Ο «Αθλητικός Κόσμος» έχει την χαρά & τιμή να φιλοξενεί την ταλαντούχα νεαρή αθλήτρια του γυναικείου βόλεϊ του Άρη, Ευαγγέλια Τάνη, η όποια ξεχωρίζει για την αντίληψη και την ηρεμία που διαθέτει μέσα στο γήπεδο. Η17χρονη αθλήτρια από την Θεσσαλονίκη παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στο site μας μιλώντας για την πρώτη της επαφή με το άθλημα, αλλά και για το εντυπωσιακό ξεκίνημα του Άρη στο φετινό πρωτάθλημα της Volley League.
Η Ευαγγελία Τάνη με καταγωγή από την Περαία Θεσσαλονίκης είναι γεννημένη στις 22/07/2004, έχει ύψος 1.81μ. και αγωνίζεται στη θέση της πασαδόρου στην γυναικεία ομάδα του ΑΡΗ, στο πρωτάθλημα της Α1 Volley League. Να σημειωθεί επιπλέον πως η αθλήτρια του Άρη είναι διεθνής με την εθνική παγκορασίδων, κορασίδων και νεανίδων, ενώ προέρχεται από την ομάδα του ΟΠΑΘ Περσέα, με την οποία και κατέκτησε το Πανελλήνιο πρωτάθλημα παγκορασίδων και το πρωτάθλημα της ΕΠΕΣΘ το 2018. Η φετινή σεζόν είναι η τρίτη συνεχόμενη της στα κιτρινόμαυρα του ΑΡΗ.
1. Από ποια ηλικία άρχισε η το ενδιαφέρον σου για το άθλημα, πότε θυμάσαι να έπιασες για πρώτη φορά μπάλα στα χέρια σου;
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το βόλεϊ όταν ήμουν 9 χρόνων, στην τέταρτη δημοτικού».
2. Όπως τα περισσότερα παιδιά μικροί δοκιμάζουν διαφορά αθλήματα, εσύ ποια είχες δοκιμάσει πριν ανακαλύψεις ότι σου ταιριάζει τελικά το Βόλεϊ και ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε έστρεψε να ασχοληθείς με αυτό και γενικότερα με τον αθλητισμό;
«Ξεκίνησα τριών χρόνων μπαλέτο. Αυτό ήταν επιθυμία της μητέρας μου γιατί ήθελε να αποκτήσω χάρη και κυρίως πειθαρχία. Αν και τα πήγαινα πολύ καλά στο μπαλέτο στην ηλικία της Δευτέρας δημοτικού συνειδητοποίησα ότι δεν μου αρέσει καθόλου και ζήτησα από τους γονείς μου να σταματήσω. Στην τρίτη δημοτικού πέρασα έναν χρόνο που προσπαθούσα να βρω κάποιο άθλημα με το οποίο θα μου αρέσει να ασχοληθώ. Τελικά, καταλήξαμε μαζί με τους γονείς μου να μπω σε κάποιο ομαδικό άθλημα για να αναπτύξω στοιχεία συνεργασίας και ομαδικότητα. Οι γονείς μου μάλωναν ανάμεσα στο μπάσκετ και το βόλεϊ. Ο μπαμπάς μου προτιμούσε το μπάσκετ ενώ η μαμά μου το βόλεϊ. Σημαντικός παράγοντας για να αντιμετωπίσω το βόλεϊ επαγγελματικά ήταν και η κατάκτηση του πανελλήνιου πρωταθλήματος παγκορασίδων το 2019 με προπονητή τον Σωκράτη Τζιουμάκα, τον οποίο εκτιμώ και του οφείλω πολλά».
