Η σημερινή αναμέτρηση μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί αγωνιστικά φέτος να μην θυμίζει ότι συνηθίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια,αφού και η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης βρίσκονται σε μεταβατική φάση, τόσο οικονομικά όσο και διοικητικά και φυσικά απογυμνωμένοι απ’ τους πρόσφατους αστέρες που φόρεσαν τις φανέλες των δύο ομάδων, παρόλα αυτά το el clasico δεν είναι απλά ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι, αλλά η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων και διαφορετικών φιλοσοφιών. Είναι η στιγμή που τα πάντα σταματάνε και όλα περιστρέφονται γύρω από αυτό το παιχνίδι, που στο παρελθόν μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές, αμέτρητες συγκινήσεις και κορυφαίους ποδοσφαιριστές να παλεύουν για ένα και μόνο στόχο: τη νίκη. Σήμερα στις 17:15 όλος ο πλανήτης θα παρακολουθήσει ένα ακόμη επεισόδιο της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής κόντρας στον κόσμο… το Εl Clasico.
Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα αντιπροσωπεύουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους. Οι διαφορές τους ξεφεύγουν από τα καθαρά αθλητικά πλαίσια και έχουν σαφείς κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Η Ρεάλ, η ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας, ανέκαθεν αντιπροσώπευε τη βασιλική οικογένεια, την καθεστηκυία τάξη και τον συντηρητισμό. Η Μπαρτσελόνα απ’ την άλλη, το καμάρι της Καταλονίας, εκπροσωπούσε τον φιλελευθερισμό, την επανάσταση, την ανεξαρτησία. Είναι άλλωστε πασίγνωστοι οι αγώνες που κάνουν οι Καταλανοί εδώ και αιώνες για να ανεξαρτητοποιηθούν από την υπόλοιπη Ισπανία με την οποία δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση, αγώνες που συνεχίζονται μέχρι και στις μέρες μας.
Η άνοδος στην εξουσία του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο τη δεκαετία του ‘30, καλλιέργησε ακόμη περισσότερο την κόντρα και το μίσος ανάμεσα σε Καταλανούς και Καστιγιάνους. Είναι γνωστό πως ο Ισπανός στρατηγός απαγόρευσε τη χρήση κάθε τοπικής γλώσσας και διαλέκτου (καταλανικά, βασκικά κλπ), με τους Καταλανούς να βλέπουν τα παιχνίδια της Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου» ως τον μοναδικό τρόπο για να μιλήσουν τη γλώσσα τους και να εκφράσουν τις απόψεις τους. Στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου μάλιστα (17 Ιουλίου 1936-1 Απριλίου 1939), ο τότε πρόεδρος των «μπλαουγκράνα», Ζοσέπ Σουνιόλ, συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη από τα στρατεύματα του Φράνκο…Η πρώτη κόντρα των δύο ομάδων σε επίσημο παιχνίδι έλαβε χώρα στις 17 Φεβρουαρίου 1929 για το πρωτάθλημα, σε έναν αγώνα στον οποίο η Ρεάλ επικράτησε 2-1 μέσα στη Βαρκελώνη με δύο γκολ του Μορέρα, με τη «Μπάρτσα» απλά να μειώνει με σκόρερ τον Παρέρα.
Ο Ντι Στέφανο σαν ”μήλον της έριδος”:
Η κόντρα φούντωσε για τα καλά στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν οι δύο ομάδες «κονταροχτυπήθηκαν» για τα μάτια ενός και μόνο ποδοσφαιριστή, του σπουδαίου Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Ο Αργεντινός επιθετικός είχε πραγματοποιήσει εξαιρετικές εμφανίσεις με τη φανέλα των Μιγιονάριος της Μπογκοτά, στην οποία είχε μετακινηθεί από τη Ρίβερ Πλέιτ λόγω της απεργίας που είχαν κηρύξει οι παίκτες στην Αργεντινή. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ ήθελαν όσο τίποτε να τον εντάξουν στο δυναμικό τους και όσο κι αν ακούγεται παράξενο το πέτυχαν και οι δύο, αφού λόγω της σύγχυσης που υπήρχε με τα δικαιώματα του παίκτη, αναφορικά με το αν αυτά ανήκαν στη Ρίβερ ή στους Μιγιονάριος, ο ίδιος παρουσιαζόταν να έχει συμφωνήσει και με τις δύο ομάδες!
Μετά το χάος που δημιουργήθηκε, η FIFA παρενέβη και πρότεινε μια σχετικά δίκαιη λύση: να χρησιμοποιούν και οι δυο ομάδες τον ποδοσφαιριστή εναλλάξ κάθε σεζόν! Τελικά, η Μπαρτσελόνα ήταν αυτή που αποχώρησε από τη διεκδίκηση του Ντι Στέφανο και ο παίκτης κατέληξε εξ ολοκλήρου στη Ρεάλ, σε μια κίνηση που άλλαξε την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αφού η «ξανθιά σαΐτα» ήταν ο πρωταγωνιστής εκείνης της μεγάλης ομάδας της «βασίλισσας» που κατέκτησε μεταξύ πολλών τίτλων στην Ισπανία και τα πέντε πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών της ιστορίας (1956-1960), κυριεύοντας την Ευρώπη. Πολλοί πάντως λένε πως οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα εξαναγκάστηκαν από τον Φράνκο ώστε να κάνουν πίσω στην υπόθεση αυτή, κάτι που φυσικά αρνείται η πλευρά των «μερένχες».
