Θεωρώ άσκοπο στο παρόν κείμενο να αραδιάσω με αντιγραφή- επικόλληση
τα εξωπραγματικά στατιστικά του, τις αμέτρητες ατομικές και συλλογικές του
διακρίσεις, τις εξωγήινες ικανότητές του. Όπως δεν επιθυμώ να καταπιαστώ
ούτε με το αιώνιο δίλημμα της σύγκρισης με τον Cristiano, όχι γιατί το
αποφεύγω, ή δεν έχω κατασταλλάξει, αλλά διότι το θεωρώ υποτιμητικό για την
όποια ποδοσφαιρική αντίληψη θέλω να λέω πως έχω αναπτύξει.
Ποιός μπορεί να αρνηθεί πως ο Πορτογάλος είναι άτυχος; Είναι ο απόλυτος
δουλευταράς, έλεγξε με απόλυτη επιτυχία ό,τι εξαρτιόταν από τον ίδιο, αλλά
δεν μπορούσε να πράξει το ίδιο με τον ανταγωνισμό του: το παιδί από το
Ροσάριο του οποίου το ονοματεπώνυμο δεν θα διαπερνούσε ποτέ τα όρια της
φτωχογειτονιάς του, αν η Μπαρτσελόνα δεν αναλάμβανε το ιατρικό κόστος της
απαιτούμενης ορμονοθεραπείας, ώστε να γλιτώσει τη μοίρα που διαγραφόταν,
όταν στην ηλικία των 10 θωρούσε τον κόσμο από τα μόλις 111 εκατοστά.
Ο Leo είναι αιτία να πιστέψει κανείς σε εξωγήινη ζωή. Δεν αποτελεί
γραφικότητα, αλλά την πραγματικότητα που διαπιστώνει κανείς, αρκεί να τον
παρατηρήσει έστω και επιφανειακά, αφήνοντας στην άκρη οπαδικά γυαλιά,
συμπάθειες και αντιπάθειες. Κυριαρχεί στο χώρο του βασιλιά των σπορ, όσο
κανείς άλλος και είναι η επιδραστικότερη προσωπικότητα του σύγχρονου
αθλητισμού. Προσέξετε: μην συγχέετε την επιδραστικότητα με εξωαγωνιστικά
κριτήρια. Σταρ έχουν υπάρξει άλλοι που κατέκτησαν αυτό το status με πολύ
μεγαλύτερη ευκολία. Ο Messi δεν είχε και δεν θα έχει ποτέ την ακτινοβολία
του Maradona, ο οποίος αποτελεί σύμβολο (και μετά θάνατον πλέον) και για
πολλούς μη ποδοσφαιρόφιλους για λόγους που έχουν να κάνουν με την
πληθωρική εξωαγωνιστική του υπόσταση, τις απόψεις του για θέματα
πολιτικά, κοινωνικά και το εν γένει lifestyle του.
Ο Messi δεν υπήρξε δεδομένα τόσο καθοριστικός για την εξέλιξη του
αθλήματος συγκριτικά με τον Jordan για το μπάσκετ. Το NBA όπως το
γνωρίζουμε σήμερα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τον MJ. Αλλά και σε
αντιπαραβολή με το αντίπαλο δέος, ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι ο Cristiano
είναι μια φιγούρα πιο αναγνωρίσιμη εκτός ποδοσφαίρου, μία προσωπικότητα
που της ήταν αναμφίβολα πιο έμφυτο να υιοθετήσει τη στόφα του σταρ και πιο
ευχάριστο να στέκεται στο επίκεντρο των προβολέων; Και πώς να μην
συμβαίνει αυτό τη στιγμή που ο Messi δυσκολεύεται να κάνει δήλωση σε
οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πέραν της μητρικής του;
Κοινή συνισταμένη των παραπάνω είναι η σκοπιά από την οποία
παρατηρούμε τα πρότυπα εκατομμυρίων παιδιών. Όταν περιορίσουμε την
εμβέλειά της αυστηρώς στα όρια του εκάστοτε αγωνιστικού χώρου, δεν
πρόκειται να βρούμε επιδραστικότερη παρουσία από τον βραχύσωμο
Αργεντινό. Τη στιγμή που υπάρχουν μονάχα 22 ζευγάρια πόδια και η
στρογγυλή θεά, το αλέγρο παιχνίδι του “κοντού” είναι η ατόφια αποτύπωση
της πεμπτουσίας του ποδοσφαίρου, σα να σου μιλάει η ίδια η μπάλα και
γεμάτη ικανοποίηση να παραδέχεται ότι μετά από σχεδόν 150 χρόνια ζωής του
σπορ και εκατομμυρίων διαφορετικών επίδοξων βιρτουόζων της, βρήκε τον
Μεσσία της, τον άνθρωπο που γεννήθηκε αποκλειστικά για αυτόν τον σκοπό.
Θα ορκιζόμουν ότι ο Messi δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο στη ζωή
του. Αντίστοιχα, όμως, θα έπραττα το ίδιο μετά βεβαιότητος για την one club
man ιδιότητά του και το σενάριο να έκλεινε σε λίγα χρόνια την καριέρα του
φορώντας τα αγαπημένα του blaugrana χρώματα. Κι αν αυτό δεν αποκλείεται
να συμβεί με ενδεχόμενη επιστροφή, το παραμύθι έχει σίγουρα δράκο πλέον.
Το βράδυ της επόμενης Κυριακής, Δεκαπενταύγουστο, το Camp Nou θα
ανοίξει τους προβολείς του για να υποδεχθούν οι Καταλανοί τη Real Sociedad
για την πρεμιέρα του φετινού ισπανικού πρωταθλήματος. Θα είναι η πρώτη
φορά μετά την 16η Οκτωβρίου του 2004 που η Barcelona δεν θα τον έχει στην
αποστολή της, όχι λόγω υποχρεώσεων με την εθνική, ούτε εξ’αιτίας ειδικής
αδείας, ούτε επειδή τραυματίστηκε ο Βασιλιάς, αλλά λόγω τραυματισμού της
ίδιας, λανθασμένων χειρισμών που δεν επιτρέπουν πλέον στην ομάδα και την
πόλη που τόσο μανιωδώς απεχθάνονται τη Βασιλεία και τους θεσμούς να
κρατήσουν κοντά τους τον άνθρωπο που τους έκανε να αναθεωρήσουν…
