Αστείρευτο ταλέντο, με μεγάλο πάθος και ρεπερτόριο κινήσεων. Μπασκετικό θράσος και αποτελεσματικότητα. Ιδιαίτερα οξυδερκής, με υψηλές πτήσεις και με πολύ καλό σουτ. Ένας θεαματικός παίκτης-πολυεργαλείο που είχε εκείνο το προσόν να «διαβάζει» τόσο την αντίπαλη άμυνα, αλλά και την αντίπαλη επίθεση. Ταπεινός και προσγειωμένος σαν καλαθοσφαιριστής, αλλά και σαν άνθρωπος. Πάντα χαμογελαστός, πάντα με την αίσθηση του χιούμορ και πάντα με την Ελληνική σημαία στην καρδιά του, όπως και στο αριστερό του μπράτσο σε τατουάζ…
Ο «Αθλητικός Κόσμος» έχει την τιμή και τη χαρά να φιλοξενεί σε μία αποκλειστική και απολαυστική συνέντευξη, έναν Πρωταθλητή Κόσμου με την Εθνική Εφήβων (1995), έναν Πρωταθλητή Ευρώπης με την Εθνική Παίδων (1993), που έχει πανηγυρίσει 6 Πρωταθλήματα Ελλάδος (2 με τον Ολυμπιακό & 4 με τον Παναθηναϊκό), 5 Κύπελλα Ελλάδος (2 με τον Ολυμπιακό & 3 με τον Παναθηναϊκό) και 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (Με Ολυμπιακό & Παναθηναϊκό).
Είναι ο Δημήτρης Παπανικολάου ή αλλιώς ο «Φον Δημητράκης» του Ελληνικού μπάσκετ. Ξεκίνησε στην ομάδα του Αστέρα Ζωοδόχου Πηγής το 1992 σε ηλικία 15 ετών, με το ντεμπούτο του στην Α1 να πραγματοποιείται τη σεζόν 1992-93 με τη φανέλα του Σπόρτιγκ (στον οποίο είχε δοθεί δανεικός από τον Ολυμπιακό).
Ο 44χρονος παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής με καταγωγή από την Πρέβεζα, αποτελούσε βασικό στέλεχος της Εθνικής Ανδρών σε κάθε μεγάλο της ραντεβού, με 131 συμμετοχές και 1071 πόντους στο ενεργητικό του και είναι ο 1ος Έλληνας που έπαιξε σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Αγωνίστηκε επίσης με τη φανέλα του Μακεδονικού, του Πανιωνίου και του Περιστερίου με μεγάλη επιτυχία, ενώ είχε μόνιμη παρουσία στα ελληνικά All Star Games και ήταν νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων το 2001.
Ύστερα από μία σπουδαία καριέρα 20 ετών, αποφάσισε το 2011 να «κρεμάσει» τα παπούτσια του και από το 2012 έως το 2014 διετέλεσε προπονητής στην ΑΕΚ, στον Ηλυσιακό, στην Εθνική Εφήβων, αλλά και ως βοηθός προπονητή του Αντρέα Τρινκέρι στην Εθνική Ανδρών.
1) Σου λείπει το μπάσκετ Δημήτρη;
«Δεν θα έλεγα πως μου λείπει πολύ το μπάσκετ ώστε να μπω στο γήπεδο να παίξω, αλλά σίγουρα μου λείπουν τα έντονα συναισθήματα που είχε το άθλημα… και της χαράς και της λύπης φυσικά».
2) Έχεις κλάψει ποτέ για κάποιον αγώνα;
«Από χαρά το 1995 στην απονομή του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων. Από λύπη το 1998 που χάσαμε από τη Γιουγκοσλαβία στις λεπτομέρειες την πρόκριση στον τελικό στο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και στο Ευρωμπάσκετ το 2003 όταν χάσαμε από την Ιταλία. Δάκρυα συγκίνησης ήταν όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996».
3) Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη, με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης στον τελικό με την Αυστραλία του 1995 με την Εθνική Εφήβων;
«Πριν αρχίσουν τα δάκρυα χαράς στην απονομή του χρυσού, υπήρχε μία πληθώρα συναισθημάτων. Όταν είσαι και στην ηλικία των 18, βρίσκεσαι μέσα σε ένα γήπεδο που έχει 20.000 κόσμο και ξέρεις πως υπάρχουν και 10.000 από έξω… βλέπεις αργότερα χιλιάδες κόσμο να πανηγυρίζει στους δρόμους για μία επιτυχία σε επίπεδο Εφήβων. Είναι λίγο δύσκολο να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Μοναδικά συναισθήματα και την ώρα της λήξης του αγώνα και τις επόμενες ώρες και μέρες που ακολούθησαν».
