δεν νιώθω να με έχει επηρεάσει καθόλου. Σα να μην έγινε!».
«Είμαι χαρούμενος γιατί είναι ρεκόρ, αλλά ξέρω ότι μπορούσα και καλύτερα, να το κάνω ακόμη καλύτερα! Στις προπονήσεις είχα καλύτερα μέτρα, μα στον αγώνα είχα καλύτερη τεχνική και κατάφερα να σπάσω το ρεκόρ μου».
Ο Αλέξανδρος Γρηγοριάδης κατέκτησε την 1η θέση στην κατηγορία Κ18 στο ακόντιο, με ρίψη στα 61,06 μέτρα. Η επίδοση αυτή αποτελεί ατομικό ρεκόρ για τον 16χρονο δραμινό αθλητή.
Σοφία, ατομικό ρεκόρ με ρίψη στα 12,60 μέτρα στη σφαιροβολία, κατέκτησες το χρυσό μετάλλιο στη κατηγορία Κ20, σε μια χρονιά μάλιστα κατά την οποία μπαίνεις στην τελική ευθεία για την τρίτη λυκείου. Πώς ένιωσες;
«Ήταν η πρώτη φορά που έριξα με 4αρα σφαίρα και θεωρώ ότι είναι αρκετά θετικό. Σίγουρα θα μπορέσω να το αυξήσω. Η κατηγορία μου είναι με 3αρα σφαίρα, απλώς φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά ως κορασίδα και έχω την δυνατότητα να συμμετέχω και σε πιο ψηλή κατηγορία».
Η Σοφία Γρηγοριάδου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία Κ20 στη σφυροβολία με ρίψη στα 12,60 μέτρα. Η νεαρή αθλήτρια, από τις πιο μικρές ηλικιακά στην κατηγορία της, με την επίδοσή της αυτή κατάφερε να κάνει ατομικό ρεκόρ.
Μελίνα. Ατομικά ρεκόρ πολλά στο ακόντιο. Ως μεγαλύτερη, έχεις και περισσότερες επιτυχίες, τις οποίες είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν και τα αδέρφια σου.
Ένα από αυτά τα ρεκόρ, το οποίο οδήγησε και στην επιτυχία να συμμετάσχεις στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ήταν αυτό στη συγκεκριμένη διοργάνωση στην Θεσσαλονίκη. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;
«Είμαι πολύ χαρούμενη, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη, κυρίως λόγω της πανδημίας. Δεν περίμενα σίγουρα να κάνω τόσο μεγάλο ρεκόρ, τέσσερα μέτρα περισσότερο απ’ όσο είχα, αλλά κρατάω χαμηλό προφίλ, γιατί δεν αισθάνομαι ότι τα έδωσα ακόμη όλα για φέτος».
Η Μελίνα Γρηγοριάδου είναι μια αθλήτρια με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό της και πανελλήνια ρεκόρ στην κατηγορία Κ20. Η 21χρονη αθλήτρια από τη Δράμα “έστειλε” το ακόντιο στα 55,37 μέτρα και πέτυχε ατομικό ρεκόρ, κατακτώντας την 1η θέση στις γυναίκες και το χρυσό μετάλλιο. Με την επίδοση αυτή πέτυχε το όριο πρόκρισης για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, ενώ μετά το ρεκόρ την κάλεσε η Εθνική Ελλάδος για το ευρωπαϊκό κύπελλο ρίψεων στην Κροατία σε δύο εβδομάδες (σ.σ. από την ημερομηνία λήψης της συνέντευξης) , διοργάνωση στην οποία θα διεκδικήσει μια καλή παρουσία.
Αν σου ζητούσαν να δώσεις συμβουλές σε ένα παιδί που ξεκινάει τώρα τον αθλητισμό τι συμβουλή θα του έδινες;
«Να δουλεύουν πολύ ακόμη και αν δεν είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, γιατί η δουλειά ανταμείβεται ακόμη και αν δεν υπάρχει ταλέντο».
Υπάρχουν Έλληνες ή ξένοι αθλητές που θαυμάζετε ή θα θέλατε να δείτε από κοντά;
Σοφία: «Ναι! Υπάρχουν! Είναι πολλοί ξένοι αθλητές σφυροβολίας που θαυμάζω και προσπαθώ να αντιγράψω ορισμένες φορές την τεχνική τους για να βελτιωθώ και εγώ η ίδια. Τους παρακολουθώ στα social media για να είμαι τόσο συνεπής όσο αυτοί με το άθλημα και πιστεύω είναι ωραίο να έχεις κάποιον ως είδωλο, ώστε να θες να συνεχίσεις αυτό που κάνεις. Αρκετοί είναι! Ο Ryan Crouser (Αμερικάνος σφυροβόλος), ο David Storl (Γερμανός σφυροβόλος) και μία δισκοβόλος, η Perković, την οποία θαυμάζω για τον τρόπο που συμπεριφέρεται στον αγώνα, γιατί είναι χαλαρή και το διασκεδάζει και θέλω και εγώ να είμαι έτσι, να μην αγχώνομαι, να είμαι πιο άνετη!».
