Η επέτειος της Πορτογαλίας, ο Χαριστέας και οι φάροι που επιβάλλεται να πληθαίνουν αν θέλουμε να υπάρξει πρόοδος.
Πριν από λίγα λεπτά πραγματοποιήθηκε στο Αμβούργο και προβλήθηκε από τη δημόσια τηλεόραση η κλήρωση του EURO 2024. Η πρώτη μετά από χρόνια που ενδιαφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο βρίσκεται (περίπου) εκεί. Καθώς, θα δούμε όταν φτάσει η σειρά του τέταρτου γκρουπ δυναμικότητας να βγαίνει ένα χαρτάκι που θα γράφει Play – Off Winner C. Φράση που περικλείει τη μικρή “διακλάδωση” στην οποία εμπεριέχονται Ελλάδα, Καζακστάν, Γεωργία και Λουξεμβούργο που θα παλέψουν το Μάρτιο για ένα από τα τελευταία εισιτήρια για τα γήπεδα της Γερμανίας και για να αποδείξουν ο καθένας στο κοινό του αν αξίζει τον κόπο η σημερινή τους προσμονή.
Ας θυμηθούμε όμως πως θα γίνει αυτό
Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι τέσσερις έχουν κατανεμηθεί σε δύο ζευγάρια τα οποία θα συμμετάσχουν σε δύο μονά ματς που προσομοιάζουν σε ημιτελικούς για να προκύψει από αυτά το ζευγάρι του “τελικού” που εν τέλει θα στείλει κάποιον στο EURO 2024. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει το Καζακστάν εντός έδρας μετά από κλήρωση και η Γεωργία αντίστοιχα το Λουξεμβούργο. Ενώ ο ακροτελεύτιος αγώνας θα συμβεί στην έδρα του δεύτερου ζευγαριού.
Γιατί ωστόσο η Ελλάδα ΠΡΕΠΕΙ να είναι στη Γερμανία;
Το πρώτο σκέλος της απάντησης στη ρητορική μας ερώτηση έγκειται στο εξής: Η Εθνική Ομάδα της χώρας μας είναι ουσιαστικά επιβεβλημένο να βρεθεί στα γήπεδα της Γερμανίας για να γιορτάσει με τον τρόπο που της αξίζει τα 20 χρόνια από την εποποιία που δημιούργησε στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Ακόμα κι αν δεν αναβιώσει (πιθανότατα) το κλικ που βλέπετε στην κεντρική φωτογραφία του θέματος μας. Αυτή βέβαια η πιο “γλυκιά” μας τοποθέτηση.
Γιατί υπάρχει και η πιο σκληρή, η πιο ρεαλιστική που λέει ότι το ερχόμενο EURO είναι ένας ακόμα “φάρος” που μπορούμε να “χτίσουμε” προκειμένου να αρχίσουν μετά από πολύ καιρό τα ελληνικά “καράβια” να μην πέφτουν στα ολέθρια “βράχια” της σκοτεινής ποδοσφαιρικής ελληνικής πραγματικότητας. Όπου βάρκες βάλτε τους συλλόγους μας. Το πρόβλημα εδώ εδώ παρά ταύτα είναι ότι όπως διαβάσατε και λίγο παραπάνω υπήρξε ένας “φάρος” πολύ μεγαλύτερος τον οποίο καταστρέψαμε σχεδόν αμέσως. Αλλά δεν πειράζει. Εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε και να ονειρευόμαστε.
Ο “άγγελος της “Ελλάδας” και ο “έβδομος ουρανός” που μείναμε μόνο για δύο βράδια
Όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω σχετικά με την “απαίτηση” υπάρχει ένα πρόσωπο που τους έδωσε “σάρκα και οστά”. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τον Άγγελο Χαριστέα. Ή μάλλον τον “Άγγελο της Ελλάδας” που ήταν αυτός που μας έστειλε όλους στα ουράνια. Έναν τόπο που γνωρίσαμε αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι θυμάται γιατί φύγαμε από εκεί αρκετά γρήγορα. Για να επιστρέψουμε στην άκρως τοξική μας εσωστρέφεια..
Κι επειδή λόγω του κειμένου φορτώθηκε το μυαλό μας με μήνες σας κάνουμε “δώρο” την παρακάτω φωτογραφία. Έτσι, σαν ένα ωραίο υστερόγραφο.
