Σε κάθε ένα άθλημα από τα τόσα που υπάρχουν αναζητούν όλοι τον καλύτερο που αγωνίστηκε σε αυτό. Κανείς ή λίγοι αναζητούν αυτόν που αποτελεί τον άνθρωπο στου οποίου τους ώμους στηρίχθηκε το εκάστοτε άθλημα όταν βρισκόταν στα “σπάργανα”.
Για αυτό και λίγοι ξέραμε μέχρι και εχθές την κυρία Δήμητρα Ζαπονίδου. Μια μεγάλη σε ηλικία κυρία που χθες μπορεί να έχασε τη μάχη με τον χρόνο στα 88 της χρόνια, αλλά όταν ήταν νεότερη ήταν εκείνη που πήρε από το “χέρι” το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ και το έφερε με κόπο και περνώντας από ένα “μονοπάτι” γεμάτο δυσκολίες λίγο πιο κοντά στο φως.
Ενδεικτικά αυτού μάλιστα είναι ότι είχε φτιάξει μόνη της το πρώτο της σορτσάκι όπως έχετε ήδη διαβάσει σε πλειάδα μέσων ή το γεγονός πως έπαιζε χωρίς κάλτσες όπως έχει πει σε πρότερη συνέντευξη της στο Gazzetta Women. Ενώ στα παραπάνω προστίθεται και η εργασία της σε εργοστάσιο για την εξασφάλιση των προς το ζην αυτής αλλά και της οικογένειας της. Κάτι που πέραν της αγάπης της για το μπάσκετ αναδεικνύει και το προφίλ της Ελληνίδας μπασκετμπολίστριας στα ’50s. Τότε που όλα σχετικά με τον αθλητισμό κινούνταν κυρίως γύρω από τη νοιάξη των ανθρώπων κάθε αθλήματος γι’ αυτό. Νοιάξη, έγνοια και αγάπη που εκφράζονται από το τρέμουλο στα χέρια την πρώτη φορά που η κυρία Ζαπονίδου έπιασε τη μπάλα του μπάσκετ. Ένα τρέμουλο που όταν αργότερα έφυγε και έγινε αυτοπεποίθηση έχρισε την πολύ ταλαντούχα παίκτρια του Πανιωνίου αρχηγό της Εθνικής Ομάδας. Την οποία εκπροσωπούσε από την πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη στιγμή της ιστορίας της. Όταν στις 16 Απριλίου του 1958 μπήκε στο γήπεδο φορώντας το εθνόσημο για να αντιμετωπίσει την εθνική ομάδα του Λιβάνου τον οποίο φιλοδώρησε με 14 πόντους στη νίκη της χώρας μας με 68-32.
Κλείνουμε, ευχόμενοι η κυρία Δήμητρα να αναπαυθεί εν ειρήνη και ταυτόχρονα νιώθοντας την ανάγκη να της πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα προσέφερε μαζί με τις συμπαίκτριες της στο ελληνικό μπάσκετ που της χρωστά την ύπαρξη του σε ότι έχει να κάνει με τη γυναικεία του πτυχή.
