Αν υπήρχε κουβέντα για τον GOAT των προπονητών σίγουρα ο Πεπ Γκουαρντιόλα θα ήταν ένα από τα ονόματα που θα κατείχαν μια από τις πρώτες θέσεις στη συζήτηση που δεν χωράει και πολλούς
Οι συζητήσεις για τον καλύτερο όλων αποτελούν συχνό φαινόμενο σε κάθε μια από τις εκφάνσεις του αθλητισμού. Για παράδειγμα, μέχρι πρότινος η συζήτηση που ταλάνιζε το χώρο του ποδοσφαίρου ήταν αυτή που ξεκινούσε με το ερώτημα “Είναι ο Μέσι καλύτερος από τον Ρονάλντο, τον Μαραντόνα και τον Πελέ;”. Μέχρι που ο Αργεντίνος κατέκτησε το Μουντιάλ πριν από λίγους μήνες στο Κατάρ και έβαλε τέλος στο προαναφερθέν ερώτημα.
Αντίστοιχα στο χώρο του Μπάσκετ υπάρχει το “Λεμπρόν ή MJ;” το οποίο ακόμα δεν έχει βρει απάντηση και ίσως να απασχολήσει το άθλημα για λίγο καιρό ακόμα.
Βέβαια πέρα από τις δύο αυτές περιπτώσεις υπάρχει και ένα δίλημμα που είτε δεν πρόλαβε να προκύψει είτε ακόμα και αν προέκυψε δεν πήρε την έκταση των υπολοίπων και αυτό αφορά το ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Μέχρι το 2008 η απάντηση “Σερ Άλεξ Φέργκιουσον” δε σήκωνε αμφισβήτηση. Όμως τότε ήταν που εμφανίστηκε στην μεγάλη σκηνή ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ένας πρώην μέσος της Μπαρτσελόνα που σαν ποδοσφαιριστής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο ή τέλος πάντων δεν ήταν αυτό που μετέπειτα αποδείχθηκε ότι είναι σαν προπονητής. Ιδιοφυία.
Ο Καταλανός, μαθητής του Κρόιφ από τη συμπόρευση τους στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 στη Βαρκελώνη, εισήλθε στο κορυφαίο επίπεδο της προπονητικής έχοντας μόνο ένα χρόνο προϋπηρεσία στον πάγκο της Μπαρτσελόνα Β. Αυτό καθιστούσε την επιλογή του, για τον πάγκο της Μπαρτσελόνα που ακολούθησε, ριψοκίνδυνη για τον σύλλογο και για τον ίδιο. Αφού σε περίπτωση αποτυχίας το χάντικαπ που θα είχε να καλύψει ο δαιμόνιος Πεπ για να επιστρέψει στην κορυφή θα ήταν μεγάλο.
Ευτυχώς για αυτόν όμως τα πράγματα στον πάγκο της αγαπημένης του Μπάρτσα δεν πήγαν απλά καλά, αλλά εξαιρετικά. Το πασίγνωστο πια “tiki – taka” γύρω από το οποίο δομήθηκε η ομάδα της Βαρκελώνης αλλά και η εθνική Ισπανίας απέδωσε τα μέγιστα από την πρώτη κιόλας σεζόν που εφαρμόστηκε. Το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το Champions League πανηγυρίστηκαν δέοντος στην καρδιά της Καταλονίας. Treble με την πρώτη για τον Πεπ που τότε πίστευαν όλοι πως κέρδισε λαχείο. Αλλά όπως αποδείχθηκε πολύ σύντομα, αυτό συνέβη στο ποδόσφαιρο, το οποίο εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε τον άπειρο Πεπ να κατατροπώνει τον σπουδαίο Σερ Άλεξ και να πετυχαίνει στην πρώτη του σεζόν κάτι για το οποίο εκείνος χρειάστηκε 13 χρόνια.
Οι ενδείξεις λοιπόν ήταν εκεί. Κάτι σπουδαίο ερχόταν. Ακολούθησαν πρωταθληματα και Κύπελλα στην Ισπανία, το ίδιο και στη Γερμανία και στην Αγγλία όπου βρίσκεται σήμερα ο Πεπ. Το Champions League όμως δεν ξαναρχόταν. Ήταν αυτό που έλειπε για να του δώσει την κορυφή των κορυφών. Αυτή που “καβαλούν” οι εκλεκτοί.
Όλα αυτά μέχρι χθες. Διότι χθες ηρθε. 14 χρόνια προσμονής και προσπάθειας ανταμείφθηκαν με ένα δεύτερο treble και την υποσημείωση πως μόνο εκείνος τα έχει καταφερει. Χρειάστηκε βέβαια να δημιουργήσει σχεδόν απ’ το μηδέν μια νέα Μπαρτσελόνα, μια ακόμα ομάδα που έγινε από τα χέρια του με προορισμό όχι μόνο τους τίτλους αλλά την αιωνιότητα.
Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκε η απάντηση στο ποιος είναι ο καλύτερος στο τομέα της προπονητικής στο ποδόσφαιρο και αυτός δεν είναι άλλος από τον Πεπ Γκουαρντιόλα, προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι που τελικά επιβλήθηκε του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