3. Η σταδιοδρομία σου ξεκίνησε ερασιτεχνικά από την ομάδα του Περσέα στη Θεσσαλονίκη. Το όνειρο σου ήταν να ασχοληθείς επαγγελματία με το άθλημα και να παίξεις στο υψηλότερο επίπεδο ή όλο αυτό προέκυψε στην πορεία ανακαλύπτοντας το ταλέντο σου επενδύοντας πάνω σε αυτό;
«Ξεκίνησα εντελώς ερασιτεχνικά και μάλιστα οι γονείς μου ήταν και εναντίον του πρωταθλητισμού. Όμως σχεδόν από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα το βόλεϊ άρχισα να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι πιο γρήγορα σχετικά με τα υπόλοιπα κορίτσια. Ο πρώτος μου προπονητής στον Περσέα ο Alex Diaz διέκρινε κάποιο ταλέντο σε εμένα και μου πρότεινε να ξεκινήσω προπονήσεις με την γυναικεία ομάδα κάτι που με βελτίωσε ακόμα πιο γρήγορα. Στην συνέχεια η επιλογή μου στην δωδεκάδα της εθνικής παγκορασίδων με οδήγησε να ξεκινήσω να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το βόλεϊ».
4. Αγωνίζεσαι σε αυτό το επίπεδο από τόσο νεαρή ηλικία σε μια από τις πιο ιστορικές ομάδες της Ελλάδας αλλά και στην εθνική νεανίδων τώρα, έχεις βρεθεί αντιμέτωπη με τεράστιες αθλήτριες, είτε ως συμπαίκτης είτε ως αντίπαλος, παίζοντας σε όλα τα γήπεδα της χώρας. Νιώθεις γεμάτη με όλα αυτά που έχεις καταφέρει ως τώρα ή έχεις μεγαλύτερες προσδοκίες για τον εαυτό σου, ψάχνεις και το κάτι παραπάνω;
«Είναι σίγουρα πάρα πολύ σημαντικό που βρίσκομαι σε έναν ιστορικό σύλλογο όπως αυτός του Άρη που προπονούμαι με παίκτριες που έχουν μεγάλη εμπειρία και ταλέντο, που ζω την εμπειρία της Volley League Α1. Σίγουρα είναι υπέροχο που από τα 16 βρίσκομαι σε αυτή την κατηγορία. Επίσης η εθνικές παγκορασίδων και κορασίδων μου έδωσαν την δυνατότητα να συνεργαστώ με τις καλύτερες αθλήτριες της χώρας μου και να γνωρίσω αθλήτριες της ηλικίας μου άλλων χωρών. Αυτό με βοήθησε να έχω και μια σφαιρική εικόνα του επιπέδου που πρέπει να έχει ένας αθλητής της ηλικίας μου. Φυσικά οι στόχοι μου δεν σταματάνε εδώ. Θα ήθελα τα επόμενα χρόνια να καταξιωθώ ως βασική πασαδόρος στην Α1 κατηγορία. Να διεκδικήσω μια θέση στην εθνική γυναικών και ίσως να γνωρίσω και τα πρωταθλήματα άλλων χωρών του εξωτερικού».
5. Είσαι μόλις 17 χρονών, πηγαίνεις ακόμα σχολειό στην 3η Λυκείου ,στην θεωρητικά πιο δύσκολη τάξη, πως προλαβαίνεις και ανταπεξέρχεσαι στα καθήκοντά σου στο σχολείο σε συνδυασμό με την πολύωρη καθημερινή σου προπόνηση και τα ταξίδια που απαιτεί το πρόγραμμα την ομάδας;
«Με προβλημάτισε πάρα πολύ φέτος κατά πόσο θα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο βόλεϊ και την προετοιμασία για την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο. Τελικά αποφάσισα να τα συνδυάσω και τα δύο. Η αγάπη μου για την νομική και ταυτόχρονα η αγάπη μου για το βόλεϊ βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο και για αυτό με μεγάλη οργάνωση, υπευθυνότητα, υπομονή και προσήλωση πιστεύω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω και στους δύο αυτούς πολύ μεγάλους μου στόχους. Το μέλλον θα δείξε».