Αλέξανδρος: «Έχω! Έναν ξένο! Τον Vetter (Johannes Vetter, Γερμανός ακοντιστής) ο οποίος έκανε παγκόσμιο ρεκόρ τελευταία, αυτόν κοιτάω και θαυμάζω. Θα ήθελα να τον δω από κοντά».
Μελίνα: «Δεν έχω δει τα είδωλα μου από κοντά. Johannes Vetter, θα ήθελα να τον δω από κοντά, είναι ο καλύτερος ενεργός ακονιστής. Στα 97 μέτρα έριξε το ακόντιο! Μόλις ένα μέτρο κάτω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία τώρα που άλλαξα κατηγορία και αγωνίζομαι σιγά σιγά με τις γυναίκες, σε κάποιο αγώνα να τον πετύχω».
Πώς βλέπετε τον εαυτό σας στο μέλλον όσον αφορά τον αθλητισμό;
Σοφία: «Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου τόσο μακριά. Είμαι πολύ περίεργη, ωστόσο, να δω πως θα εξελιχθώ! Αν θα ασχολούμαι ακόμη, ή αν θα έχω μια δουλειά στην οποία θα αφοσιωθώ».
Αλέξανδρος: «Δεν ξέρω, αλλά ξέρω πως σίγουρα θα συνεχίσω τον αθλητισμό. Έχω πει στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να σταματήσω, ακόμη και αν έρθει κάποια δύσκολη στιγμή. Θέλω να συνεχίσω. Δεν ξέρω πως θα είμαι μετά από κάποια χρόνια, αλλά ανυπομονώ να το ανακαλύψω!».
Μελίνα: «Με συμμετοχές σε μεγάλους αγώνες, διεθνείς και σπουδαία ρεκόρ και διακρίσεις!».
Στο τέλος της συνέντευξης, η μητέρα των παιδιών, Ζωή, μου κατέθεσε την προσωπική της εμπειρία μέσα από την καθημερινότητα που δεν βλέπει ο κόσμος. Την καθημερινότητα που απαιτεί θυσίες και κόπους για όλους, πόσο μάλλον για τον γονέα.
«Όσο είναι μικρά, βαριούνται κουράζονται δεν θέλουν να πάνε στην προπόνηση. Εάν δεν υπάρχει η ώθηση του γονιού, είναι τόσο βαριά η πίεση που θα σταματήσουν. Πρέπει κάποιος να τους πάει και να τους φέρει πίσω. Νομίζω ότι ειδάλλως δεν θα συνέχιζαν να κάνουν πρωταθλητισμό. Άλλο ο αθλητισμός, άλλο ο πρωταθλητισμός. Ο πρωταθλητισμός θέλει πίεση και αγάπη για το άθλημα. ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. Μετά θέλουν από μόνοι τους να συνεχίσουν και να πηγαίνουν πιο ψηλά. Πίσω από τους πρωταθλητές σίγουρα υπάρχουν οι γονείς που είναι πάρα πολύ υποστηρικτικοί. Καθοδήγηση. Βασική για την επιτυχία. Εάν δεν έχεις πειθαρχία να πεις και κατακλυσμός να γίνεται, εγώ πρέπει να πάω στην προπόνηση, είναι πιθανό να μην φτάσεις ψηλά.
Είμαστε από πίσω για να βοηθάμε. Θέλουν να συνεχίσουν; Να αποσυρθούν; Δική τους απόφαση. Αλλά τα οφέλη και οι εμπειρίες είναι πάρα πολλές. Ταξίδια, γνωρίζουν νέα άτομα, είναι πράγματα που δεν μπορεί να τα ζήσει άλλο παιδί πιστεύω. Μαθαίνουν να έχουν στόχους, εφόδιο που θα τους βοηθήσει και αργότερα στη ζωή τους. Η Μελίνα θα πάει Κροατία την άλλη εβδομάδα και μετά πάλι έχουν αγώνες, σε άλλα μέρη. Λίγοι έχουν αυτή την δυνατότητα. Μια ζωή είναι πήγαινε έλα, πήγαινε έλα, να τους τρέχεις στους αγώνες να τους φέρεις».
Το μέλλον προβλέπεται λαμπρό για την Μελίνα, την Σοφία και τον Αλέξανδρο. Τρία χρυσά μετάλλια από τρία αδέρφια στην ίδια οργάνωση, δεν είναι κάτι που βλέπουμε συχνά. Προσωπικά, τους εύχομαι κάθε επιτυχία στη ζωή τους και πρόοδο τόσο στον αθλητισμό, όσο και στις σχολικές τους επιδόσεις.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω τον πατέρα των παιδιών, Ιωάννη Γρηγοριάδη, για το οπτικοακουστικό υλικό.
