Από τη στιγμή που ο Γιούργκεν Κλοπ ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τη Λίβερπουλ στο τέλος της σεζόν γνωρίζαμε όλοι ότι κάθε ευκαιρία Γερμανού προπονητή να διεκδικήσει ένα τρόπαιο θα ήταν ακραία φορτισμένη συναισθηματικά. Ακριβώς όπως συνέβη τόσο στα 120 λεπτά του αγώνα αλλά και μετά το τέλος αυτού. Στους καθηλωτικούς πανηγυρισμούς που παίκτες, προπονητές και λοιπό “κόκκινο” προσωπικό μας έδωσαν άλλο ένα “one of a kind” “κομμάτι” σε ότι έχει να κάνει με τη σχέση τους.
Πριν όμως σταθούμε με λεπτομέρεια στο τέλος, πάμε να δούμε από την αρχή τι έγινε στα 7.200 δευτερόλεπτα του ματς που έδωσε σε όλους όσους “πεινούσαμε”για ποδόσφαιρο ακριβώς αυτό που ζητούσε επίμονα ο οργανισμός μας.
“Κόκκινοι” και “μπλε” παρατάχθηκαν στο “ιερατείο” του παγκόσμιου ποδοσφαίρου προκειμένου να διεκδικήσουν το πρώτο τρόπαιο της σεζόν. Σε μια στιγμή όπου τέμνονταν μετά από καιρό δύο άκρως διαφορετικές πορείες με καταστροφικό ή θριαμβευτικό αντίκτυπο για την καθεμία αντίστοιχα. Καθώς, η μεν Λίβερπουλ πήγε στο “Wembley” ως πρώτη στην Premier League, παρούσα στη φάση των 16 του Europa League και στην πέμπτη φάση του FA Cup. Ενώ η Τσέλσι πέρα από την ίδια φάση στο Κύπελλο απέχει δέκα θέσεις στο πρωτάθλημα αλλά και από την Ευρώπη.
Το ματς
Το παιχνίδι ξεκίνησε με τα πρώτα πρώτα λεπτά να έχουν κάποια σουτ προς τις δύο εστίες αλλά ακίνδυνα για τους τερματοφύλακες. Όμως δεν άργησε και η στιγμή που αυτό άλλαξε. Αφού στο 14′ ήρθε το πρώτο απειλητικό σουτ από πλευράς “reds” και Λουίζ Ντίαζ, ο οποίος ανάγκασε τον Πέτροβιτς να πέσει στη δεξιά του γωνία και απομακρύνει τον κίνδυνο. Για να έρθει έξι λεπτά μετά η σειρά του Κέλεχερ που απέκρουσε το πρώτο τετ α τετ της βραδιάς απέναντι στον Γκάλαχερ έξι λεπτά μετά και δώδεκα πριν γκολ – οφσάιντ χιλιοστών του Στέρλινγκ στο 32′. Εκεί όπου τα πάντα χάλασε το μυαλό του Φαν Ντάικ και η αυτοσυγκράτηση του Κονατέ που συνδυάστηκαν και εξέθεσαν τον Τζάκσον που βέβαια στην εξέλιξη της φάσης γύρισε μαεστρικά τη μπάλα προς τον Άγγλο ποδοσφαιριστή. Για να πέσει η αυλαία του πρώτου ημιχρόνου με το δοκάρι του Γκάκπο στο 40′.
Περνώντας τώρα στο δεύτερο ημίχρονο όπου είναι η Λίβερπουλ αυτή που έχει τη δική της στιγμή με το VAR. Όταν ο Φαν Ντάικ πήρε την κεφαλιά σε φάουλ που εκτελέστηκε από αριστερά, αλλά όλα ματαιώθηκαν λόγω ακόμα ενός οφσάιντ λίγων χιλιοστών το οποίο θα μπορούσε να είναι και επιθετικό φάουλ στην αρχή της φάσης. Για να έρθει λίγο αργότερα η ώρα ο Ντισασί να βρεθεί προ της ευθύνης ενός εύκολου “tap in” το οποίο δεν έγινε ποτέ κρατώντας τα πάντα στο μηδέν. Σκιαγραφώντας με αυτόν τον τρόπο την τριπλέτα σημαντικών ευκαιριών των “Λονδρέζων” που συνεχίστηκε με ένα δοκάρι και ένα χαμένο τετ α τετ του Γκάλαχερ που σε διάστημα εννέα λεπτών “εξύμνησε” το ίδιο πολύ την ατυχία και την απροσεξία στέλνοντας τα πάντα στην παράταση.
Εκεί όπου η πίεση και για τις δύο πλευρές αυξήθηκε δημιουργώντας εν τέλει έναν “κόκκινο χείμαρρο” που εκφράστηκε από τα κεφάλια του Ντανς στο 93′, του Έλιοτ στο 114′ και του Φαν Ντάικ στο 118′ που επιτέλους έλυσε τον “γρίφο” μετά από μια εξαιρετική εκτέλεση κόρνερ του Τσιμίκα που βοήθησε με τα πόδια του και το μυαλό του να κριθεί ένας ακόμα “κόκκινος” τίτλος. Ο τέταρτος του Σερραίου αριστερού Μπακ και όγδοος του θρυλικού προπονητή του και δέκατος της ομάδας στον θεσμό.
Εξέλιξη που δημιούργησε πολύ δυνατές ποδοσφαιρικές εικόνες. Όπως για παράδειγμα η σφιχτή αγκαλιά Κλοπ – Τσιμι με το σφύριγμα της λήξης ή το τραγούδι όλων των ανθρώπων του οργανισμού με το κόσμο της ομάδας που βρισκόταν στο “Wembley”. Κι αν δεν σας φτάνουν αυτά, υπάρχει και η πολύ συμβολική στιγμή με τον Φαν Ντάικ να σηκώνει το τρόπαιο εξ ημισείας με τον “Κλόπο” εκφράζοντας με το ένα χέρι την ευγνωμοσύνη, ενώ ο Δυτικοευρωπαίος εξέφρασε από την πλευρά του την αρχή ενός ενδοξότατου όπως προοιωνίζεται τέλους. Κι ας έχει στην άκρη πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές με πατερίτσες και χώρους που καλύπτουν “κοκκιναναθρεμμένοι” αμούστακοι “teenager”.
“One down, three to go” λοιπόν για την ιστορική ομάδα της βόρειας Αγγλίας που απολαμβάνει όσα αξιώνει και λόγω του προϋπάρχοντος εαυτού της, ο οποίος ακόμα και όταν εμφανίζεται σαν τη σκιά ρίχνει στο καναβάτσο ομάδες όπως η Τσέλσι. Που μοιάζουν σαν πιο ακριβοπληρωμένες εκδοχές της περίφημης ελληνικής ταινίας και πλέον ρητού “Ηλία ριχ’ το”.
Δείτε ακόμη:
Carabao Cup: Τα αποτελέσματα των δεύτερων ημιτελικών και το ζευγάρι του μεγάλου τελικού
