Πάντα της άρεσε το μπάσκετ αλλά ξεκίνησε να παίζει σε ομάδα, όταν ήταν στο λύκειο (16 ετών).Ξεκίνησε στην τοπική ομάδα της περιοχής της, στον Λ.Φ.Μ. Αχαρνής το 2014.Έπαιξε για μισό χρόνο με την ομάδα των κορασίδων και μετά έκανε την μετάβασή της στο γυναικείο τμήμα.Εκεί έπαιξε 1 χρόνο (2015) και κατάφερε να πάρει το Κύπελλο και να ανέβει κατηγορία, ενώ το 2016 πήρε μεταγραφή στην Φ.Ο.Τ. Χαλανδρίου (Α ΕΣΚΑ).
Εκείνη την χρονιά όμως λόγω των Πανελλαδικών εξετάσεων σταμάτησε το μπάσκετ μετά τα Χριστούγεννα.Με το τέλος των Πανελλαδικών εξετάσεων, οι συμπαίκτριες της είδαν πως έχει ταλέντο και ότι μπορεί να φτάσει ψηλά και έτσι την έφεραν σε επαφή με έναν προπονητή, ο οποίος της εξήγησε ότι εάν δούλευε σκληρά μαζί του για 1 χρόνο, θα την έστελνε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.Οπότε αμέσως μετά τις Πανελλήνιες ξεκίνησε ένας πολύ δύσκολος ενάμισης χρόνος με πρωινές προπονήσεις, βάρη, μαθήματα Αγγλικών, αλλά και βραδινές προπονήσεις.Ακριβώς επειδή ήταν τόσο δύσκολο και απαιτητικό το πρόγραμμα της, αποφάσισε να επιστρέψει και να αγωνιστεί ξανά με τον Λ.Φ.Μ. Αχαρνής (2017).Εκείνη η χρόνια ήταν αρκετά επιτυχής για την ίδια, καθώς βγήκε 2η σκόρερ σε όλο το πρωτάθλημα.Τον Μάιο του 2018 ήρθε η υποτροφία από το Roberts Wesleyan College, με το οποίο κιόλας υπέγραψε.Υπήρχαν αρκετές προτάσεις από διαφορά κολέγια της Αμερικής, 1ης & 2ης κατηγορίας, αλλά αποφασίσε μαζί με τον προπονητή της, ότι το Roberts Wesleyan College ήταν η καλύτερη επιλογή.Και δεν έπεσαν έξω…
Ο «Αθλητικός Κόσμος» έχει την τιμή & τη χαρά να φιλοξενεί την Δήμητρα Γκιζάνη, μία εξαιρετική καλαθοσφαιρίστρια που αγωνίζεται στις ΗΠΑ με την ομάδα των RedHawks και καθημερινά κάνει περήφανη την Ελλάδα με τις προσωπικές, αλλά και ομαδικές επιτυχίες της.Η 22χρονη σέντερ (ύψους 1.92μ.) από την Χαλκίδα, παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στο site μας και μας μίλησε για την «πορτοκαλί θεά», για το επίπεδο του Αμερικάνικου μπάσκετ, αλλά και για το πως φαντάζεται τον εαυτό της στο μέλλον.
1) Πόσο σημαντικό είναι το μπάσκετ στη ζωή σου;
«Το μπάσκετ αποτελεί ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου.Όσο απαιτητικό και εάν γίνεται, όσες θυσίες και εάν πρέπει να κάνω δεν το μετανιώνω γιατί του έχω και μου έχει δώσει πάρα πολλά.Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός γηπέδων.Είναι κάτι που αγαπώ και θα συνεχίσω να το κάνω για όσο αντέξω».
2) Φέτος γράψατε ιστορία με την ομάδα των Redhawks στο Roberts Wesleyan College, καθώς για 1η φορά νικήσατε στον τελικό του πρωταθλήματος και πήρατε το εισιτήριο για το τουρνουά του NCAA.Τι συναισθήματα σου άφησε αυτή η επιτυχημένη πορεία;
«Φέτος ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά για όλον τον κόσμο και φυσικά για όλους τους αθλητές.Ήταν όλα τόσο αβέβαια.Την μια μέρα είμασταν στο γήπεδο και την άλλη δεν ξέραμε τι θα μας ξημέρωνε και πότε θα μας έκλειναν.Παρόλα αυτά πήραμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις και καταφέραμε και συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.Το ότι μέσα σε μια τέτοια χρονιά, με τόσα εμπόδια, πήραμε το πρωτάθλημα και το εισιτήριο για το τουρνουά του NCAA ήταν κάτι που κανένας μας δεν το είχε φανταστεί.Απλά παίζαμε μπάσκετ και βλέπαμε ότι προχωρούσαμε.Μόνο όταν νικήσαμε στον ημιτελικό, συνειδητοποιήσαμε τι είχαμε καταφέρει.Κάτι το οποίο τόσα χρόνια δεν το είχε καταφέρει η γυναικεία ομάδα του κολεγίου μας.Και εμάς μας φαινόταν πρωτόγνωρο.Δεν ξέραμε πως να το διαχειριστούμε.
