Η βία και ο χουλιγκανισμός εντός κι εκτός των γηπέδων, παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα.
Η βία στα γήπεδα έχει πάει σε άλλο level, γιατί υπάρχουν ακόμη θύματα από βία στα γήπεδα, όμως πρέπει κάτι να κάνει και η κοινωνία μας. Πόσο ακόμα θα αντέξουμε κάποια περιστατικά όπως η περίπτωση του Άλκη στην Θεσσαλονίκη και άλλα νέα παιδιά που μας άφησαν νωρίς, λόγω κάποιων νταήδων που αποφάσισαν να τους αφαιρέσουν την ζωή τους επειδή δεν υποστήριζαν την ίδια ομάδα. Συγνώμη που σας το χαλάω, αλλά ζούμε στο 2022… και ακόμη τα πράγματα στον αθλητισμό και ειδικά για τα γήπεδα που μπορεί για κάποιους να είναι διασκέδαση, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι «ραντεβού θανάτου».
Λοιπόν, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η κοινωνία πρέπει να κάνει κάτι για την κατάσταση των χουλιγκανισμών και της βίας πριν να είναι πολύ αργά, γιατί δεν γίνεται να ζούμε σε μια χώρα που να μας ρωτάνε: «Τι ομάδα είμαστε» και εμείς να φοβόμαστε να απαντήσουμε, γιατί δεν ξέρουμε αν θα ζούμε το επόμενο δευτερόλεπτο, ανάλογα την απάντηση που θα δώσουμε. Δηλαδή πόσο θα μας απογοητεύσει ακόμα αυτός ο λαός; Είναι δυνατόν να λέμε την ομάδα μας και οι «οπαδοί» να αρχίζουν να μας χτυπάνε… είναι δυνατόν να ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία;
«Ραντεβού Θανάτου»
Πριν από κάθε μεγάλο ντέρπι, οι οπαδοί των 2 ομάδων συναντιούνται για να λύσουν τις διαφορές τους… όχι με λόγια, με πράξεις, γιατί θεωρούν σωστό κάποιον να τον χτυπήσουν, παρά να «κράξουν» την ομάδα του ένα ή του άλλου, χαριτολογώντας ή κάνοντας πλάκα ο ένας οπαδός με τον άλλον. Είναι δυνατόν; Πως θα σας φαινόταν να απαγορευτεί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, γι’ αυτά που γίνονται; Το ξέρω δεν σας φαίνεται ωραίο, αλλά μήπως πρέπει να γίνει για να βάλουν μερικοί μυαλό;
Το ποδόσφαιρο φίλοι μου είναι για να πηγαίνεις να δεις έναν αγώνα όχι της ομάδας που υποστηρίζεις ή κάποιας άλλης ομάδας, παρέα με έναν φίλαθλο κάποιας αντίπαλης ομάδας και μη ξεχνάτε το εξής: Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι άθλημα που μερικές φορές μας φέρνει σε ρήξη, αλλά δεν παύει να είναι μόνο ένα άθλημα. Γι’ αυτό, αναθεωρήστε κάποια πράγματα…
