Η Εθνική Ομάδα ταξίδεψε στη Μονς για τον αγώνα με το Βέλγιο με ένα τεράστιο πρέπει να αιωρείται ανάμεσα στα μέλη της.Αυτό το πρέπει ήταν που κόντεψε να τα καταστρέψει όλα.Όμως τελικά πήγαν όλα καλά.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε εξ’ αρχής σημαδέψει τον συγκεκριμένο αγώνα από το “παράθυρο” του Νοεμβρίου,διότι πολύ απλά σε αυτόν είχε πολύ περισσότερες πιθανότητες νικης σε αντίθεση με τον αγώνα με τους Λετονούς.Οι παίκτες της Ευρωλίγκας έφεραν μαζί τους την απαραίτητη αυτοπεποίθηση και τεχνογνωσία όσον αφορά το πώς κερδίζονται τα “must win” παιχνίδια σαν το χθεσινοβραδινό.Αυτό,βέβαια δεν ήταν εγγύηση ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια του αγώνα για ένα “εύκολο” παιχνίδι.
Οι παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη ξεκίνησαν τον αγώνα με τις άμυνες να βγαίνουν αλλά τα σουτ να μη μπαίνουν οπότε η διαφορά βρισκόταν συνεχώς πιο κοντά στην ισοπαλία παρά στην δημιουργία μεγάλης απόστασης από μια εκ των δύο ομάδων.Αυτό ίσχυσε σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο με το 34-31 υπέρ του Βελγίου στο τέλος του 20λεπτου να είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα.Μπαίνοντας λοιπόν στο δεύτερο μισό όλοι στη ελληνική ομάδα αισθάνονταν και πάλι το άγχος της εκκίνησης,διότι οι Φιλιππίνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο αν και φαίνονταν πια πιο κοντά (20 λεπτα/δύο πόντοι διάφορα) υπήρχε μια παράμετρος που έκανε το τοπίο να “θολώνει” (πολλά χαμένα σουτ).Τα πράγματα,ετυχώς,άλλαξαν στο δεύτερο ημίχρονο.Από τη μια,βρέθηκε “αντίδοτο” για τον καυτό Ομπασοχάν των 20 πόντων στα πρώτα 20 λεπτά.Από την άλλη στην επίθεση βρέθηκε ο παίκτης που θα τράβαγε “κουπί” και ήταν ο απολύτως κατάλληλος για αυτό.
Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης,που μετά από τον αγώνα με τη Γερμανία στο Eurobasket βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση,εμφανίστηκε και πάλι έτοιμος να βγει μπροστά και να κάνει αυτό που χρειάζεται για τη νίκη.Πρώτα έβαλε τρίποντα και η ομάδα του 1/10 στο ημίχρονο ξαφνικά ευστόχησε σε 5 συνεχόμενα με τα τέσσερα να προέρχονται από τον Λαρεντζάκη και ένα από τον Τσαλμπούρη.Έπειτα,έπαιξε τρομερή άμυνα στον Ομπασοχάν και του επέτρεψε να βάλει μόνο 10 πόντους στο δεύτερο μέρος.Πάνω στον Βέλγο μάλιστα είχε και την τελευταία εκπληκτική του άμυνα όπου σφράγισε τη νίκη και το εισιτήριο της Ελλάδας για Φιλιππίνες αλλά και τον αγώνα ως “δικό του” στη συλλογική μνήμη.
Καταλήγοντας θα λέγαμε ότι η Ελλάδα πήρε την πρόκριση ξεκάθαρα με τον δικό της τρόπο.Χρειάστηκε δηλαδή “σκυλίσια” άμυνα και πολύ ιδρώτα και πίεση για να τα καταφέρει.
Φιλιππίνες ερχόμαστε!!
Υ.Γ.:Η εικόνα του άρθρου είναι τα παιδιά των “παραθύρων”.Αυτά τα παιδιά που υπέμειναν πολλά,που δεν θα μπορούσαν να φορέσουν το εθνόσημο αλλιώς και που γι’ αυτό είναι εκεί σε κάθε κάλεσμα.Η πρόκριση πρώτα και πάνω από όλα ανήκει σε αυτούς.Σας ευχαριστούμε.Τα λέμε σύντομα.
