Ίσως η ξαφνική ανακοίνωση του Βασίλη Σπανούλη να μην ήταν τόσο κεραυνός εν αιθρία και ίσως ακόμα να είμαι από τους λίγους που πιστεύω ότι είχε μια γεμάτη καριέρα, καθώς από χθες βλέπω και διαβάζω διαφορά ποσταρίσματα και αφιερώσεις για την ξαφνική απόφαση του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση…
Δεν θα ήθελα να αναλωθώ στο να γράψω ένα τεχνικό άρθρο για τον ίδιο καθώς ιδιαίτερος γνωστής του Μπάσκετ δεν είμαι και ούτε θέλω να το παίξω ειδικός και εδώ απλά θέλω να καταγράψω την γνώμη μου και όσα διαμόρφωσε στο μυαλό και στην ψυχή μου ο ίδιος ο Kill Bill… Αρχικά για μένα που μεγάλωσα με Μουλαομέροβιτς και Σακίλ Ο΄Νίλ και μετά μια παύση για χρόνια η περίπτωση του Σπανούλη στις πρώτες του εμφανίσεις και στα πρώτα του βήματα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που με εξέπληττε συνέχεια όμως… Όταν ξεκίνησε η ρήξη με τον Παναθηναϊκό και πριν ακόμα φύγει για το λιμάνι αυτό που προσπαθούσα να καταλάβω ήταν αν όλα αυτά τα οποία έλεγαν περί “Φράγκο Kill Bill” και πόσα άλλα αν ίσχυαν… Έβλεπα συνεντεύξεις του, παρακολουθούσα τις δηλώσεις του, άρχισα να ξαναβλέπω τα παιχνίδια του με την φανέλα του Παναθηναϊκού και κατάλαβα καιρό αργότερα όταν ντύθηκε στα Ερυθρόλευκα ότι δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν τίμιο εργάτη και έναν τίμιο επαγγελματία… Έναν Αρχηγό που δούλευε ίσως και πιο πολύ απ’ όλους στην προπόνηση και συνεχώς βελτίωνε το φονικό όπλο που είχε στα χέρια του… Το τρίποντο!!!
Άραγε σε πόσους από εμάς δεν κόπηκε η ανάσα και φορά που στο Beat Buzzer δοκίμαζε για τρεις πόντους..;;; Ναι και τότε τον παραδέχτηκα γιατί κατάλαβα ότι έβαζε μπροστά πάντα τον ιδρώτα που έβγαζε η φανέλα, το καθαρό μυαλό και το γεγονός ότι στα δύσκολα ματς δεν κρυβόταν για να μην πάρει πάσα αλλά σήκωνε την ομάδα πάνω του, έβγαζε την σωστή πάσα και ασίστ και πολλές φορές στο τέλος έριχνε και το κρίσιμο τελευταίο ”τούβλο… ”.
Ναι με όλο αυτό το ταλέντο και όλη αυτή την σκληρή δουλειά και την αφοσίωση στο Μπάσκετ ο Βασίλης Σπανούλης υπερδικαιολογημένα κατά την άποψή μου δεν δέχτηκε και δεν συμβιβάστηκε στο να είναι το Νο2 πουθενά και πότε στην καριέρα του… Δεν δέχτηκε ποτέ να ζει στην σκιά κανενός και ήθελε να αποδεικνύει συνεχώς γιατί αξίζει να είναι αφίσα στα παιδικά δωμάτια η’ Screensaver κ’ wallpaper στα κινητά και τους υπολογιστές…Ήταν για μένα ο λόγος που θα διαφωνούσαμε στην παρέα μου για το τι θέση τελικά παίζει, γιατί πήγε στον Ολυμπιακό και ο λόγος που σε διάφορα καφέ τις ημέρες των τελικών τα τρίποντα του και στα αυτάκια μέσα στο ΟΑΚΑ έφευγαν μπύρες και καφέδες από τα τραπέζια είτε από χαρά είτε από νεύρα…
Στο τέλος όμως αυτό το οποίο μένει και έμεινε είναι ο θαυμασμός από εχθρούς και φίλους και η αγάπη για όσους έγινε είτε όνειρο είτε εφιάλτης…Και το μόνο ίσως που αξίζει σαν τελευταία ηχώ και κλείσιμο της αυλαίας ίσως να ναι το σύνθημα που πάει ρυθμικά… “Βααασιιίληης Σπαανουυύληηηςςς…. Βααασιιίληης Σπααανουύλληηςςς…”.