Οι μεγαλύτερες νίκες:
Είναι πάντα ένα ξεχωριστό συναίσθημα όταν νικάς τον αιώνιο αντίπαλό σου σε ένα ντέρμπι, πόσο μάλλον όταν το κάνεις με εμφατικό τρόπο. Στα ενενήντα σχεδόν χρόνια μονομαχιών τους, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα έχουν καταφέρει αρκετές φορές να επικρατήσουν με πολλά γκολ διαφορά η μία της άλλης. Η νίκη με τη μεγαλύτερη διαφορά ανήκει στη «βασίλισσα», η οποία εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 19 Ιουνίου 1943, είχε κατατροπώσει με το απίστευτο 11-1 τους Καταλανούς σε παιχνίδι για το Κύπελλο Ισπανίας. Οι «μερένχες» έχουν και το ρεκόρ της μεγαλύτερης νίκης σε επίπεδο πρωταθλήματος, το 8-2 του 1935, ενώ το 1949 είχαν επικρατήσει με 6-1. Ακόμη, η Ρεάλ έχει νικήσει με 5-0 τη μεγάλη της αντίπαλο τόσο το 1953 όσο και το 1995 με χατ τρικ του Ζαμοράνο, ενώ μια νίκη που μνημονεύεται μέχρι σήμερα είναι το 4-0 στον τελικό του Κυπέλλου το 1974.
Με τη σειρά της η Μπαρτσελόνα έχει να επιδείξει ένα 7-2 το 1950 και ένα 6-1 επτά χρόνια αργότερα, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχει επικρατήσει με 5-0 της μεγάλης της αντιπάλου, όπως το 1935, το 1945, το 1974 όταν «άλωσε» το «Μπερναμπέου» με τον Γιόχαν Κρόιφ στο δυναμικό της, το 1994 με τον Κρόιφ προπονητή και τον Ρομάριο να κάνει χατ τρικ αλλά και το 2010, στο πρώτο clasico του Μουρίνιο ως προπονητή της Ρεάλ και σε μια απ’ τις χειρότερες βραδιές στην προπονητική καριέρα του Πορτογάλου τεχνικού. Φυσικά, ξεχωριστή θέση στην ιστορία των αναμετρήσεων κατέχει εκείνο το 6-2 με το οποίο η ομάδα του Γκουαρντιόλα τότε είχε ταπεινώσει τη Ρεάλ μέσα στη Μαδρίτη το 2009 αλλά και η τελευταία ευρεία νίκη των «μερένχες», εκείνο το 4-1 ένα χρόνο νωρίτερα, με τους παίκτες της Μπαρτσελόνα να κάνουν το περίφημο «pasillo» στους αντιπάλους τους πριν την έναρξη της αναμέτρησης, μιας και η «βασίλισσα» ήταν ήδη πρωταθλήτρια.
Αυτοί που έπαιξαν και στις 2 ομάδες:
Παρά τη μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, δεν είναι λίγοι οι ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει τη φανέλα και των δύο ομάδων, είτε έχοντας πάρει απευθείας μεταγραφή από τον έναν στον άλλο σύλλογο, είτε παίζοντας ενδιάμεσα σε άλλες ομάδες. Όπως είναι φυσικό, κάποιες μετακινήσεις προκάλεσαν αντιδράσεις, με κορυφαίο παράδειγμα αυτό του Λούις Φίγκο το καλοκαίρι του 2000, όταν ο Πορτογάλος άφησε τους Καταλανούς για να γίνει ο πρώτος «galactico» της εποχής Φλορεντίνο Πέρεθ στη Ρεάλ. Από ίνδαλμα για τους φίλους των «μπλαουγκράνα» έγινε προδότης, ενώ στην επιστροφή του στο «Καμπ Νου» ως παίκτης της «βασίλισσας», παρά τα ισχυρά μέτρα προστασίας οι οπαδοί του πέταξαν κέρματα, ένα μπουκάλι ουίσκι και μια… γουρουνοκεφαλή! Για τη Μπαρτσελόνα η ιστορία επαναλαμβανόταν, αφού στο παρελθόν είχε χάσει από τη μεγάλη της αντίπαλο παίκτες όπως ο Μπερντ Σούστερ (1988) και ο Μίκαελ Λάουντρουπ (1994).
Συνολικά 32 παίκτες έχουν αγωνιστεί και για τις δύο ομάδες. Οι περισσότεροι φόρεσαν πρώτα τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και έπειτα της Ρεάλ: Αλμπένιθ, Κιράντε, Αλμπένιθ, Κομαμάλα, Ροζίτσκι, Θαμόρα, Σαμιτιέρ, Ναβάρο, Τεχάδα, Εβαρίστο, Γκιβέρτς, Σούστερ, Μίλα, Νάντο, Λάουντρουπ, Σολέρ, Φίγκο, Θελάδες, Ρονάλντο και Σαβιόλα. Το αντίθετο δρομολόγιο έχουν κάνει οι εξής: Λιθαράγα, Ιλάριο, Περέδα, Μουλέ, Αμαδόρ, Χάτζι, Λοπετέγκι, Προσινέτσκι, Ενρίκε, Ντάνι, Πέρεθ και Ετό.
Το σίγουρο είναι πως όποια και αν είναι η αγωνιστική κατάσταση των δύο ομάδων και τα οικονομικά των δύο συλλόγων και όσες μονάδες δημοφιλίας να χάνει η La Liga λόγο αποχώρησης των πιο βαρύγδουπων ονομάτων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου για άλλα ξένα πρωταθλήματα,δυό φορές τον χρόνο τέτοια μέρα σε Βαρκελώνη και Μαδρίτη αλλά και σε όλη την Ισπανία και την Ευρώπη τα πάντα θα σταματούν για δύο ώρες που θα κρίνουν το γόητρο δύο διαφορετικών κόσμων στην Ισπανία. Τον απόλυτο ”Ισπανικό Εμφύλιο…”.
Λάμπρος Παπαδής – Αρθρογράφος – Πολιτικός Συντάκτης
