Η πρώτη φορά που η Έλληνες ενώθηκαν γύρω από μια μπάλα, η κατάκτηση του τίτλου που έδωσε στην Ελλάδα μπασκετική οντότητα πανευρωπαϊκά και η αθλητική άνοιξη που ακολούθησε.
Ο ελληνικός αθλητισμός που στη νεότερη ιστορία του μας έχει χαρίσει αρκετές ένδοξες στιγμές τόσο υπό τον “μανδύα” των εθνικών του ομάδων όσο και υπό αυτόν των συλλόγων του ή των αθλητών που τον εκπροσωπούν μεμονωμένα οφείλει σίγουρα πολλά σε ένα βράδυ.
Κι αυτό είναι της 4η Απριλίου του 1968. Όταν η ΑΕΚ αντιμετώπισε τη Σλάβια Πράγας στο “Καλλιμάρμαρο” και επιβλήθηκε αυτής με 89-82 έχοντας μάλιστα την αμέριστη συμπαράσταση 80.000 και πλέον φιλάθλων που την “έσπρωξαν” στην κορυφή της Ευρώπης από την κερκίδα αλλά και πολλών ακόμα εκατομμυρίων που πανηγύριζαν για εκείνη στο δρόμο, το σπίτι και το λεωφορείο έχοντας πάρει αγκαλιά το ραδιόφωνο. Ακούγοντας τη γλαφυρή περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου που με τη φωνή του θα ντύνει για πάντα όσα “μαγικά” έκαναν στο γήπεδο ο Γιώργος Αμερικάνος, ο Γιώργος Τρόντζος, ο Χρήστος Ζούπας, ο Στέλιος Βασιλειάδης, ο Αίας Λαρεντζάκης, ο Αντώνης Χρηστέας και ο Λάκης Τσάβας που έπαιζαν πέρα από τον κόσμο και για τον εαυτό τους και πολύ περισσότερο για τον αδικοχαμένο συμπαίκτη τους Γιώργο Μόσχο που νικήθηκε λίγα χρόνια νωρίτερα από την επάρατη νόσο και δεν κατάφερε να είναι μαζί τους.
Δίνοντας την απαραίτητη μυθιστορηματική αίγλη που (δεν) χρειάζεται ένα επίτευγμα αυτής της εποχής. Διότι οι δυσκολίες που περιέβαλλαν την καθημερινότητα μιας ελληνικής ομάδας στα ’60s και τα ’70s ήταν ήδη πολλές και σχεδόν όλες τους ήταν ήδη γνωστές.
Κλείνοντας, όπως είπαμε και στην αρχή ο ελληνικός αθλητισμός χρωστάει πολλά σε εκείνη τη βραδιά. Κι ο λόγος είναι ένας. Ήταν η νύχτα που απέδειξε στον εαυτό του ότι μπορεί. Ότι δηλαδή υπάρχουν τα περισσότερα από τα απαραίτητα συστατικά για να συμβούν κι άλλοι θρίαμβοι και να γεννηθούνε κι άλλοι άθλοι. Όπως εκείνος του Παναθηναϊκού το ’71 ή αυτός της Εθνικής το ’87. Που με τη σειρά τους αποτέλεσαν τα νέα “σκαλοπάτια” για όσα σπουδαία έχουν συμβεί μετά και γνωρίζουμε σήμερα.