4) Αν σήμερα έπαιζες μπάσκετ, ποιον εν ενεργεία προπονητή θα ήθελες να έχεις;
«Πιθανό να κάνει λίγο εντύπωση η απάντησή μου, μιας και είχα προπονητές όπως ο Ομπράντοβιτς, ο Ίβκοβιτς, ο Ιωαννίδης, ο Γιαννάκης, ο Μεσίνα. Θα πω έναν άνθρωπο που δεν τον ξέρουν πολλοί, λέγεται Τάκης Μπακογιώργος. Τον είχα στο Σπόρτινγκ προπονητή και πιστεύω πως αν τον είχα στη συνέχεια της καριέρας μου, θα ήταν ακόμα καλύτερη η εξέλιξή μου, για το λόγο ότι μου έβγαζε όλο το ταλέντο και μου έδινε την απόλυτη ελευθερία μέσα στο παιχνίδι. Μου έλεγε πάντα να τολμάς να σουτάρεις και από τα 7 και από τα 8 μέτρα και αν δεν το έκανα με μάλωνε. Σίγουρα όλοι θέλουμε να παίζουμε 40 λεπτά, αλλά με αυτόν τον άνθρωπο έβγαζα τον καλύτερο μου εαυτό και μου είχε δώσει ελευθερία μέσα στον αγώνα».
5) Αν μπορούσες να γυρίσεις στο παρελθόν και να αλλάξεις την έκβαση ενός αγώνα, ποιος θα ήταν αυτός;
«Τον χαμένο ημιτελικό από την Γιουγκοσλαβία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998 στο ΟΑΚΑ. Είχαμε μεγάλη ευκαιρία να πάμε στον τελικό και να διεκδικήσουμε το χρυσό. Αυτός είναι ο αγώνας που θα ήθελα να αλλάξω και βέβαια όταν τελειώνει η καριέρα σου και κοιτάξεις πίσω στο παρελθόν, σκέφτεσαι πως δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα, αλλά ούτε και να χάνεις πάντα. Γι΄αυτό και το βιογραφικό στο ίντερνετ γράφει τις επιτυχίες μόνο. Υπάρχουν βεβαίως και χρόνια που χάνουμε, αλλά σίγουρα κρατάμε τις καλές στιγμές».
6) Αν άλλαζες κάποιον κανονισμό στο μπάσκετ, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
«Οι κανονισμοί προσαρμόζονται και βελτιώνονται συνεχώς. Είναι καλό πως εδώ και πολλά χρόνια το χρονόμετρο έχει κατέβει στα 24 δευτερόλεπτα από τα 30 που ήταν αρχικά. Ίσως θα έβαζα κάποιο «φρένο» στα τρίποντα, γιατί το βλέπουμε και στο NBA ότι χάνεται λίγο το physical game και γίνεται λίγο πιο θεαματικό, αλλά είναι δύσκολο να βάλεις έναν τέτοιο περιορισμό στο παιχνίδι. Πάντως έχει γίνει πιο light το παιχνίδι, σε σχέση με αυτό που ήταν την δεκαετία του 1990 και του 2000 και στην Ευρώπη και στο NBA… και αυτό το λένε όλοι, όχι μόνο εγώ. Γι’ αυτό και βλέπουμε παιδιά πιο σκληραγωγημένα και με καρδιά (πέρα από τα τεράστια προσόντα που διαθέτουν) όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, να κάνουν τη διαφορά μέσα στο γήπεδο».
7) Τι θα συμβούλευες σε ένα παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με την «πορτοκαλί θεά»;
«Να αγαπάει αυτό που κάνει και να παίζει με την «πορτοκαλί θεά» τις ώρες που δεν έχει σχολείο. Είναι καλύτερο από το να το ασχολείται όλη μέρα με τα social media. Να μην είναι όμως το μόνο που θα θέλει να κάνει στη ζωή του. Γιατί ακόμα κι αν καταφέρει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να γίνει επαγγελματίας παίκτης σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα του κόσμου, κάποια στιγμή όταν φτάσει στα 35 του περίπου, η καριέρα του θα φτάσει κι αυτή στο τέλος της. Οπότε όσες περισσότερες δεξιότητες μάθει στη ζωή του και όσο μεγαλύτερη έμφαση δώσει στο σχολείο, τόσο καλύτερη συνέχεια θα έχει στη ζωή του. Καλό θα είναι να κάνει κι άλλα πράγματα πέρα από το μπάσκετ».
