Για τον φετινό ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ τι να πει κανείς… Λες και γύρισε ένας διακόπτης μετά την αποχώρηση Αμπέλ Φερέιρα και η ομάδα που απέκλεισε εν μέσω καλοκαιριού Μπεσίκτας και Μπενφίκα έχασε αυτό το κάτι που είχε. Μπορεί ο Πορτογάλος πρώην κόουτς του Δικεφάλου να δέχτηκε-δικαίως ίσως ως ένα σημείο-έντονη κριτική για τις επιλογές του αλλά ήταν εξόχως αποτελεσματικός.
Στον ένα χρόνο και κάτι που έμεινε στον πάγκο των ασπρόμαυρων είχε να διαχειριστεί ένα σύνολο παικτών που στην πλειοψηφία τους δεν ήταν δικές του επιλογές. Παρέλαβε δηλαδή μία έτοιμη ομάδα. Και τι ομάδα, αυτή που ακόμα ήταν μεθυσμένη από τα πανηγύρια του νταμπλ και του αήττητου πρωταθλήματος της προηγούμενης σεζόν. Ομάδα που σου έδινε την αίσθηση ότι αυτή η “Huge quality” και η “Mentality” που επικαλούταν και για την οποία περηφανευόταν-όχι άδικα-ο πρώην τεχνικός Ρασβάν Λουτσέσκου θα κρατούσε χρόνια πολλά. Και δεν είναι ευχή αυτό για τα σημερινά γενέθλια του Συλλόγου! Αλλά η εικόνα που είχε η ομάδα μέχρι να αρχίσει να μπαίνει στα καλούπια και στα νέα ήθη, έθιμα και συστήματα που έφερε ο Φερέιρα. Το τρομερό αήττητο σταμάτησε στο Νο52 και από τότε άρχισε να φαίνεται ότι χάθηκε η μαγεία που οδήγησε την ομάδα στις επιτυχίες όχι μόνο του 2019 αλλά και των 2-3 προηγούμενων ετών.
Ο Πασχαλάκης δεν ήταν πια ο Σούπερμαν που κατέβαζε ρολά όπως είχαν κατεβάσει τα μαγαζιά μέχρι σήμερα και έχασε τη φανέλα βασικού που είχε πάρει σπίτι του. Αλλά και πολλά άλλα βασικά και μη γρανάζια της ασπρόμαυρης μηχανής έδειξαν να θέλουν σέρβις. Η αλλαγή συστήματος δεν ταίριαξε ποτέ σε εκείνη την ομάδα. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τον εξωαγωνιστικό πόλεμο που δεχόταν ο ΠΑΟΚ από τις αρχές του 2020 ενώ ακόμα ήταν πρωτοπόρος στο περσινό(2019-20) πρωτάθλημα δε θέλει και πολύ για να αρχίσει να απομακρύνεται το όνειρο του δεύτερου συνεχόμενου τίτλου. Οι παίκτες άρχισαν να χάνουν την αυτοσυγκέντρωσή τους και τα αποτελέσματα έφερναν τον Ολυμπιακό να απομακρύνεται στη βαθμολογία. Με κάποιο τρόπο όμως ο ΠΑΟΚ κατάφερε να σώσει στο τέλος τη χρονιά, έστω και χωρίς να πάρει κάποιον τίτλο μετά από τρεις συνεχόμενες σεζον γεμάτες επιτυχίες και να τερματίσει στη δεύτερη θέση πίσω μόνο από τον Ολυμπιακό. Ο τελευταίος με τον ΠΑΟΚ αποδυναμωμένο μάλλον έπαιζε χωρίς αντίπαλο.
Για να φτάσουμε στη φετινή χρονιά(2020-21) με τη λαϊκή απαίτηση να γίνεται πράξη και τον Πάμπλο Γκαρσία να αναβαθμίζεται από την υπερ-επιτυχημένη Κ19 και να αναλαμβάνει χρέη πρώτου προπονητή στη μεγάλη ομάδα την 7η αγωνιστική. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν θετικά και το κλίμα εξαιρετικό. Η αναμενόμενη όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται κοιλιά της ομάδας δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της. Η γκρίνια και η εσωστρέφεια παρουσιάστηκαν για άλλη μια φορά στους φίλους του ΠΑΟΚ αλλά ήταν φανερό κάτι παράδοξο αγωνιστικά. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα στατιστικά των αγώνων του Δικεφάλου από την αρχή της σεζόν θα δει ότι ενώ οι αριθμοί είναι χαρακτηριστικά με το μέρος των ασπρόμαυρων, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τις τελικές που δημιουργεί και με αυτές που δέχεται, τα αποτελέσματα των αγώνων είναι κόντρα σε κάθε λογική! Όταν έχεις Μ.Ο. τελικών προσπαθειών στην αντίπαλη εστία γύρω στις 15 και οι αντίστοιχες στη δικιά σου εστία είναι… 1-2, τότε σκορ του τύπου ήττα με 2-0, 2-1 ή έστω ισοπαλία που ερχόντουσαν, σου φαίνονται τουλάχιστον παράλογα. Έχοντας στο μυαλό σου και τις φάσεις του κάθε ματς. Και πρόκειται για σύμπτωση επαναλαμβανόμενη που όπως λέει και ο λαός μας παύει να είναι σύμπτωση από ένα σημείο και μετά.
Το θέμα είναι αν πρόκειται για χαρακίρι, τάσεις αυτοκτονίας της ομάδας ή απλά για κακό σχεδιασμό από την εποχή του καλοκαιριού και τις επιλογές του πρώην πια τεχνικού διευθυντή Όλαφ Ρέμπε. Ο Γερμανός δέχτηκε ουκ ολίγες αρνητικές κριτικές για τους παίκτες που έφερε στην Τούμπα, κάποιοι από τους οποίους δόθηκαν μάλιστα δανεικοί μην έχοντας βοηθήσει τον ΠΑΟΚ στο ελάχιστο. Ο επόμενος που θα αναλάβει το συγκεκριμένο πόστο θα πρέπει να ξέρει σίγουρα ότι είναι μια καρέκλα όχι ηλεκτρική αλλά σίγουρα όχι και πολύ άνετη… Ίδωμεν!