6. Φέτος βλέπουμε τον Άρη να έχει ξεκινήσει πολύ δυνατά το πρωτάθλημα παραμένοντας αήττητος για εννέα συνεχόμενες αγωνίστηκες επικρατώντας εύκολα τους αντιπάλους του με ωραίο Βόλεϊ, χάνοντας μόνο από τον Ολυμπιακό στον Πειραιά και από τον ΠΑΟΚ την προηγούμενη εβδομάδα. Τι διαφορετικό έχετε φέτος, πιο είναι το συστατικό της επιτυχείς σας και πόσο εφικτή είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος για την φετινή χρονιά;
«Πιστεύω ότι το πλεονέκτημα της φετινής μας ομάδας είναι ότι παίζει με πάθος και δεν τα παρατάει και δεν απογοητεύεται ακόμα και όταν βρίσκεται πίσω στους πόντους η στα σετ . Γίνεται βέβαια εξαιρετική προπόνηση με την βοήθεια του προπονητή μας Γιάννη Τσαιρέλη και του καλού κλίματος που επικρατεί ανάμεσα μας. Ναι πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε το τίτλο φέτος».
7. Ποια άλλη ομάδα θα ξεχώριζες πέρα από την δικιά σου, για την κατάκτηση του τίτλου την φετινή σεζόν και γιατί;
«Υπάρχουν πολλές ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο καθώς είμαστε αυτή την στιγμή στα μισά του πρωταθλήματος δεν μπορώ να κάνω κάποια πρόβλεψη».
8. Τέλος, Στην περίοδο αυτή που βιώνουμε της πανδημίας που πλησιάζουμε να κλείσουμε τα 2 χρόνια τώρα, πόσο δύσκολο ήταν για εσάς τις επαγγελματίες αθλήτριες αλλά και εσένα προσωπικά που είσαι νεαρή και τώρα κτίζεις το μέλλον σου να κρατήσετε την φυσική σας κατάσταση σε υψηλό επίπεδο χωρίς να προπονήσετε υπό φυσιολογικές συνθήκες, με κλειστά γήπεδα όπως είχατε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, και πόσο σας επηρέασε ψυχολογικά;
«Καταρχάς δεν σταμάτησα ποτέ να προπονούμαι ακόμα και κατά την διάρκεια της καραντίνας. Έκανα ατομικές προπονήσεις με στόχο να διατηρήσω την φυσική μου κατάσταση και την τεχνική μου. Βέβαια οι επιπτώσεις της καραντίνας ήταν πολλές. Αρχικά χάθηκε το πρωτάθλημα των κορασίδων, όπου εκείνη την πρώτη χρονιά της καραντίνας ήμασταν φαβορί. Χάθηκε επίσης το σχολικό πρωτάθλημα και μια ευκαιρία να πάμε στο παγκόσμιο της Βραζιλίας μια εμπειρία που θεωρώ θα ήταν καθηλωτική.Ψυχολογικά επηρεάστηκα κυρίως στην πρώτη καραντίνα. Ένιωθα να πνίγομαι και ευτυχώς ξεκίνησα ατομικές προπονήσεις και ήταν η μόνη στιγμή κατά την διάρκεια της ημέρας που ένιωθα ότι ο εαυτός μου. Στην δεύτερη καραντίνα τα πράγματα ήταν πιο εύκολα γιατί δεν σταμάτησαν οι προπονήσεις με την α1».
« Πάντως χρωστάω ένα ευχαριστώ για όλα όσα έχω καταφέρει έως τώρα. Πέρα από τους προπονητής που προανέφερα, επίσης στην Άντζυ Τρυψια που πίστεψε σε εμένα πιο πολύ απ όλους, τον Χρήστο Πάτρα και τον Θανάση Δραμπα. Επίσης στους προπονητές τις εθνικής, Κώστα Γκούντα, Χρήστο Τριανταφυλλόπουλο και Ανέστη Γιαννακόπουλο. Όλοι συνέβαλαν σημαντικά στην πορεία μου.
Επίσης, δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς την στήριξη της οικογενείας μου και την πίστη τους στις ικανότητες μου».