8) Εκτός από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που είναι απαραίτητος στην Εθνική μας, τι άλλο χρειάζεται η ομάδα για να επιστρέψει στα μετάλλια σε μεγάλη διοργάνωση;
«Ο Γιάννης σαφώς είναι ευλογία, δεν έχουμε κάθε μέρα τον MVP και τον πρωταθλητή του NBA, δεν μας έχει τύχει ξανά αυτή η χαρά. Είναι πολύ σημαντικό που ο ίδιος δήλωσε ό,τι περιμένει πως και πως τον ερχόμενο Σεπτέμβρη να παίξει στο Ευρωμπάσκετ. Δείχνει και τη θέληση αυτού του παιδιού να παίξει με τη «γαλανόλευκη». Γενικότερα στο μέλλον, επειδή η ποιότητα έρχεται μέσα από την ποσότητα παιδιών, χρειαζόμαστε περισσότερα παιδιά στο πραγματικό παιχνίδι, στις αλάνες δηλαδή. Εκεί πλάθονται χαρακτήρες, εκεί πλάθεται η πρώτη ύλη και πρέπει να βγούνε πάρα πολλά παιδιά να βγούνε να παίξουν. Νομίζω αυτή τη στιγμή παίζουν 80 με 100 χιλιάδες παιδιά σε συλλόγους και αυτός αριθμός είναι μικρός σε σχέση με το παρελθόν.
Θεωρώ πως πρέπει να ξεκινήσει πάλι η ενθάρρυνση και η παραγωγή των παιδιών και αυτό έγινε ακόμα πιο δυσχερές λόγω Covid-19, γιατί εξαιτίας του εγκλεισμού στο σπίτι, το πρόβλημα με τα ηλεκτρονικά μέσα μεγάλωσε και περάσαμε πολλές ώρες μπροστά σε μία οθόνη, όπως βέβαια κι εμείς οι μεγαλύτεροι. Δύο ώρες προπόνηση την ημέρα με την ομάδα τους, πιστεύω πως δεν είναι αρκετές. Πρέπει να αγαπάνε και να αφιερώνονται σε αυτό που κάνουν, να παίζουν μπάσκετ στη γειτονιά με τους φίλους τους, κυρίως σε μικρή ηλικία. Το DNA υπάρχει όπως και η τεχνογνωσία στην χώρα μας και είναι θέμα καμιά φορά τύχης ή συγκυρίας για να επανέλθουμε ψηλά. Η αλήθεια είναι πως έχουμε πολλά χρόνια να περάσουμε ακόμα και στην 8αδα σε μεγάλη διοργάνωση, όχι μόνο για το μετάλλιο, αλλά ήδη έχουμε καλούς παίκτες όπως ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Πρίντεζης (αν θα συνεχίσει με την Εθνική) και υπάρχουν κι άλλοι παίκτες που μπορούν να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους για νέες επιτυχίες».
9) Είσαι ο μοναδικός Έλληνας καλαθοσφαιριστής που έχει κατακτήσει 2 φορές το triple crown (Ευρωλίγκα, Πρωτάθλημα & Κύπελλο) με διαφορετικές ομάδες. Τον Ολυμπιακό το 1997 και τον Παναθηναϊκό το 2007. Υπάρχει αντίστοιχο triple crown στην προσωπική σου ζωή; Aν ναι, το έχεις κατακτήσει;
«Είμαστε τρεις στην οικογένεια, οπότε θα το ονομάσω triple crown. Εγώ, η γυναίκα μου και η κόρη μου. Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Ευρωπαϊκό. Το Ευρωπαϊκό το δίνω στην κόρη μου. Στον ομαδικό αθλητισμό πρέπει να πέσεις και σε καλές εποχές και να έχεις και καλούς συμπαίκτες, αλλά θέλει και λίγο τύχη. Στην προσωπική ζωή δεν είναι μόνο τρεις οι υποχρεώσεις, είναι πολλές περισσότερες και προσπαθείς καθημερινά να ανταπεξέλθεις όσο καλύτερα γίνεται. Πιστεύω πως κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Νομίζω πως είναι ιδιαίτερα σημαντικό το θέμα που ξεκίνησε τώρα με την ευαισθητοποίηση σχετικά με τον αυτισμό και ήδη έχουν βοηθηθεί πολλές οικογένειες. Ελπίζω να γίνουν ακόμα περισσότερα πάνω σε αυτόν τον τομέα».
10) Ποια είναι η επόμενη «μαγική» ενέργεια που σχεδιάζεις, ύστερα από αυτήν στο ALL STAR GAME του 2018 με αντίπαλο τον Γιώργο Τσαλμπούρη;
«Όταν δεν πάει το σώμα, ή πάει το στόμα ή πάνε τα κολπάκια (γέλια). Οπότε από τη στιγμή που εκεί είχα βάλει τα κιλάκια μου και είχα μπροστά μου και ένα ψηλό παιδί, έκανα ένα ζογκλερικό. Οπότε ξεκινάμε τώρα τα υπόγεια που λέμε, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτούς τους αγώνες. Αν ξαναπαίξω σε ALL STAR GAME, αν ξανακληθώ και αν ξαναγίνει με το καλό, όλο και θα επιχειρήσω κάτι τέτοιο, το οποίο προέρχεται και το φυλάμε από τις γειτονιές και τα παιδικά μας χρόνια».