Το μόνο που είπαμε πριν τον αγώνα ήταν: «Πάμε να παίξουμε σαν ομάδα, σαν μια γροθιά. Δεν θα το περιμένουν.Οι αντίπαλοι μας πανηγυρίζουν ήδη.Νομίζουν ότι το τρόπαιο τους ανήκει επειδή μας κέρδισαν 3 φορές φέτος. Αυτό πρέπει να μας πεισμώσει, να βγούμε εκεί έξω και να δουν ότι σήμερα δεν θα πανηγυρίσουν». Και αυτό έγινε.Ήταν ένας απίστευτος αγώνας.Πολλή ένταση, πολλά συναισθήματα, πολύ πάθος. Όλα ήταν τόσο έντονα, αλλά καταφέραμε και επικρατήσαμε.Δεν θυμάμαι πάρα πολλά από εκείνη την μέρα.Τόσα χαμόγελα, δάκρυα, πανηγυρισμοί.Κάτι που μου έμεινε όμως είναι ότι όταν μια ομάδα παίξει ενωμένα, δεν επιρρίπτει ευθύνες ο ένας στον άλλον, μείνει συγκεντρωμένη και δεν τα παρατήσει, η επιτυχία θα έρθει σίγουρα».
3) Είναι το Αμερικάνικο μπάσκετ, όπως το είχες ονειρευτεί;
«Το Αμερικανικό μπάσκετ δεν είναι σε καμία περίπτωση όπως το είχα φανταστεί.Αυτό το κατάλαβα από την πρώτη κιόλας προπόνηση.Ήθελα τον χρόνο μου για να προσαρμοστώ, αλλά χαίρομαι που αυτό έγινε σχετικά γρήγορα και πρωταγωνίστησα από νωρίς.Ήταν κάτι που το ήθελα πολύ και είμαι ευγνώμων που όλοι ήταν εκεί και με βοήθησαν να το πετύχω.Οι προπονητές στα Αμερικάνικα κολέγια δουλεύουν πολύ την ταχύτητα.Αυτά που ζητάνε από τον κάθε αθλητή δεν είναι εξωπραγματικά.Θέλουν να προσπαθείς και να δουλεύεις συνέχεια.Για αυτούς πάνω από όλα είναι η ομάδα ως σύνολο.Θέλουν ομαδικό πνεύμα και εάν δεν το δουν, θα το καλλιεργήσουν.Ναι ζητάνε την εξέλιξη του κάθε αθλητή τους, αλλά ξέρεις ότι όταν την δουν θα σε ανταμείψουν πλουσιοπάροχα».
4) Πες μου ένα προτέρημα και ένα ελάττωμα που έχεις σαν καλαθοσφαιρίστρια.
«Κάτι που μου λένε συνέχεια οι προπονητές μου στην Αμερική είναι ότι είμαι super teammate καθώς βάζω πάντα πρώτες τις συμπαίκτριες μου και μετά εμένα.Έχουν αναφέρει ότι ένας λόγος που με έκαναν αρχηγό φέτος ήταν η συμπεριφορά μου μέσα στο γήπεδο και το πόσο νοιάζομαι για τις συμπαίκτριες μου.Οπότε αυτό θα έλεγα ότι είναι ένα από τα προτερήματά μου.Ένα ελάττωμά μου είναι ότι δεν μπορώ τα άτομα που δεν προσπαθούν.Δεν λέω ότι όλοι πρέπει να είμαστε πρώτοι σκόρερ και οι καλύτεροι παίκτες σε μια ομάδα, αλλά δεν δέχομαι να μην προσπαθεί κάποιος επειδή δεν τον νοιάζει.Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει το συγκεκριμένο άτομο να αναλογιστεί εάν αυτό που κάνει τον γεμίζει και εάν θέλει να βρίσκεται εκεί που είναι.Γιατί καλώς ή κακώς μόνο την ομάδα θα βλάψει η έλλειψη προσπάθειας παικτών».
5) Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
«Είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί πολύ είναι η αλήθεια.Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενες συνεντεύξεις, για εμένα προτεραιότητα είναι το πτυχίο μου.Θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα και να δουλέψω ως χημικός και φυσικά να συνεχίσω το μπάσκετ.Αυτός ο συνδυασμός θα με γέμιζε πολύ».
6) Ποια αθλήτρια και ποιον αθλητή θαυμάζεις από το χώρο του μπάσκετ;
«Θαυμάζω πολύ την Breanna Stewart των Seattle Storm.Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζει.Έχει καταφέρει τόσα πολλά τα 5 χρόνια που είναι στο WNBA.Και φυσικά είναι αξιοθαύμαστο που ακόμα και την περίοδο που αντιμετώπιζε σοβαρούς τραυματισμούς εκείνη βρισκόταν στο γήπεδο και έκανε ότι μπορούσε, καθώς κανένας τραυματισμός δεν θα την άφηνε εκτός γηπέδων για τόσο καιρό.Για εμένα, ο Γιώργος Πρίντεζης θεωρείται από τους καλύτερους Έλληνες μπασκετμπολίστες.Παίζει στις θέσεις που παίζω και εγώ και είναι πάντα διασκέδαση για εμένα να βλέπω όσα κάνει μέσα στο γήπεδο και να μαθαίνω από εκείνον».
